Przybysz Piotr, Czynności podejmowane w związku z zarzutami w sprawie jednolitego tytułu wykonawczego stanowiącego podstawę do dochodzenia w państwie członkowskim należności pieniężnych, o których mowa w art. 2 pkt 1–6 ustawy o wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń

Czynności podejmowane w związku z zarzutami w sprawie jednolitego tytułu wykonawczego stanowiącego podstawę do dochodzenia w państwie członkowskim należności pieniężnych, o których mowa w art. 2 pkt 1–6 ustawy o wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń

Nie jest wykluczone udzielanie przez państwo członkowskie pomocy i wyegzekwowanie należności, która jest lub może być kwestionowana przez zobowiązanego. Z tego względu jest konieczne stworzenie procedur rozstrzygania sporów pomiędzy zobowiązanym a polskim wierzycielem, dotyczących dochodzonej należności lub tytułu wykonawczego wystawionego przez polskiego wierzyciela.

Zastrzeżenia zobowiązanego dotyczące należności pieniężnej lub tytułu wykonawczego, na podstawie którego jest dochodzona należność, mogą być rozpatrywane wyłącznie przez właściwe organy Rzeczypospolitej Polskiej.

Organy państwa członkowskiego udzielającego pomocy nie są właściwe w sprawach zaskarżania przez zobowiązanego tytułów wykonawczych, na podstawie których jest dochodzona należność. Jeżeli zobowiązany wniesie takie zarzuty do organu państwa członkowskiego udzielającego pomocy, to należy poinformować go o trybie wnoszenia zarzutów (art. 14 ust. 1 dyrektywy Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń - Dz.U.UE.L.2010.84.1). Organy państwa członkowskiego udzielającego pomocy nie wstrzymują postępowania egzekucyjnego w tego rodzaju sytuacjach ani nie przekazują zarzutów polskim organom.

Przepisy obowiązujące w Rzeczypospolitej Polskiej mogą normować wyłącznie sposób postępowania polskich organów administracji publicznej, dlatego zawarta w ustawie regulacja dotycząca rozważanej problematyki nie może określać czynności organów innego państwa. Należy jednak mieć na uwadze, że dyrektywa Rady 2010/24/UE z dnia 16 marca 2010 r. w sprawie wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń - Dz.U.UE.L.2010.84.1) określa w jednolity sposób procedurę postępowania w sprawach udzielania pomocy, nie różnicując jej w zależności od tego, czy w sprawie chodzi o udzielenie pomocy obcemu państwu, czy o skorzystanie z pomocy obcego państwa.

Dłużnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna oraz jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której dotyczy wzajemna pomoc (art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 11 października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych - Dz. U. z 2013 r. poz. 1289).

Dłużnik jest uprawniony do wniesienia zarzutów w sprawie jednolitego tytułu wykonawczego stanowiącego podstawę do dochodzenia w państwie członkowskim należności pieniężnych, o których mowa w art. 2 pkt 1-6 ustawy o wzajemnej pomocy przy odzyskiwaniu wierzytelności dotyczących podatków, ceł i innych obciążeń (art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 11 października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych - Dz. U. z 2013 r. poz. 1289).

Zarzuty wnosi się w sposób określony w kodeksie postępowania administracyjnego (patrz Wniesienie podania w formie innej niż elektroniczna oraz Wniesienie podania za pomocą środków komunikacji elektronicznej).

Zarzuty w sprawie jednolitego tytułu wykonawczego wnosi się do organu egzekucyjnego, który sporządził jednolity tytuł wykonawczy (art. 46 ust. 3 ustawy z dnia 11 października 2013 r. o wzajemnej pomocy przy dochodzeniu podatków, należności celnych i innych należności pieniężnych - Dz. U. z 2013 r. poz. 1289).