Kędziora Robert, Fakultatywne umorzenie postępowania

Fakultatywne umorzenie postępowania

Możliwość fakultatywnego umorzenia postępowania administracyjnego na podstawie art. 105 § 2 k.p.a. jest ograniczona, co należy sobie uświadamiać, ilekroć rozważana będzie możliwość zastosowania powołanego przepisu. Dotyczy on bowiem wyłącznie postępowań zainicjowanych wnioskiem strony, nigdy postępowań prowadzonych z urzędu. Co więcej, w postępowaniu takim wniosek strony nie może stanowić konstytutywnego elementu przedmiotu postępowania (sprawy administracyjnej). Innymi słowy musi istnieć możliwość prowadzenia tożsamego postępowania z urzędu lub z inicjatywy innej strony (np. postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, postępowanie w sprawie rozgraniczenia nieruchomości). W przeciwnym wypadku, zażądanie przez wnioskodawcę umorzenia postępowania, równoznaczne w istocie z cofnięciem wniosku o wydanie decyzji, skutkować będzie obiektywną bezprzedmiotowością postępowania, a w konsekwencji obowiązkiem jego umorzenia na podstawie art. 105 § 1, a nie § 2 k.p.a. (np. w sytuacji rezygnacji wnioskodawcy z chęci uzyskania pozwolenia na budowę, zezwolenia na zajęcie pasa drogowego czy środowiskowych uwarunkowań). Wystąpienie bowiem bezprzedmiotowości obiektywnej nakłada na organ obowiązek umorzenia postępowania, a nie tylko taką możliwość (podobnie: G. Łaszczyca (w:) Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Tom II, G. Łaszczyca, Cz. Martysz, A. Matan, Lex/el. 2010, Komentarz do art. 105; wyrok NSA z dnia 2 marca 2012 r., II OSK 2463/10, LEX nr 1145603; wyrok NSA z dnia 4 sierpnia 2011 r., I OSK 1397/10, LEX nr 1068393).

Strona, która swoim wnioskiem uruchomiła postępowanie administracyjne, zasadniczo jest dysponentem takiego żądania. W przypadku utraty zainteresowania merytorycznym załatwieniem sprawy może wnieść o umorzenie toczącego się procesu (art. 105 § 2 k.p.a.). Z obowiązujących przepisów nie wynika, by żądanie takie musiało zawierać uzasadnienie. W świetle art. 105 § 2 k.p.a. będzie ono po prostu oznaczać utratę przez stronę zainteresowania rozstrzygnięciem sprawy (subiektywną bezprzedmiotowość).

Żądanie strony jest podaniem w rozumieniu art. 63 § 1 k.p.a. i w związku z tym może być wniesione we wszystkich przewidzianych w tym przepisie formach.