Musiał Krzysztof J., Doręczenia w ramach wymiany informacji podatkowych

Doręczenia w ramach wymiany informacji podatkowych

Procedura omawia przebieg doręczenia pisma, którego nadawcą są polskie organy, a odbiorcą jest osoba znajdująca się poza granicami Polski.

Do doręczeń pism, o których mowa w dziale II ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 241) - dalej u.w.i.p., zatytułowanym „Wymiana informacji podatkowych na wniosek i z urzędu z państwami członkowskimi” stosuje się odpowiednio przepisy rozdziału 5 działu IV z wyłączeniem art. 156 § 2 i 3, rozdziałów 8, 9, 11 i 14 oraz art. 143 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 z późn. zm.) - dalej o.p. (zatytułowanego „Doręczenia”) wraz z art. 154a i 154b o.p.

Omówiona niżej procedura na mocy art. 2 ust. 1 dyrektywy Rady 2011/16/UE z dnia 15 lutego 2011 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania i uchylającej dyrektywę 77/799/EWG (Dz. Urz. UE L 64, s. 1 z późn. zm.) - dalej dyrektywa 2011/16/UE, z określonymi wyjątkami ma zastosowanie do wszystkich podatków każdego rodzaju pobieranych przez państwo członkowskie lub na jego rzecz, lub przez jednostki terytorialne lub administracyjne państwa członkowskiego, w tym także władze lokalne, lub na ich rzecz.

Zob. procedura Doręczenia w postępowaniu podatkowym.

W sytuacji, gdy doręczenie pisma zgodnie z zasadą oficjalności doręczeń uregulowaną w art. 144 o.p. osobie przebywającej na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej nie jest możliwe lub gdy powodowałoby nieproporcjonalne trudności, polski organ podatkowy może wystąpić do władzy państwa członkowskiego z wnioskiem o doręczenie tego pisma.

Zanim organ zastosuje tę procedurę, powinien podjąć próbę doręczenia na podstawie przepisów ogólnych, tzn. art. 144 lub art. 144a o.p. Na mocy art. 13 ust. 4 dyrektywy 2011/16/UE właściwy organ państwa członkowskiego może - listem poleconym lub drogą elektroniczną - doręczyć każdy dokument bezpośrednio osobie przebywającej na terytorium innego państwa członkowskiego.

Takie rozwiązanie jest implementacją dyrektywy Rady 2004/56/WE z dnia 21 kwietnia 2004 r. zmieniającej dyrektywę 77/799/EWG dotyczącą wzajemnej pomocy właściwych władz Państw Członkowskich w obszarze podatków bezpośrednich, niektórych podatków akcyzowych oraz opodatkowania składek ubezpieczeniowych (Dz. Urz. UE L 127, s. 70 z późn. zm.). Ma to szczególne znaczenie zwłaszcza z punktu widzenia obowiązującego w Polsce wymogu doręczenia podatnikowi decyzji i środków dotyczących jego obowiązku podatkowego również w przypadku, gdy podatnik ten przeniósł się do innego państwa członkowskiego (zob. P. Pietrasz, Komentarz do art. 154a [w:] J. Brolik i in., Ordynacja podatkowa. Komentarz, wyd. V, LEX 2013).

Jak wynika z orzeczeń sądów administracyjnych, organ nie ma obowiązku skorzystać z procedury przewidzianej w tym artykule w sytuacji, gdy podatnik pomimo faktycznego przebywania za granicą wskazał adres właściwy do doręczeń na terytorium kraju (tak Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 23 lutego 2016 r., I SA/Gd 1887/15).