Przybysz Piotr, Czynności podejmowane w związku z zarzutami zobowiązanego wobec tytułu wykonawczego lub należności pieniężnych objętych tym tytułem, w przypadku udzielania przez obce państwo pomocy w dochodzeniu należności pieniężnych
Czynności podejmowane w związku z zarzutami zobowiązanego wobec tytułu wykonawczego lub należności pieniężnych objętych tym tytułem, w przypadku udzielania przez obce państwo pomocy w dochodzeniu należności pieniężnych
Czynności podejmowane w związku z zarzutami zobowiązanego wobec tytułu wykonawczego lub należności pieniężnych objętych tym tytułem, w przypadku udzielania przez obce państwo pomocy w dochodzeniu należności pieniężnych
Czynności podejmowane w związku z zarzutami zobowiązanego wobec tytułu wykonawczego lub należności pieniężnych objętych tym tytułem, w przypadku udzielania przez obce państwo pomocy w dochodzeniu należności pieniężnych
Nie jest wykluczone udzielanie przez obce państwo pomocy i wyegzekwowanie należności, która jest lub może być kwestionowana przez zobowiązanego. Z tego względu jest konieczne stworzenie procedur rozstrzygania sporów pomiędzy zobowiązanym a polskim wierzycielem, dotyczących dochodzonej należności lub tytułu wykonawczego wystawionego przez polskiego wierzyciela.
Zastrzeżenia zobowiązanego dotyczące należności pieniężnej lub tytułu wykonawczego, na podstawie którego jest dochodzona należność, mogą być rozpatrywane wyłącznie przez właściwe organy Rzeczypospolitej Polskiej.
Organy obcego państwa jako państwa wykonującego nie są właściwe w sprawach zaskarżania przez zobowiązanego tytułów wykonawczych, na podstawie których jest dochodzona należność. Jeżeli zobowiązany wniesie takie zarzuty do organu wykonującego obcego państwa, to należy poinformować go o trybie wnoszenia zarzutów (art. 14 ust. 1 dyrektywy Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń - Dz.U.UE.L.2010.84.1). Organy obcego państwa nie wstrzymują postępowania egzekucyjnego w tego rodzaju sytuacjach ani nie przekazują zarzutów polskiemu organowi wnioskującemu.
Przepisy obowiązujące w Rzeczypospolitej Polskiej mogą normować wyłącznie sposób postępowania polskich organów administracji publicznej, dlatego zawarta w ustawie regulacja dotycząca rozważanej problematyki nie może określać czynności organów obcego państwa. Należy jednak mieć na uwadze, że dyrektywa Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń - Dz.U.UE.L.2010.84.1) określa w jednolity sposób procedurę postępowania w sprawach udzielania pomocy, nie różnicując jej w zależności od tego, czy w sprawie chodzi o udzielenie pomocy obcemu państwu, czy o skorzystanie z pomocy obcego państwa.
Przez „zobowiązanego” należy rozumieć wszelkie podmioty, których może dotyczyć wniosek o dochodzenie należności, to jest zarówno zobowiązanego oraz podmiot odpowiedzialny za uregulowanie należności pieniężnych, jeżeli prawo Rzeczypospolitej Polskiej przewiduje odpowiedzialność innych osób za obowiązki zobowiązanego (art. 66m § 1 u.p.e.a.), jak i podmioty, w których posiadaniu znajduje się mienie należące do zobowiązanego lub innego podmiotu odpowiedzialnego za uregulowanie należności (art. 66m § 2 u.p.e.a.).
Schemat procedury został opracowany przy założeniu, że w sprawach nieunormowanych w przepisach rozdziału 7 działu I ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji stosuje się postanowienia dyrektywy Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (Dz.U.UE.L.2010.84.1).
Krok: wniesienie zarzutów
Przez zobowiązanego należy rozumieć podmiot, którego dotyczy wniosek o dochodzenie należności. Podmiotem tym może być zarówno zobowiązany (podmiot, na który został nałożony obowiązek), jak i podmiot odpowiedzialny za uregulowanie należności pieniężnych, jeżeli prawo Rzeczypospolitej Polskiej przewiduje odpowiedzialność innych osób za obowiązki zobowiązanego (art. 66m § 1 u.p.e.a.), a ponadto podmioty, w których posiadaniu znajduje się mienie należące do zobowiązanego lub innego podmiotu odpowiedzialnego za uregulowanie należności (art. 66m § 2 u.p.e.a.).
Zobowiązany może zgłaszać zastrzeżenia dotyczące tytułu wykonawczego wystawionego przez polskiego wierzyciela lub dotyczące należności pieniężnych objętych tym tytułem. Zastrzeżenia te są nazywane zarzutami. Mogą być one wniesione wyłącznie do właściwych organów Rzeczypospolitej Polskiej i zgodnie z polskim prawem (art. 66zf § 1 u.p.e.a.).
Zobowiązany może kwestionować prawidłowość czynności podejmowanych w ramach dochodzenia należności wnosząc stosowne środki prawne przewidziane przez prawo państwa udzielającego pomocy. Nie oznacza to jednak, że jest on uprawniony do kwestionowania w takim trybie egzekwowanej należności pieniężnej lub tytułu wykonawczego, z którego ta należność wynika.
Zobowiązany może powiadomić organ wykonujący lub organ egzekucyjny o wniesionych zarzutach (art. 66zf § 1 u.p.e.a.).
Krok: wszczęcie postępowania w sprawie zarzutów zobowiązanego
Zarzuty zobowiązanego są rozpatrywane przez polski organ właściwy do ich rozpatrzenia. Organ ten powinien powiadomić organ wnioskujący o wniesieniu zarzutów.
Procedury prawne pokazane w formie interaktywnych schematów, dzięki którym sprawdzisz, jak krok po kroku przebiega postępowanie w danej sprawie.
Dowiedz się więcej o LEX Navigator.
Zamów bezpłatną prezentację zdalną , podczas której przedstawimy Ci to narzędzie.