Zgoliński Igor, Cofnięcie wniosku o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności

Cofnięcie wniosku o dobrowolne poddanie się odpowiedzialności

Charakterystyczną cechą postępowania w przedmiocie zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności jest ograniczenie możliwości cofnięcia wniosku przez sprawcę. Jest to poniekąd konsekwencja stricte konsensualnego charakteru tej instytucji.

W obliczu skutecznego cofnięcia wniosku nie jest dopuszczalne jego ponowne złożenie. Warto więc dodać, że skoro cofnięciem wniosku nie można dowolnie szafować, bardzo istotne staje się odpowiednie pouczenie sprawcy przez organ o wszelkich skutkach tej czynności. Sprawca musi bowiem przed podjęciem stosownej decyzji procesowej mieć świadomość następstw swego zachowania.

Momentem inicjującym procedurę jest cofnięcie przez sprawcę wniosku o zezwolenie na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności.

Przepis art. 144 § 1 k.k.s. precyzuje dwa momenty czasowe. Moment najwcześniejszy to upływ miesiąca od chwili złożenia wniosku. Moment najpóźniejszy, graniczny, określony został jako czynność złożenia przez organ wniosku do sądu o udzielenie zezwolenia na dobrowolne poddanie się odpowiedzialności (d.p.o.). Czynność ta jest więc dopuszczalna wyłącznie w fazie negocjacyjnej, co ma na celu zapobieganie pochopnym cofnięciom.

Forma cofnięcia jest analogiczna jak samo złożenie wniosku. Może to być zatem pisemne oświadczenie woli lub ustny wniosek złożony do protokołu. Osoba małoletnia może cofnąć wniosek za pośrednictwem swego przedstawiciela. Podkreślenia wymaga możliwość częściowego cofnięcia wniosku. Może to nastąpić, gdy sprawcy zarzucono kilka czynów.

Czynności organu aktualizują się z chwilą otrzymania wniosku sprawcy, w którym cofa złożony wniosek o zezwolenie na d.p.o.