Bartosiewicz Adam, Placówka jako zakład zagraniczny

Placówka jako zakład zagraniczny

Procedura ma na celu przedstawienie przesłanek skutkujących uznaniem placówki zagranicznej za „zakład” podatnika.

Dla opodatkowania dochodów osiąganych za granicą z wykonywania działalności gospodarczej, istotne znaczenie ma określenie tego, czy jest to zakład, czy też nie.

Zakładem jest stała placówka zlokalizowana za granicą.

Po pierwsze, zatem musi istnieć „placówka”.

Uważa się, że pojęcie „placówka” jest nieco nieszczęśliwe, gdyż sugeruje konieczność istnienia pewnego budynku, czy też pomieszczenia, w którym prowadzona jest działalność. W literaturze przedmiotu wskazuje się, że za „placówkę może być potraktowana sama przestrzeń będąca w dyspozycji podatnika” (W. Morawski, Komentarz do art. 5 ust. 1, (w:) B. Brzeziński (red.), Model Konwencji OECD. Komentarz, Warszawa 2010, s. 321). Komentarz do Konwencji Modelowej OECD wskazuje z kolei, że „określenie «placówka» obejmuje każde pomieszczenie, środki lub urządzenia wykorzystywane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa (…) Placówka - jako miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - może istnieć również wtedy, gdy nie ma żadnych pomieszczeń lub gdy nie są one wymagane do prowadzenia działalności przedsiębiorstwa; wystarczy posiadanie pewnej przestrzeni do własnej dyspozycji” (Modelowa konwencja w sprawie podatku od dochodu i majątku. Wersja skrócona. Lipiec 2010, Warszawa 2011, s. 116).

Podatnik musi przy tym mieć możliwość dysponowania takim miejscem, w którym prowadzi działalność. Nie musi być jej właścicielem, nie musi mieć nawet formalnego tytułu do zajmowania tego miejsca, istotna jest sama faktyczna możliwość dysponowania takim miejscem (W. Morawski, Komentarz do art. 5 ust. 1, (w:) B. Brzeziński (red.), Model Konwencji OECD. Komentarz, Warszawa 2010, s. 322).