Przybysz Piotr, Okazanie przez zobowiązanego dowodów prowadzące do odstąpienia od czynności egzekucyjnych, gdy organ egzekucyjny nie jest równocześnie wierzycielem

Okazanie przez zobowiązanego dowodów prowadzące do odstąpienia od czynności egzekucyjnych, gdy organ egzekucyjny nie jest równocześnie wierzycielem

Najbardziej skutecznym sposobem obrony zobowiązanego przed egzekucją jest okazanie egzekutorowi lub organowi egzekucyjnemu dowodów stwierdzających wykonanie, umorzenie, wygaśnięcie lub nieistnienie obowiązku, odroczenie terminu wykonania obowiązku, rozłożenie na raty spłaty należności pieniężnych, albo dowodów, z których wynika, że zachodzi błąd co do osoby zobowiązanego (art. 45 § 1 u.p.e.a.). Okazanie takich dowodów nie jest równoznaczne z wniesieniem zarzutów na podstawie art. 33 u.p.e.a. Wniesienie takich zarzutów nie jest przesłanką dopuszczalności okazania dowodów, o których mowa w art. 45 § 1 u.p.e.a.

Organ egzekucyjny oraz egzekutor po weryfikacji okazanych dowodów jest zobowiązany do odstąpienia od czynności egzekucyjnych.

Zobowiązany może dowiedzieć się o wszczęciu przeciwko niemu egzekucji administracyjnej albo bezpośrednio od egzekutora, który zamierza przystąpić do pierwszej czynności egzekucyjnej, albo od organu egzekucyjnego, który zawiadamia zobowiązanego o zajęciu prawa majątkowego lub wierzytelności u dłużnika zobowiązanego (dłużnika zajętej wierzytelności).

Zobowiązany może dysponować dowodami stwierdzającymi wykonanie, umorzenie, wygaśnięcie lub nieistnienie obowiązku, odroczenie terminu wykonania obowiązku, rozłożenie na raty spłaty należności pieniężnych. Może on okazać egzekutorowi, jak również organowi egzekucyjnemu, wskazane powyżej dowody, jak również dowody, z których wynika, że zachodzi błąd co do osoby zobowiązanego. Dowody można okazać w dowolnym momencie.