ZD/406-9/3/PIT/06 - Uwzględnianie kosztów uzyskania przychodów przez płatnika wypłacającemu byłemu pracownikowi premie, prowizje i nagrody.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 28 kwietnia 2006 r. Pierwszy Wielkopolski Urząd Skarbowy w Poznaniu ZD/406-9/3/PIT/06 Uwzględnianie kosztów uzyskania przychodów przez płatnika wypłacającemu byłemu pracownikowi premie, prowizje i nagrody.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż spółka akcyjna zatrudnia pracowników na podstawie umowy o pracę i z tego tytułu wypłaca im wynagrodzenie. W regulaminie istnieje zapis, że w miesiącu możliwe są wypłaty na listach dodatkowych na dzień 15 danego miesiąca i na liście zasadniczej na koniec miesiąca. Na poszczególnych listach rozliczane są określone składniki wynagrodzenia. Lista dodatkowa obejmuje wypłatę premii, prowizji, nagród, ekwiwalentów za urlop, dodatki za godziny nocne, ekwiwalenty za odzież (BHP). Lista zasadnicza obejmuje wypłatę wynagrodzenia zasadniczego wynikającego z umowy, świadczeń tytułu choroby lub opieki, premii, prowizji, nagród, ekwiwalentów za urlop, ekwiwalentów za odzież (BHP).

W związku z powyższym Spółka zwróciła się z zapytaniem, czy wypłacając byłym pracownikom należności objęte listą dodatkową: premie, prowizje lub nagrody dla byłych pracowników należy uwzględnić koszty uzyskania przychodów i ulgę podatkową?

Zdaniem Spółki w przypadku opisanym powyżej nie należy uwzględniać kosztów uzyskania przychodu i ulgi podatkowej, gdyż uzyskanie tego przychodu nie wiąże się z poniesieniem kosztów uzyskania w bieżącym miesiącu. Podobnie, gdy na liście jest tylko ekwiwalent za urlop.

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, stwierdza się, co następuje:

Stosownie do art. 12 ust. 1 z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 31 ustawy podatkowej osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z woli ustawodawcy na zakładach pracy spoczywają obowiązki płatnika, które sprowadzają się do obliczenia, pobrania i odprowadzenia w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku pracy.

Podnieść należy, iż obowiązki płatnicze zakładu pracy aktualizują się w momencie wypłaty (postawienia do dyspozycji) świadczenia pracownikowi, zgodnie bowiem z art. 11 ust. 1 ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 32 ust. 2 ustawy za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b. (...)

Tak obliczoną zaliczkę, w myśl przepisu art. 32 ust. 3 ustawy, zmniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, określonej w pierwszym przedziale obowiązującej skali. Przesłanką zmniejszenia jest złożenie zakładowi pracy przez pracownika przed pierwszą wypłatą wynagrodzenia w roku podatkowym oświadczenia według ustalonego wzoru, w którym pracownik stwierdzi, że:

- nie otrzymuje emerytury lub renty,

- nie osiąga dochodów z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną,

- nie osiąga dochodów, od których jest obowiązany opłacać zaliczki na podstawie art. 44 ustawy, tj.: dochodów z działalności gospodarczej, dochodów ze stosunku pracy otrzymywanych z zagranicy, dochodów z emerytur i rent otrzymywanych z zagranicy bez pośrednictwa banków, dochodów z najmu lub dzierżawy,

- nie otrzymuje świadczeń pieniężnych od organu zatrudnienia,

- określa ten zakład pracy jako właściwy do stosowania odliczenia w przypadku, gdy równocześnie osiąga od innych zakładów pracy dochody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy lub wykonywania pracy nakładczej.

Stosownie do art. 32 ust. 4 ustawy zakład pracy nie zmniejsza zaliczki w sposób określony w ust. 3, jeżeli podatnik powiadomił go o zmianach stanu faktycznego wynikającego z oświadczenia.

Wskazuje się, iż płatnik ustalając wysokość dochodu stanowiącego podstawę do obliczenia zaliczki na podatek dochodowy winien odliczyć koszty uzyskania przychodu w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub pkt 3 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. w stanie prawnym roku 2006 w wysokości:

- w przypadku, gdy podatnik uzyskuje przychody od jednego zakładu pracy - 102,25 zł miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.227 zł,

- w przypadku, gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę - 127,82 zł miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.533,84 zł.

Wprawdzie ustawodawca w art. 22 ust. 2 pkt 2 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zastrzegł, że w roku 2006, w przypadku gdy podatnik (pracownik) uzyskuje przychody równocześnie z kilku zakładów pracy, koszty uzyskania przychodów nie mogą przekroczyć kwoty 1.840,77 zł, ale dotyczy to kosztów za cały rok podatkowy. Ograniczenie to nie dotyczy więc kosztów związanych z ustaleniem miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy.

Miesięczna kwota kosztów uzyskania przychodu jest stała bez względu na ilość dokonywanych wypłat. Nie można zrezygnować ze stosowania kosztów uzyskania przychodów, czy też stosować je w wysokości niższej niż 102,25 zł miesięcznie. Powyższe wynika z faktu, że koszty uzyskania przychodu z tytułu wynagrodzenia za pracę nie są stosowane na podstawie wniosku pracownika, lecz w oparciu o przepisy ustawy nakazujące tego rodzaju działania. To samo dotyczy sytuacji, gdy pracownik zatrudniony jest w dwóch lub więcej zakładach pracy.

Płatnik dokonujący wypłaty wynagrodzenia ze stosunku pracy - w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy podatkowej - w momencie wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracownika - zobowiązany jest zastosować koszty uzyskania przychodu w wysokości 102,25 zł, lub po złożeniu przez pracownika stosownego oświadczenia w kwocie 127,82 zł.

Jeżeli pracodawca wypłaca pracownikowi przychody określone w art. 12 ust. 1 ustawy, od których obowiązany jest obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy, wówczas przy ustalaniu tej zaliczki zobowiązany jest odliczać miesięczną kwotę kosztów uzyskania przychodów.

Zaznacza się, iż po spełnieniu przesłanek określonych w przepisie art. 32 ust. 3 oraz braku powiadomienia o zmianie stanu faktycznego (art. 32 ust. 4 ustawy) zaliczkę zmniejsza się o kwotę stanowiącą 1/12 kwoty zmniejszającej podatek, określoną w pierwszym przedziale obowiązującej skali, czyli o tzw. ulgę podatkową.

Zdaniem organu podatkowego o tym, czy świadczenie jest przychodem m.in. ze stosunku pracy, decyduje okoliczność, że świadczenie to jest związane z zatrudnieniem pracownika. Bez znaczenia natomiast dla określenia tego przychodu pozostaje fakt, że uzyskujący to świadczenie w momencie jego otrzymania nie jest już zatrudniony u pracodawcy. W świetle powyżej przytoczonych przepisów ustawy podatkowej wypłacone przez Jednostkę byłym pracownikom świadczenia stanową dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Opublikowano: http://sip.mf.gov.pl