Kędziora Robert, Ponaglenie na bezczynność lub przewlekłość

Ponaglenie na bezczynność lub przewlekłość

Instytucja ponaglenia w związku z bezczynnością organu lub przewlekłością postępowania jest swoistym środkiem prawnym typu nadzorczego. Stanowi remedium na zjawisko inercji w postępowaniu administracyjnym. Środek zaskarżenia przewidziany w art. 37 § 1 k.p.a. uruchamia postępowanie akcesoryjne, którego przedmiotem jest weryfikacja sprawności i szybkości działania organu w konkretnej sprawie. Odnosi się więc on jednoznacznie do wewnętrznej organizacji działania organu i może w efekcie prowadzić do podjęcia działań o charakterze organizatorskim. Przepis art. 38 k.p.a. wskazuje zaś na ścisły związek pomiędzy omawianą instytucją a odpowiedzialnością pracowniczą, jaka może zostać w rezultacie uruchomiona.

W postępowaniu administracyjnym stronie przysługują procesowe środki ochrony w przypadku niezałatwienia sprawy w terminie lub w sytuacji przewlekłego prowadzenia postępowania. Strona może bowiem wnieść ponaglenie. Przedmiotem ponaglenia może być albo stan „niezałatwienia sprawy w terminie” (bezczynność) albo „prowadzenia postępowania dłużej niż jest to niezbędne” (przewlekłość). Wydaje się, że strona nie musi precyzować, czy wnosi ponaglenie z powodu bezczynności, czy przewlekłości. Rolą strony jest jedynie wyartykułowanie niezadowolenia z braku rozstrzygnięcia, pomimo upływu wystarczającego - w ocenie strony - czasu. Biorąc zaś pod uwagę zasadę legalizmu (art. 6 k.p.a.) i zasadę budzenia zaufania (art. 8 k.p.a.), zadaniem organu będzie weryfikacja ponaglenia pod kątem wszystkich przesłanek określonych w art. 37 § 1 k.p.a.

Ponaglenie jest podaniem w rozumieniu art. 63 § 1 k.p.a. i w związku z tym może być wniesione we wszystkich przewidzianych w tym przepisie formach.