Wykładnia pojęcia "wiek emerytalny" w rozumieniu art. 26a ust. 1 ustawy z 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.

W związku z wątpliwościami pracodawców dotyczącymi użycia sformułowania "wiek emerytalny" w art. 26a ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, przedstawiamy wyjaśnienie tej kwestii.

Wyraźne określenie wieku emerytalnego ubezpieczonych, w tym zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, zawierają przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.).

Oznacza to, że pracodawca zatrudniający osoby niepełnosprawne, w tym również tzw. emerytów mundurowych, samodzielnie dokonuje ustalenia, na podstawie powyższych przepisów, czy zatrudnieni u niego niepełnosprawni pracownicy osiągnęli wiek emerytalny, czy też nie. Należy jednocześnie podkreślić, że w art. 26a ust. 1 określono, iż dofinansowanie do wynagrodzeń przysługuje pracodawcy zatrudniającemu osoby niepełnosprawne, które nie osiągnęły wieku emerytalnego i przepisu tego w żaden sposób nie powiązano czy uzależniono od pobierania lub nie świadczeń z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Ważne jest również, że w przypadku tzw. wcześniejszych emerytur, wiek emerytalny nie jest przesłanką ich nabycia, ponieważ co do zasady są one uzależnione od osiągnięcia określonego wieku i posiadania odpowiedniego stażu pracy.