Przybysz Piotr, Egzekucja z nieruchomości

Egzekucja z nieruchomości

Egzekucja z nieruchomości jest najbardziej uciążliwym środkiem egzekucyjnym w egzekucji należności pieniężnych. Może być ona stosowana równocześnie z innymi środkami egzekucyjnymi.

Nie jest dopuszczalne wszczęcie nowej egzekucji z nieruchomości, jeżeli nie upłynęło 12 miesięcy od dnia uchylenia zajęcia nieruchomości w ramach innej egzekucji z tej nieruchomości w związku z nieprzejęciem nieruchomości przez wierzycieli po trzeciej licytacji (art. 111k § 1 u.p.e.a.).

Egzekucja z nieruchomości składa się z następujących etapów:

– zajęcie nieruchomości;

– opis i oszacowanie wartości nieruchomości;

– licytacja, która może odbywać się w trzech terminach;

– przybicie;

– przyznanie własności;

– podział kwoty uzyskanej z egzekucji.

Nieruchomością w rozumieniu ustawy jest również spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu (art. 1a pkt 5 u.p.e.a.).

Przepisy o egzekucji z nieruchomości stosuje się odpowiednio do egzekucji z ułamkowej części nieruchomości i do egzekucji z użytkowania wieczystego z modyfikacjami określonymi w art. 114–114i u.p.e.a.

Egzekucja z nieruchomości jest najbardziej uciążliwym środkiem egzekucyjnym w egzekucji należności pieniężnych. Może być ona stosowana równocześnie z innymi środkami egzekucyjnymi.

W przypadku prowadzenia egzekucji z nieruchomości położonej na obszarze działania kilku organów egzekucyjnych, organ egzekucyjny powiadamia o wszczęciu, a następnie o ukończeniu egzekucji inne organy egzekucyjne, na których obszarze działania jest położona nieruchomość (art. 110a u.p.e.a.).

Organ egzekucyjny podejmuje czynności egzekucyjne związane z egzekucją z nieruchomości po uzyskaniu od wierzyciela zaliczki na poczet przewidywanych wydatków.

Wierzyciel, od którego można domagać się zaliczki na pokrycie przewidywanych wydatków, jest zwany w ustawie "wierzycielem finansującym". Nie żąda się zaliczki od wierzyciela będącego naczelnikiem urzędu skarbowego, od Państwowej Inspekcji Pracy oraz od wierzyciela będącego państwem członkowskim lub państwem trzecim. Od wierzyciela będącego państwem członkowskim lub państwem trzecim można domagać się pokrycia przewidywanych wydatków, stosując odpowiednio tryb unormowany w art. 29a u.p.e.a.

Wierzyciel finansujący wpłaca zaliczkę do organu egzekucyjnego sukcesywnie, w miarę podejmowania przez ten organ kolejnych czynności egzekucyjnych.