Bartosiewicz Adam, Kwalifikacja wydatków jako nakładów inwestycyjnych dla celów opodatkowania estońskim CIT

Kwalifikacja wydatków jako nakładów inwestycyjnych dla celów opodatkowania estońskim CIT

Procedura ma za zadanie przedstawienie kryteriów, od których uzależnione jest zaliczenie wydatków podatnika do tzw. nakładów inwestycyjnych, które podatnik opodatkowany estońskim CIT ma obowiązek ponosić, aby korzystać z tej formy opodatkowania.

Podatnik, który wybrał opodatkowanie estońskim CIT, ma obowiązek ponosić bezpośrednie nakłady na cele inwestycyjne w wysokości większej o:

1) 15%, jednak nie mniejszej niż 20.000 zł – w okresie 2 kolejno następujących po sobie lat podatkowych opodatkowania ryczałtem, albo

2) 33%, jednak nie mniejszej niż 50.000 zł – w okresie 4 lat podatkowych, dla których wybrał opodatkowanie ryczałtem – w stosunku do ustalonej na ostatni dzień roku podatkowego poprzedzającego odpowiednio 2-letni albo 4-letni okres opodatkowania ryczałtem wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3–8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, środków transportu lotniczego, taboru pływającego oraz innych składników majątku służących głównie celom osobistym udziałowców albo akcjonariuszy lub członków ich rodzin.

Definicję „bezpośrednich nakładów inwestycyjnych” zawiera art. 28g ust. 2 ustawy z 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm.) – dalej u.p.d.o.p. Przepis ten służy ocenie, czy dany wydatek ma cechy pozwalający na zaliczenie go do „bezpośrednich nakładów inwestycyjnych”.