Zgoliński Igor, Depozyt w postępowaniu karnym skarbowym

Depozyt w postępowaniu karnym skarbowym

Możliwość złożenia przedmiotu, wobec którego powstała wątpliwość, komu należy go wydać, przewidziana w treści art. 130 k.k.s., stanowi regulację komplementarną względem art. 231 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego - dalej k.p.k. Pomiędzy tymi przepisami nie zachodzi stosunek specjalności. W postępowaniu karnym skarbowym dopuszczalne jest złożenie przedmiotu nie tylko w depozycie sądowym lub oddanie go na przechowanie osobie godnej zaufania, lecz także złożenie w depozycie we właściwym miejscowo finansowym organie postępowania przygotowawczego. Instytucja złożenia do depozytu sądowego znajduje zastosowanie w sytuacjach, gdy przedmiot podlega zwrotowi, a więc jest zbędny z punktu widzenia dalszych losów postępowania (zob. I. Zgoliński, Interdyscyplinarny charakter depozytu sądowego w postępowaniu karnym [w:] Interdyscyplinarność badań w naukach penalnych, I. Sepioło (red.), Warszawa 2012, s. 117). Decyzja o złożeniu rzeczy do depozytu może zostać podjęta na każdym etapie postępowania sądowego. Błędny jest pogląd, który ogranicza możliwość złożenia przedmiotu do depozytu w trybie art. 130 k.k.s. wyłącznie do etapu postępowania przygotowawczego (T. Razowski, Komentarz do art. 130 k.k.s. [w:] P. Kardas, T. Razowski, G. Łabuda, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, LEX/el. 2017). Tego rodzaju decyzja może zostać podjęta także na etapie postępowania jurysdykcyjnego.

Momentem inicjującym procedurę jest powzięcie przez organ prowadzący postępowanie karne skarbowe wątpliwości, komu należy wydać przedmiot zbędny dla tego postępowania - organ ten powinien jednak podjąć uprzednio wszelkie możliwe czynności zmierzające do ustalenia, komu przedmiot należy wydać.

Organ prowadzący postępowanie zobligowany jest do wydania postanowienia co do złożenia przedmiotu do depozytu. Może uczynić to na podstawie treści art. 231 k.p.k. i zdecydować o złożeniu go do depozytu sądowego lub oddaniu na przechowanie osobie godnej zaufania bądź skorzystać z regulacji z art. 130 k.k.s. i złożyć przedmiot do depozytu we właściwym miejscowo finansowym organie postępowania przygotowawczego. Jako że regulacja przewidziana w art. 130 k.k.s. uzupełnia regulację z kodeksu postępowania karnego, to organ prowadzący postępowanie powinien dokonać analizy, czy zasadne jest z punktu widzenia pragmatyki prowadzonego postępowania złożenie rzeczy do depozytu we właściwym miejscowo finansowym organie postępowania przygotowawczego. Będzie to uzasadnione w przypadku, gdy to właśnie ten organ jest organem prowadzącym postępowanie bądź też nie jest opłacalne od strony ekonomicznej złożenie przedmiotu do depozytu sądowego, względnie oddanie go na przechowanie osobie godnej zaufania. Decyzja organu prowadzącego postępowanie jest zaskarżalna. Uprawnionymi do zaskarżenia są osoby, których prawa zostały naruszone (art. 236 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.) Zażalenie wnosi się do sądu rejonowego, w okręgu którego prowadzone jest postępowanie (art. 236 k.p.k. in fine w zw. z art. 113 § 1 k.k.s.).