Kasiński Jarosław, Postępowanie po ujawnieniu na rozprawie, przed rozpoczęciem przewodu sądowego, że zarzucany aktem oskarżenia czyn stanowi wykroczenie

Postępowanie po ujawnieniu na rozprawie, przed rozpoczęciem przewodu sądowego, że zarzucany aktem oskarżenia czyn stanowi wykroczenie

Sąd na rozprawie głównej, po wywołaniu sprawy (art. 381 k.p.k.), ale jeszcze przed rozpoczęciem przewodu sądowego (art. 385 § 1 k.p.k.), może dojść do przekonania, że zarzucony aktem oskarżenia czyn stanowi jedynie wykroczenie, a nie przestępstwo. Powyższe może wynikać np. z wadliwej kwalifikacji przyjętej w akcie oskarżenia, czy też zmian ustawodawczych dokonanych już po wniesieniu tej skargi do sądu.

W razie stwierdzenia, że zarzucany oskarżonemu czyn stanowi wykroczenie, sąd powinien rozważyć, czy nie zachodzi konieczność przekazania sprawy sądowi właściwemu (zob. np. L.K. Paprzycki, Komentarz aktualizowany do art. 400 Kodeksu postępowania karnego, LEX/el. 2015, uwaga 2, czy T. Grzegorczyk, Komentarz do art. 400 Kodeksu postępowania karnego LEX/el. 2014, uwaga 2), np. gdy akt oskarżenia wpłynął do sądu okręgowego, a w sprawach o wykroczenie zawsze właściwym w pierwszej instancji jest zawsze sąd rejonowy. Sąd z urzędu powinien bowiem badać swoją właściwość, a w razie stwierdzenia niewłaściwości, przekazać sprawę sądowi właściwemu (art. 35 § 1 k.p.k.).

Obowiązek badania właściwości oraz przekazania sprawy w wypadku stwierdzenia niewłaściwości (poza wypadkami przewidzianymi w art. 35 § 2 k.p.k.), aktualny jest przy tym na każdym etapie postępowania (zob. np. wyrok SN z dnia 1 grudnia 2010 r., III KK 224/10, LEX nr 653509).