Musiał Krzysztof J., Interpretacja indywidualna a postępowanie podatkowe

Interpretacja indywidualna a postępowanie podatkowe

Procedura dotyczy wpływu postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej na postępowanie podatkowe - postępowanie odrębne.

Podmiotem uprawnionym do uzyskania interpretacji jest „zainteresowany”. Przepisy nie definiują pojęcia zainteresowanego.

Podmiot musi wykazać swoją legitymację do wystąpienia z wnioskiem. W wyroku WSA w Gdańsku z 26.03.2014 r., I SA/Gd 170/14, sąd stwierdził, że jeżeli wnioskodawca nie wykaże związku przedstawianego (jako zasadnicza podstawa wniosku interpretacyjnego) stanu faktycznego z jego możliwą odpowiedzialnością podatkową (albo odpowiedzialnością podatkową projektowanej spółki lub tworzonego oddziału albo przedstawicielstwa), będzie to uzasadniało ocenę, że o interpretację nie wystąpił w rozumieniu prawa zainteresowany, tj. że ubiega się o nią podmiot nieuprawniony w świetle unormowania art. 14b § 1 ustawy z 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.) - dalej o.p.

Od 14.05.2019 r., zgodnie ze znowelizowanym art. 14b § 1 o.p., organem podatkowym właściwym do wydawania interpretacji indywidualnych jest Dyrektor Biura Krajowej Informacji Skarbowej, który wydaje na wniosek zainteresowanego, w jego indywidualnej sprawie, interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Zainteresowany (wnioskujący o wydanie interpretacji indywidualnej) składa oświadczenie pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania, że elementy stanu faktycznego, objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku, nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej, oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego.

Toczące się postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej nie stanowi przeszkody do wszczęcia postępowania podatkowego, w szczególności nie jest zagadnieniem wstępnym, o którym mowa w art. 201 § 1 pkt 2 o.p. (wyrok NSA z 21.06.2011 r., I GSK 404/10).

Jeżeli wniosek o wydanie interpretacji podatkowej ma na celu wyjaśnienie przyszłych konsekwencji wydanej decyzji wymiarowej, należy uznać, że dotyczy on stanu faktycznego odmiennego niż ten, który stanowił podstawę decyzji - w związku z tym organ obowiązany jest taką interpretację wydać (wyrok WSA w Warszawie z 5.09.2008 r., III SA/Wa 623/08).

Przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną nie mogą być przepisy prawa podatkowego regulujące właściwość oraz uprawnienia i obowiązki organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej.

Nie wszczyna się postępowania w sprawie udzielenia interpretacji podatkowej na indywidualny wniosek, gdy choćby jeden element stanu faktycznego objętego wnioskiem jest przedmiotem innego postępowania podatkowego - postępowanie odrębne nie musi dotyczyć dokładnie tej samej sprawy, która zawarta jest we wniosku o udzielenie indywidualnej interpretacji podatkowej, tzn. nie musi w tym przypadku zachodzić tożsamość sprawy przedmiotowo-podmiotowa, co do której toczy się odrębne postępowanie podatkowe ze sprawą z wniosku o udzielenie interpretacji podatkowej - wystarczy bowiem tożsamość elementów stanu faktycznego, aby organ upoważniony do dokonania interpretacji mógł wydać postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania w sprawie interpretacji podatkowej (wyrok WSA w Warszawie z 30.06.2010 r., I GSK/09).

Organ podatkowy nie ma możliwości wydania interpretacji indywidualnej, w zakresie tych elementów stanu faktycznego, które w dniu złożenia wniosku są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego (wyrok WSA w Warszawie z 27.06.2008 r., III SA/Wa 532/08).

Zgodnie z § 5a art. 14b o.p., jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe odpowiadają zagadnieniu będącemu przedmiotem interpretacji ogólnej wydanej w takim samym stanie prawnym, wydaje się postanowienie o stwierdzeniu, że do stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego opisanych we wniosku ma zastosowanie interpretacja ogólna, z jednoczesnym stwierdzeniem bezprzedmiotowości wniosku. W tym przypadku w postanowieniu wskazuje się oznaczenie interpretacji ogólnej wraz z podaniem miejsca jej publikacji. Na wydane postanowienie przysługuje zażalenie.

W świetle art. 14b § 5b, odmawia się w drodze postanowienia, wydania interpretacji indywidualnej w zakresie tych elementów stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, co do których istnieje uzasadnione przypuszczenie, że mogą stanowić czynność lub element czynności określonej w art. 119a § 1 o.p. lub być przedmiotem decyzji wydanej z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści, lub stanowić nadużycie prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2024 r. poz. 361 ze zm.). Natomiast zgodnie z art. 14b § 5c o.p. organ uprawniony do wydania interpretacji indywidualnej zwraca się do Szefa Krajowej Administracji Skarbowej o opinię w zakresie, o którym mowa w § 5b, chyba że stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe odpowiadają zagadnieniu, które było przedmiotem uzyskanej uprzednio opinii Szefa Krajowej Administracji Skarbowej (dot. możliwości zastosowania klauzuli o przeciwdziałaniu unikania opodatkowania z art. 119a o.p.)

Zgodnie natomiast z art. 14b § 2a o.p. przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną nie mogą być przepisy prawa podatkowego regulujące właściwość oraz uprawnienia i obowiązki organów podatkowych oraz organów kontroli skarbowej.

Kontrola formalna wniosku, w tym, czy wniosek zawiera oświadczenie pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania. Jak trafnie zauważa H. Dzwonkowski (w: Ordynacja podatkowa. Komentarz, Warszawa 2011, komentarz do art. 14b o.p. nb 25): „Ustawodawca nałożył na wnioskodawców obowiązek złożenia oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania. Przedmiotem oświadczenia ma być fakt, że:

1) elementy stanu faktycznego, objęte wnioskiem o interpretację w dniu złożenia wniosku, nie są przedmiotem:

a) toczącego się postępowania podatkowego,

b) kontroli podatkowej,

c) kontroli celno-skarbowej;

2) sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego.

Między wnioskiem o interpretację a sprawami, których powielanie się wyklucza, nie może zatem zachodzić tożsamość podmiotowa ani przedmiotowa sprawy podatkowej. Chodzi przy tym nie tylko o tożsamość podmiotową oraz stanu faktycznego, lecz również o taki sam stan prawny. Ten sam stan faktyczny może być bowiem rozstrzygany pod rządami różnych regulacji prawnych. Trzeba też zwrócić uwagę, że tożsamość sprawy podatkowej może zachodzić w taki sposób, że ten sam stan faktyczny i prawny oraz ten sam wnioskodawca mogą występować w różnych latach podatkowych. Niecelowym wydaje się rozstrzyganie w interpretacji o sprawie, która wprawdzie formalnie jest inną sprawą podatkową, bo dotyczy innego okresu podatkowego, lecz pod względem podmiotowym i przedmiotowym jest tożsama”.