Musiał Krzysztof J., Podstawy zaskarżenia interpretacji indywidualnej

Podstawy zaskarżenia interpretacji indywidualnej

Procedura ma na celu wskazanie podstaw zaskarżenia interpretacji indywidualnej.

Na treść pisma zawierającego interpretację mogą składać się następujące elementy:

1) wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego;

2) ocena stanowiska wnioskodawcy;

3) uzasadnienie prawne oceny stanowiska wnioskodawcy (od którego można odstąpić, jeśli jest prawidłowe w pełnym zakresie);

4) wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym, jeśli stanowisko wnioskodawcy nie jest prawidłowe;

5) pouczenie o prawie skargi do sądu administracyjnego;

6) pouczenie o treści art. 14na ustawy z 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) - dalej o.p.

Niezbędnym elementem interpretacji indywidualnej wydanej w formie dokumentu elektronicznego jest dodatkowo opatrzenie jej bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu lub podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP (elektroniczna Platforma Usług Administracji Publicznej).

Powyższe elementy zostały w przepisach wyszczególnione, aby zainteresowany otrzymał obligatoryjnie jednoznaczną odpowiedź na najważniejsze pytania zawarte we wniosku o wydanie interpretacji. Ocena i pouczenie w sprawie skargi do sądu mają charakter bezwarunkowy, muszą się znaleźć w interpretacji. Uzasadnienie prawne oraz wskazanie prawidłowego stanowiska zależą od oceny, czy stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe.

By podjąć się rozważań dotyczących przesłanek zaskarżenia indywidualnej interpretacji, należy przywołać stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, co do charakteru prawnego samej interpretacji. Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się na temat tego typu interpretacji (przed zmianą reguł ich wydawania z dniem 1.01.2007 r., wszakże pogląd ten nic nie stracił na aktualności) w sprawie SK 36/03 (zob. wyrok z 26.04.2005 r., OTK-A 2005, nr 4, poz. 40), uznając, że: „Na etapie zasięgania informacji podatkowej dochodziło jedynie do niewiążącej «wymiany poglądów» (…). Interpretacje stanowiły jedynie swoisty «drogowskaz» czy też «deklarację poglądów» aparatu fiskalnego na przedstawione zagadnienie prawne i dopiero późniejsze autonomiczne decyzje podatnika (płatnika, inkasenta) mogły rodzić określone skutki. Konsekwencją udzielenia informacji podatkowej nie była w żadnej mierze konkretyzacja przysługującego podatnikowi uprawnienia lub ciążącego na nim obowiązku, bowiem zarówno przedmiot opodatkowania, jak i zakres obowiązku podatkowego i moment jego powstania oraz stawki podatkowe określane były ustawami podatkowymi. Tym samym, czynności organów podatkowych, polegające na informowaniu «o zakresie stosowania prawa», nie mogły prowadzić ani do wykreowania bądź skonkretyzowania obowiązku, ani też do jego zniesienia bądź ograniczenia”.

Prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego na interpretację wynika m.in. z art. 14c § 3 o.p. Stanowi on, że interpretacja indywidualna zawiera pouczenie o prawie wniesienia skargi do sądu administracyjnego. W świetle art. 3 § 2 pkt 4a p.p.s.a., interpretacja indywidualna została poddana kontroli sądowoadministracyjnej. Regulacja procesowa postępowania przed sądami administracyjnymi zawarta jest w art. 3 § 2, art. 52 § 3, art. 146 § 1 i art. 149 p.p.s.a.

Skargę na interpretację indywidualną można złożyć w terminie 30 dni od daty jej otrzymania.

Sądowa kontrola polega na ocenie:

1) zgodności rozstrzygnięcia lub działania z obowiązującym prawem,

2) procedury postępowania oraz

3) zachowania reguł kompetencyjnych.

Sama interpretacja podlega ocenie z punktu widzenia formalnego oraz ze względu na jej zawartość merytoryczną. Uwzględnienie skargi powoduje uchylenie interpretacji.

Mniejsza doniosłość ma możliwość skierowania skargi na bezczynność organu interpretacyjnego, gdyż w przypadku bezczynności organu upoważnionego, mam do czynienia z tzw. fikcją prawną wydania interpretacji przez uznanie, że interpretacja jest zgodna ze stanowiskiem zainteresowanego, w myśl art. 14o § 1 o.p.