Bełczącki Robert Marek, Badanie skargi o wznowienie przed sądem pierwszej albo drugiej instancji ze względu na wymagania formalne

Badanie skargi o wznowienie przed sądem pierwszej albo drugiej instancji ze względu na wymagania formalne

Skarga o wznowienie dotknięta brakami formalnymi, które nie zostały usunięte pomimo wezwania skarżącego do ich usunięcia, podlega zwrotowi, a nie odrzuceniu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 grudnia 1998 r., III CKN 739/98, OSNC 1999, nr 5, poz. 102, LEX nr 35541). Z treści art. 410 § 1 k.p.c. nie wynika, aby nieusunięcie braków formalnych skargi mogło stanowić przyczynę jej odrzucenia, a rygor zwrotu znajduje usprawiedliwienie w odpowiednim stosowaniu przepisów o postępowaniu przed sądem pierwszej instancji w myśl art. 406 k.p.c., w szczególności art. 130 k.p.c. Bronić można jednak poglądu, że właściwym rygorem jest odrzucenie skargi, skoro ma ona cechy środka zaskarżenia (por. pkt III uzasadnienia uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 15 czerwca 2010 r., II UZP 4/10, OSNP 2011, nr 3-4, poz. 38, LEX nr 578243; D. Zawistowski, Komentarz do art. 409 k.p.c. [w:] H. Dolecki, T. Wiśniewski (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz, Lex).

Podzielając pierwszy z przedstawionych poglądów należy przyjąć, że jeśli skarga o wznowienie dotknięta jest brakami formalnymi przewodniczący, na podstawie art. 130 § 1 w zw. z art. 406 k.p.c., wzywa skarżącego do ich usunięcia, pod rygorem zwrotu skargi, w terminie tygodniowym, liczonym od doręczenia wezwania (jeśli skarżący zamieszkuje lub ma siedzibę za granicą - w terminie nie krótszym niż miesiąc, zgodnie z art. 130 § 1¹ k.p.c.). W myśl art. 130 § 3 k.p.c. usunięcie braków w terminie sprawi, że skarga wywoływać będzie skutki od chwili jej wniesienia. Natomiast w razie bezskutecznego upływu terminu przewodniczący, na podstawie art. 130 § 2 w zw. z art. 406 k.p.c., zarządzi zwrot skargi.

Czynności sprawdzające zachowanie wymagań formalnych skargi o wznowienie przed sądem pierwszej albo drugiej instancji, właściwym do wznowienia, wykonuje przewodniczący.

Według art. 409 k.p.c. skarga o wznowienie powinna czynić zadość warunkom pozwu. Przede wszystkim skarga powinna więc spełniać wymagania stawiane pismu procesowemu (art. 187 § 1 w zw. z art. 126 i 128 k.p.c.). Dokładne określenie żądania, przewidziane w art. 187 § 1 pkt 1 k.p.c., w skardze o wznowienie przybierać ma postać żądania wznowienia konkretnego postępowania. W myśl tego przepisu, jeśli postępowanie mające podlegać wznowieniu kwalifikuje się jako sprawa o prawo majątkowe, a jej przedmiotem nie jest oznaczona kwota pieniężna, skarga o wznowienie powinna oznaczać wartość przedmiotu sporu. Wartość ta nie może być wyższa niż od wartości przedmiotu sporu ustalonej w postępowaniu podlegającym wznowieniu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2005 r., V CZ 171/04, LEX nr 148176). Wymagane w art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c. przytoczenie okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie w skardze o wznowienie sprowadza się do podania okoliczności stanowiących podstawę wznowienia oraz jej uzasadnienie. W przepisie tym wspomina się o podaniu w miarę potrzeby okoliczności uzasadniających właściwość sądu. Właściwość do wznowienia określona została w art. 405 k.p.c. i podlega ustaleniu w oparciu o treść podanej w skardze podstawy wznowienia i jej uzasadnienia. Prawidłowe sformułowanie tych elementów skargi sprawi, że właściwość do wznowienia nie będzie wymagała dalszego dookreślania. Z kolei art. 187 § 1 pkt 3 k.p.c. nie znajduje zastosowania w odniesieniu do skargi o wznowienie postępowania.