Bełczącki Robert Marek, Badanie dopuszczalności zażalenia do Sądu Najwyższego przed sądem drugiej instancji ze względu na wymagania formalne

Badanie dopuszczalności zażalenia do Sądu Najwyższego przed sądem drugiej instancji ze względu na wymagania formalne

W myśl art. 370 k.p.c., który na podstawie art. 394¹ § 3 w zw. z art. 398²¹ k.p.c. znajduje odpowiednie zastosowanie w postępowaniu na skutek zażalenia do Sądu Najwyższego, sąd drugiej instancji w ramach postępowania międzyinstancyjnego obowiązany jest sprawdzić m.in. czy wniesione zażalenie nie jest dotknięte brakami formalnymi, które uniemożliwiają nadanie mu prawidłowego biegu. Na podstawie art. 370 oraz art. 130 § 1 w zw. z art. 391 § 1, art. 398²¹ i art. 394¹ § 3 k.p.c., jeśli zażalenie dotknięte jest tego rodzaju brakami, przewodniczący wzywa skarżącego do ich usunięcia w wyznaczonym terminie, pod rygorem odrzucenia zażalenia. Ponieważ w art. 370 k.p.c. mowa jest o terminie wyznaczonym, a nie o terminie tygodniowym, tak jak w art. 130 § 1 k.p.c., przyjmuje się, że termin do usunięcia braków zażalenia jest terminem sądowym i może podlegać przedłużeniu (art. 166 w zw. z art. 164 k.p.c.). Zażalenie ulega odrzuceniu w razie bezskutecznego upływu wyznaczonego terminu, liczonego od dnia doręczenia wezwania.

Czynności związane z kontrolą dopuszczalności zażalenia przed sądem drugiej instancji wykonywane są przez przewodniczącego, za wyjątkiem odrzucenia zażalenia, co wymaga wydania postanowienia przez sąd.

W myśl art. 394 § 3 k.p.c. zażalenie musi spełniać wymagania przewidziane dla pisma procesowego (por. art. 126, 126¹, 128 k.p.c.). W przypadku zażalenia do Sądu Najwyższego nie znajduje zastosowania art. 466 k.p.c., który w sprawie z zakresu prawa pracy lub ubezpieczeń społecznych pozwala pracownikowi lub ubezpieczonemu, działającemu bez adwokata lub radcy prawnego, zgłosić we właściwym sądzie ustnie do protokołu treść środka odwoławczego.