Zgoliński Igor, Interwencja procesowa w postępowaniu karnym skarbowym

Interwencja procesowa w postępowaniu karnym skarbowym

Przepisy art. 126–128 k.k.s. regulują instytucję interwencji w postępowaniu karnym skarbowym. Służy ona zabezpieczeniu interesów podmiotów roszczących sobie prawo do przedmiotów podlegających przepadkowi i umożliwia im dochodzenie swych roszczeń w ramach postępowania karnego skarbowego. Chodzi tu zarówno o przedmioty podlegające przepadkowi obligatoryjnemu, jak i fakultatywnemu. Jest to specyficzna, właściwa tylko temu postępowaniu regulacja, która nie znajduje swego odpowiednika w ramach powszechnego postępowania karnego. Interwenient jest stroną postępowania karnego skarbowego, ale tylko w ograniczonym zakresie. Może zatem uczestniczyć w rozprawie, jakkolwiek przesłuchany może być tylko w charakterze świadka. Jego niestawiennictwo nie tamuje rozpoznania sprawy. Przepisy proceduralne normują nie tylko sam zakres interwencji, ale także termin jej złożenia, formę oraz wszelkie pozostałe zagadnienia związane z obecnością interwenienta w postępowaniu. Posiłkowo stosuje się tu normy kodeksu postępowania karnego.

Krokiem rozpoczynającym procedurę jest zgłoszenie interwencji. Uprawnienie to przysługuje podmiotowi roszczącemu sobie prawa do przedmiotów podlegających przepadkowi. W sytuacji gdy na podstawie dostępnego materiału dowodowego organ prowadzący postępowanie ustali podmiot spełniający warunki do zgłoszenia interwencji, wówczas jest obowiązany zawiadomić go o tym fakcie i przysługującym mu uprawnieniu zgłoszenia interwencji. Zgłoszenie powinno zostać dokonane do chwili rozpoczęcia przewodu sądowego w pierwszej instancji.

Zgłoszenie interwencji powinno nastąpić na piśmie lub ustnie do protokołu, najpóźniej do rozpoczęcia przewodu sądowego w pierwszej instancji. Oznacza to, że interwencję można zgłosić wcześniej, ale będzie ona podlegała analogicznej weryfikacji przez sąd I instancji w chwili jej przekazania do sądu wraz z aktem oskarżenia.