Wydatki refundowane przez producenta dystrybutorom towarów handlowych.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo z dnia 14 lutego 2002 r. Ministerstwo Finansów Wydatki refundowane przez producenta dystrybutorom towarów handlowych.

Ze stanu faktycznego przedstawionego w piśmie wynika, iż podatnika będącego producentem określonych towarów łączą z dystrybutorami tych towarów - oprócz umów sprzedaży - odrębne umowy, na podstawie których producent zobowiązuje się do partycypowania w kosztach związanych ze sprzedażą tych towarów przez dystrybutorów. Koszty te związane są ze świadczonymi przez dystrybutorów na rzecz producenta usługami w zakresie marketingu, promocji, ekspozycji towarów, składowania, załadunku i inne koszty organizacji sprzedaży oraz promocją logo i marki producenta. Ich wysokość stanowi określona w umowie w sposób zryczałtowany część ceny towarów wprowadzonych na rynek przez dystrybutora. Zwrot kosztów związanych ze sprzedażą towarów następuje po ich sprzedaży na rzecz dystrybutora.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) także nie rozróżnia rodzajów kosztów zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 tej ustawy kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Utrwalona linia orzecznictwa sądowego oraz doktryna, stosując wykładnię gramatyczną użytego przez ustawodawcę pojęcia "koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów", wyraża stanowisko, zgodnie z którym podatnik ma możliwość odliczania dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć bezpośredni wpływ na wielkość osiągniętego przychodu (wyrok NSA z dnia 7 marca 2001 r., sygn. akt III SA 64/00, LEX nr 47489). Cel, o którym mowa w powołanych przepisach, musi więc być wyraźnie widoczny, a poniesione wydatki powinny go bezpośrednio realizować lub co najmniej powinny zakładać go jako realny (wyrok NSA z dnia 22 marca 2001 r., sygn. akt SA/Sz 43/00, LEX nr 47502).

Pragnę przy tym zauważyć, że wykazanie istnienia związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym wydatkiem a przychodem, zgodnie z powszechnie stosowaną na gruncie prawa polskiego zasadą ciężaru dowodu, obciąża podatnika, gdyż to on wywodzi skutki prawne z faktu zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów (wyrok NSA z dnia 16 lutego 2000 r., sygn. akt SA/SZ 442/99, LEX 41512, z dnia 14 października 1999 r., sygn. akt III SA 7548/98, LEX 40059, z dnia 6 kwietnia 2000 r., sygn. akt SA/Wr 1903/97, LEX 42449).

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl przywołanych przepisów obu ustaw podatkowych, spełniać łącznie następujące warunki:

* pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu,

* nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 i art. 23 ust. 1 ww. ustaw.

W sytuacji przedstawionej w zapytaniu poselskim oznacza to, iż dla kwalifikacji wydatków ponoszonych przez producenta do kosztów uzyskania przychodów bez znaczenia pozostaje fakt, iż zwrot części kosztów dokonywany przez producenta na rzecz dystrybutora następuje po dokonaniu sprzedaży towaru dystrybutorowi. Okoliczność, iż producent ponosi wydatki związane ze sprzedażą towarów w momencie, kiedy stanowią one własność dystrybutora, nie dyskwalifikuje tych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów. Kosztem uzyskania przychodu - w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - są bowiem wszystkie wydatki mające na celu osiągnięcie przychodów, w tym także zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości.

Jeżeli natomiast z treści umowy łączącej producenta z dystrybutorem wynika, iż producent ponosi koszty związane z reprezentacją i reklamą, należy zauważyć, iż w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy, w części przekraczającej 0,25% przychodu, chyba że reklama jest prowadzona w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób. Oznacza to, iż wydatki na reklamę w środkach masowego przekazu oraz prowadzonej publicznie w inny sposób (jeżeli adresowana jest do anonimowego, szerokiego kręgu odbiorców) stanowią koszt uzyskania przychodów w pełnej wysokości. Natomiast koszty reprezentacji i reklamy prowadzonej w inny sposób są limitowane i nie mogą przekroczyć 0,25% przychodu w roku podatkowym. Ich nadwyżka ponad limit może być finansowana wyłącznie z dochodu po opodatkowaniu.

Przedstawiając powyższe, pragnę także zwrócić uwagę, że po stronie placówek handlowych opłaty należne od dostawców za ww. usługi stanowią przychód w rozumieniu art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Opublikowano: S.Podat. 2003/4/26