WPW.310.2.2014 - Podstawa wymiaru podatku od nieruchomości.

Na podstawie art. 14j § 1-3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie: "ustawą" - po rozpatrzeniu wniosku (...). złożonego w Urzędzie Miasta Tarnowa w dniu 20 marca 2014 r., w sprawie udzielenia interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczącej podatku od nieruchomości - po złożeniu przez podatnika oświadczenia przewidzianego w art. 14b § 4 ustawy, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej - Prezydent Miasta Tarnowa, udzielając Podatnikowi interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania w indywidualnej sprawie przepisów prawa: art. 4 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.) stwierdza, że stanowisko wyrażone przez podatnika we wniosku jest w odniesieniu do zagadnienia pierwszego prawidłowe, a w odniesieniu do zagadnienia drugiego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14j ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.)- stosowanie do swojej właściwości wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta wydają pisemne interpretacje co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe albo kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Wnioskiem złożonym w Urzędzie Miasta Tarnowa dnia 20 marca 2014 r., podatnik zwrócił się o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego co do zakresu i sposobu zastosowania prawa w indywidualnej sprawie, która dotyczy zastosowania ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.) w okolicznościach przedstawionych we wniosku.

Stan faktyczny przedstawiony przez Podatnika jest następujący:

Wnioskodawcom na zasadach wspólnoty małżeńskiej przysługuje spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu położonego w Tarnowie przy ul. (...) W lokalu tym Wnioskodawca prowadzi NZOZ Laboratorium Medyczne. Powierzchnia lokalu w chwili zakupu wynosiła 136,20 m kw. Wnioskodawcy przeprowadzili remont i adaptację pomieszczenia w ramach którego dokonali zmiany rozmieszczenia ścianek działowych oraz wykonali wewnętrzną klatkę schodową łączącą obydwie kondygnacje. Powierzchnia użytkowa lokalu po wykonaniu remontu wynosi 124,10 m kw.

Pytanie podatnika brzmi.

Stanowisko wnioskodawców w sprawie oceny prawnej stanu faktycznego jest następujące:

Ad. 1 Zasadnym jest przyjąć, iż dla potrzeb ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości należy przyjąć aktualną powierzchnię użytkową. Wynika to bowiem z faktu, iż w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych ustawodawca określił co jest podstawą obliczenia wysokości tegoż podatku. Art. 4 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy traktuje, iż podstawę opodatkowania stanowi dla budynków lub ich części - powierzchnia użytkowa. Sformułowanie "powierzchnia użytkowa" zostało legalnie zdefiniowane i zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 5 ww. ustawy i należy przez nie rozumieć powierzchnię mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach, z wyjątkiem powierzchni klatek schodowych oraz szybów dźwigowych. Brak natomiast jakiegokolwiek określenia, iż należy przyjmować powierzchnię uwidocznioną w księdze wieczystej czy innych dokumentach.

Ad 2 Moment jaki winien rzutować na podwyższenie lub obniżenie podstawy opodatkowania jest upływ 21 dni od dnia zgłoszenia organowi nadzoru budowlanego zakończenia budowy, pod warunkiem, iż organ ten nie wniesie w tymże terminie sprzeciwu w drodze decyzji administracyjnej - w myśl art. 54 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane. W ocenie Wnioskujących kluczowe znaczenie ma fakt zakończenia remontu i jego potwierdzenie w drodze administracyjnej.

Organ podatkowy po dokonaniu analizy stanu faktycznego przedstawionego we wniosku stwierdza, że stanowisko podatnika jest w odniesieniu do zagadnienia pierwszego prawidłowe, a w odniesieniu do zagadnienia drugiego nieprawidłowe.

Odnosząc się do pytania pierwszego organ podatkowy stwierdza, że Wnioskodawca słusznie uważa, iż w zakresie opodatkowanie budynków lub ich części ma zastosowanie definicja powierzchni użytkowej budynku zawarta w art. 1a ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.). Pogląd ten znajduje oparcie w brzmieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, który stanowi, że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budynki lub ich części i art. 4 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy uznającym za podstawę opodatkowania dla budynków lub ich części ich powierzchnię użytkową.

Zgodnie z art. 122 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) stanowiącym, że: "W toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym." ustawodawca nałożył na organy podatkowe obowiązek ustalenia stanu faktycznego. Stan faktyczny odnosi się również do powierzchni nieruchomości, w tym budynku lub jego części. Oznacza to, iż do opodatkowania powinna być zgłoszona faktyczna powierzchnia nieruchomości z chwili zgłoszenia, a nie powierzchnia uwidoczniona w dokumentacji wykonanej przed dokonanymi pracami remontowymi. W tym wypadku organ podatkowy ma prawo posiłkować się przy ocenie złożonej przez podatnika deklaracji podatkowej art. 180 ustawy - Ordynacja podatkowa w § 1 w brzmieniu: "Jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem." oraz § 2 w brzmieniu: "Jeżeli przepis prawa nie wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia, organ podatkowy odbiera od strony, na jej wniosek, oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania; przepis art. 196 § 3 stosuje się odpowiednio.", a także art. 194. § 1 w brzmieniu: "Dokumenty urzędowe sporządzone w formie określonej przepisami prawa przez powołane do tego organy władzy publicznej stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo stwierdzone."

Przytoczone przepisy jednoznacznie wskazują na to, iż do opodatkowania powinna być zgłoszona faktyczna powierzchnia użytkowa nieruchomości potwierdzona przez podatnika w złożonej deklaracji podatkowej oraz sporządzonym projektem, w którym zawarta jest aktualna powierzchnia użytkowa nieruchomości.

Odnosząc się do pytania drugiego organ podatkowy stwierdza, że zgodnie z art. 6 ust. 3 w brzmieniu: 3. "Jeżeli w trakcie roku podatkowego zaistniało zdarzenie mające wpływ na wysokość opodatkowania w tym roku, a w szczególności zmiana sposobu wykorzystywania przedmiotu opodatkowania lub jego części, podatek ulega obniżeniu lub podwyższeniu, poczynając od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpiło to zdarzenie." Zmiana sposobu opodatkowania powinna nastąpić od następnego miesiąca po miesiącu, w którym zakończono prace remontowo-adaptacyjne. W tym wypadku ustawodawca nie uzależnia zmiany od dokonania czynności formalnych związanych ze zgłoszeniem organowi nadzoru budowlanego.

Takie stanowisko w sprawie momentu powstania lub zmiany obowiązku podatkowego jest prezentowane w orzecznictwie sądowo administracyjnym, w tym w wyroku WSA w Poznaniu z dnia z dnia 13 listopada 2013 r. III SA/Po 896/13, którego teza ma brzmienie: "Przepisy prawa podatkowego uzależniają opodatkowanie budynków od określonego stanu faktycznego (zakończenia budowy lub rozpoczęcia użytkowania przed ostatecznym wykończeniem budynków), a nie stanu prawnego (uzyskania prawa do wybudowania lub użytkowania budynków). Wynika to wprost z art. 6 ust. 2 u.p.o.l., który w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego odwołuje się do zakończenia budowy oraz rozpoczęcia użytkowania budynku lub budowli (lub ich części) przed ich ostatecznym wykończeniem bez względu na to, czy zostały spełnione przesłanki budowy i użytkowania tych obiektów przewidziane w przepisach prawa budowlanego. LEX nr 1402328.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Prezydent Miasta Tarnowa, ul. Mickiewicza 2, 33-100 Tarnów.