Bartosiewicz Adam, Plac budowy jako zakład zagraniczny

Plac budowy jako zakład zagraniczny

Procedura przedstawia reguły rządzące klasyfikowaniem placu budowy jako zagranicznego zakładu.

Standardem jest, że zyski przedsiębiorstwa mającego siedzibę w jednym państwie podlegają opodatkowaniu tylko w tym państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi w drugim Umawiającym się Państwie działalność gospodarczą poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej można przypisać je temu zakładowi.

Istotne znaczenie dla opodatkowania dochodów z działalności prowadzonej za granicą jest zatem rozstrzygnięcie o tym, czy dany podatnik ma za granicą zakład (za pośrednictwem którego wykonuje działalność).

Zgodnie z definicją zawartą w art. 5a pkt 22 lit. b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2024 r. poz. 226 z późn. zm.), zakładem (zagranicznym) jest m.in. plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa.

Należy jednak nadmienić, że w przepisach poszczególnych umów międzynarodowych zastrzega się pewne dodatkowe warunki, od których uzależnione jest uznanie placu budowy za „zakład”. W szczególności są one związane z długością trwania tych prac.

W literaturze przedmiotu wskazuje się, że „kryterium 12 miesięcy ma zastosowanie do każdego placu budowy lub montażu z osobna". Ta osobność jest jednak rozumiana w sposób dość specyficzny.