Niewiadomski Zygmunt, Postępowanie w sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko pochodzącego z terytorium RP w przypadku planowanych przedsięwzięć

Postępowanie w sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko pochodzącego z terytorium RP w przypadku planowanych przedsięwzięć

Podstawę prawną postępowania w sprawie transgranicznego oddziaływania na środowisko stanowi ustawa z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 z późn. zm.) - dalej u.o.i.ś. Ponadto obowiązki Polski w zakresie przeprowadzania transgranicznych ocen oddziaływania na środowisko określa także konwencja Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ o ocenach oddziaływania na środowisko w kontekście transgranicznym, sporządzona w Espoo dnia 25 lutego 1991 r. (Dz. U. z 1999 r. Nr 96, poz. 1110), tzw. konwencja z Espoo, oraz umowy bilateralne zawarte na jej podstawie z Niemcami i Litwą. Przesłanką przesądzającą o konieczności przeprowadzenia procedury jest stwierdzenie możliwości wystąpienia znaczącego oddziaływania o charakterze transgranicznym.

Postępowanie transgraniczne przeprowadza się z urzędu, po stwierdzeniu możliwości wystąpienia znaczącego oddziaływania transgranicznego, a także na wniosek państwa narażonego na znaczące oddziaływanie transgraniczne.

Procedura jest przeprowadzana zarówno w ramach wydania decyzji środowiskowej jak i którejkolwiek z decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1, 10, 14 i 18 u.o.i.ś albo pozwoleń, o których mowa w art. 82 ust. 1 pkt 4b u.o.i.ś.

Ustawodawca polski nie definiuje pojęcia oddziaływania transgranicznego. Zatem poszukiwać treści tego pojęcia należy w konwencji z Espoo, która w art. 1 pod pojęciem oddziaływania transgranicznego każe rozumieć jakiekolwiek oddziaływanie, niemające wyłącznie charakteru globalnego, na terenie podlegającym jurysdykcji strony konwencji, spowodowane planowaną działalnością, której fizyczna przyczyna jest w całości lub częściowo położona na terenie podlegającym jurysdykcji innej strony konwencji. Ta sama umowa międzynarodowa definiuje pojęcie oddziaływania jako jakikolwiek skutek planowanej działalności dla środowiska, z uwzględnieniem: zdrowia i bezpieczeństwa ludzi, flory, fauny, gleby, powietrza, wody, klimatu, krajobrazu i pomników historii lub innych budowli albo wzajemnych oddziaływań między tymi czynnikami; obejmuje ono również skutki dla dziedzictwa kultury lub dla warunków społeczno-gospodarczych spowodowane zmianami tych czynników. Natomiast pojęcie planowanej działalności każe rozumieć jako każdą działalność lub każdą większą zmianę działalności będącą przedmiotem decyzji właściwego organu, zgodnie z mającą zastosowanie procedurą krajową.

Na uwagę zasługuje okoliczność, iż dopiero możliwość wystąpienia kwalifikowanej formy oddziaływania, czyli o charakterze znaczącym, stanowi przesłankę wdrożenia procedury. O wszczęciu procedury rozstrzyga organ właściwy do wydania decyzji. Konwencja z Espoo w załączniku I zawiera wykaz przedsięwzięć, dla których przeprowadzenie procedury w sprawie transgranicznego oddziaływania jest obligatoryjne. Natomiast załącznik III wskazuje ogólne kryteria wspomagające określenie znaczenia dla środowiska rodzajów działalności niewymienionych w załączniku I. Załącznik wymienia kryterium wielkości przedsięwzięcia, jego lokalizacji, przy czym inna lokalizacja niż w obszarze przygranicznym nie wyklucza konieczności przeprowadzenia procedury, oraz rodzaje oddziaływań powodowanych realizacją przedsięwzięcia.

Organ administracji właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, decyzji, o których mowa w art. 72 ust. 1 pkt 1, 10, 14 i 18 u.o.i.ś. albo pozwoleń, o których mowa w art. 82 ust. 1 pkt 4b u.o.i.ś., po stwierdzeniu możliwości wystąpienia znaczącego transgranicznego oddziaływania w wyniku realizacji planowanego przedsięwzięcia, nakłada obowiązek przeprowadzenia transgranicznej oceny oddziaływania na środowisko. Wydaje w tej sprawie zaskarżalne postanowienie. W postanowieniu, oprócz nałożenia obowiązku przeprowadzenia postępowania transgranicznego, ustala zakres dokumentacji niezbędnej do przeprowadzenia postępowania oraz nakłada na wnioskodawcę obowiązek sporządzenia dokumentacji w języku obcym. Przepis art. 108 ust. 1 pkt 1 u.o.i.ś. zawiera reguły dotyczące sporządzania dokumentacji w języku obcym. Postanowienie winno być wydane w terminie 21 dni od otrzymania wniosku o wydanie decyzji. Postanowienie musi zawierać uzasadnienie.