Wydatki na cele rehabilitacyjne poniesione przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną.

Pisma urzędowe
Status:  Aktualne

Pismo Ministerstwo Finansów Wydatki na cele rehabilitacyjne poniesione przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną.

Na podstawie art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, ma prawo pomniejszyć dochód przed opodatkowaniem o kwoty wydatków poniesionych w roku podatkowym na cele rehabilitacyjne oraz związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych. Warunki i zasady korzystania z tego odliczenia określają przepisy art. 26 ust. 7a-7g oraz ust. 13a ustawy.

Odnosząc się do wątpliwości przedstawionych przez pana posła należy wyjaśnić, że - stosownie do art. 26 ust. 7d i 7g ustawy - osobą niepełnosprawną jest osoba posiadająca:

- orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub decyzję przyznającą rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną;

- albo: orzeczenie o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydane na podstawie odrębnych przepisów; orzeczenie o niepełnosprawności, wydane przez właściwy organ na podstawie przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Katalog wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych określa art. 26 ust. 7a pkt 1-15 ustawy. Jednocześnie możliwość odliczenia niektórych wydatków rehabilitacyjnych (tekst jedn. określonych w pkt 7, 8, 9, 13 lit. b) i 14) została uzależniona od spełnienia warunku zaliczenia osoby niepełnosprawnej, której dotyczy wydatek, do I lub II grupy inwalidztwa w rozumieniu art. 26 ust. 7f ustawy.

Na podstawie art. 26 ust. 7f ustawy ilekroć w katalogu wydatków rehabilitacyjnych mowa jest o osobach zaliczonych do:

1)

I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a)

całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo

b)

znaczny stopień niepełnosprawności;

2)

II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

a)

całkowitą niezdolność do pracy albo

b)

umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Mając na względzie powyższe przepisy, należy stwierdzić, że podatnik posiadający decyzję przyznającą rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy jest osobą niepełnosprawną w rozumieniu ustawy i ma prawo do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej na zasadach w niej określonych.

Trzeba mieć jednak na uwadze, że posiadanie orzeczenia o częściowej niezdolności do pracy, traktowanego na równi z orzeczeniem o lekkim stopniu niepełnosprawności (art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 214, poz. 1407, z późn. zm.)), nie kwalifikuje takiej osoby niepełnosprawnej do żadnej grupy inwalidztwa, o której mowa w art. 26 ust. 7f ustawy. Oznacza to, że ten rodzaj orzeczenia może stanowić podstawę do korzystania z przedmiotowej ulgi wyłącznie z tytułu tych wydatków rehabilitacyjnych, których odliczenie nie jest uwarunkowane zaliczeniem osoby niepełnosprawnej do I lub II grupy inwalidztwa.

Opublikowano: www.sejm.gov.pl