Moraczewski Marcin, Postępowanie odwoławcze od decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego

Postępowanie odwoławcze od decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego

Kontrola instancyjna decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego co do zasady następuje w trybie właściwym dla odwołania od decyzji administracyjnych, według przepisów kodeksu postępowania administracyjnego. Zgodnie z ogólnymi wymogami, w myśl art. 63 k.p.a., odwołanie jako podanie powinno zawierać wskazanie osoby, od której pochodzi, jej adres oraz sprecyzowanie żądania kierowanego do organu. Ponadto art. 128 k.p.a. stanowi, że z odwołania powinno wynikać tylko to, że strona nie jest zadowolona z decyzji, o ile przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Tryb ten modyfikuje art. 53 ust. 6 u.p.z.p., który określa dodatkowe, szczególne wymogi co do treści, jakie musi spełniać odwołanie od decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego. Zgodnie z tym przepisem, odwołanie od decyzji lokalizacyjnej powinno zawierać zarzuty odnoszące się do decyzji, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem odwołania oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie. Odwołanie więc powinno spełniać zarówno wymogi formalne określone w k.p.a., jak i zawierać treść wskazaną w art. 53 ust. 6 u.p.z.p. Ustawodawca, poprzez dalej idące niż w k.p.a. sformalizowanie odwołania od decyzji, miał na celu przyśpieszenie postępowania lokalizacyjnego i troskę o jego racjonalność, poprzez uniemożliwienie wykorzystania trybu odwoławczego wyłącznie dla obstrukcji procesu inwestycyjnego i odsunięcia w czasie wydania ostatecznej decyzji lokalizacyjnej.

Zgodnie z art. 127 k.p.a. od decyzji wydanej w I instancji stronie przysługuje odwołanie do organu wyższego stopnia. W przypadku decyzji lokalizacyjnych wydanych w I instancji przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta właściwym organem odwoławczym będzie SKO. Pamiętać należy również, że odwołanie może wnieść także podmiot występujący na prawach strony (np. organizacja społeczna).

Odwołanie wnosi się do właściwego organu odwoławczego za pośrednictwem organu, który wydał decyzję. Wniesienie odwołania wprost do organu odwoławczego i rozpatrzenie odwołania przez ten organ oznacza naruszenie właściwości organu I instancji. Jeżeli organ I instancji nie uchyli lub nie zmieni swojej decyzji w trybie autokontroli (art. 132 k.p.a.), obowiązany jest do przekazania organowi odwoławczemu odwołania wraz z aktami sprawy w terminie 7 dni od dnia, w którym otrzymał odwołanie. Należy zaznaczyć, że organ I instancji obowiązany jest przekazać akta wraz z odwołaniem organowi II instancji, nawet jeżeli odwołanie jest dotknięte brakami formalnymi, jest niedopuszczalne czy nawet wniesione po terminie. Postępowanie odwoławcze rozpoczyna się z chwilą otrzymania przez organ odwoławczy akt sprawy wraz z odwołaniem.

W myśl art. 19 k.p.a. organy administracji publicznej przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej. Tym samym ustawodawca nałożył na organ administracji publicznej obowiązek zbadania przed wszczęciem każdego postępowania swojej właściwości rzeczowej, miejscowej i instancyjnej oraz dbania w dalszym toku postępowania, by organ działał jako właściwy. Obowiązek organu do zbadania swojej właściwości dotyczy każdego postępowania administracyjnego i jest aktualny także w odniesieniu do postępowania odwoławczego oraz postępowań w sprawie wznowienia postępowania i stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznych. Wpłynięcie odwołania do organu odwoławczego nakłada na ten organ obowiązek zbadania w pierwszej kolejności, czy jest właściwy do podejmowania czynności w postępowaniu odwoławczym. Organ ten bada również z urzędu swoją właściwość instancyjną.