WPI/200000/43/889/2018

Na podstawie art. 34 ust, 1 i ust. 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r., Prawo przedsiębiorców (t.j.: Dz. U. z 2018 r. poz. 646) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2017 r. poz. 1778 z późn. zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku uznaje za nieprawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku (...) z dnia 24 lipca 2018 r., złożonym w dniu 30 lipca 2018 r. w części dotyczącej podlegania ubezpieczeniom społecznym przez cudzoziemców, zatrudnionych przez polskiego przedsiębiorcę na terenie Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie umowy zlecenia, tj. zleceniobiorców spoza UE, osoby z Ukrainy, których pobyt w Polsce nie przekracza 6 miesięcy - na podstawie oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy obywatelowi Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej lub Ukrainy na warunkach określonych w § 1 pkt 20 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 kwietnia 2015 r. w sprawie przypadków, w których powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest dopuszczalne bez konieczności uzyskiwania zezwolenia na pracę.

Dnia 30 lipca 2018 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku, wpłynął wniosek z dnia 24 lipca 2018 r. złożony przez (...) o wydanie interpretacji indywidualnej.

Wnioskodawca w treści wniosku wskazuje, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zatrudnia:

1. Zleceniobiorców spoza UE, osoby z Ukrainy, których pobyt w Polsce nie przekracza 6 miesięcy - na podstawie oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy obywatelowi Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej lub Ukrainy na warunkach określonych w § 1 pkt 20 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 kwietnia 2015 r. w sprawie przypadków, w których powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest dopuszczalne bez konieczności uzyskiwania zezwolenia na pracę.

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma zamiar zatrudniać na podstawie umowy zlecenia:

2. Zleceniobiorców spoza UE, osoby z Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej lub Ukrainy, których pobyt w Polsce nie przekracza 6 miesięcy - na podstawie oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy obywatelowi Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej lub Ukrainy na warunkach określonych w § 1 pkt 20 rozporządzenia Ministra pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 kwietnia 2015 r. w sprawie przypadków, w których powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest dopuszczalne bez konieczności uzyskiwania zezwolenia na pracę.

3. Zleceniobiorców spoza UE, osoby z Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej, Ukrainy, Islamskiej Republiki Pakistanu, Ludowej Republiki Bangladeszu, Federalnej Demokratycznej Republiki Nepalu, Republiki Indii, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Indonezji, Malezji, Republiki Filipin, Republiki Kazachstanu, Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Syryjskiej Republiki Arabskiej, Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Królestwa Tajlandii, Republiki Związku Mjanmy, Republiki Azerbejdżanu, Republiki Turkmenistanu, Socjalistycznej Republiki Wietnamu, Uzbekistanu, Osetii Południowej które uzyskały zezwolenie typu A na pobyt czasowy i pracę cudzoziemca na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej do 1 roku - na podstawie art. 10 ust. 2 pkt 3 i 88 pkt 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004 r. oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego.

4. Zleceniobiorców spoza UE, osoby z Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskie, Ukrainy, Islamskiej Republiki Pakistanu, Ludowej Republiki Bangladeszu, Federalnej Demokratycznej Republiki Nepalu, Republiki Indii, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Indonezji, Malezji, Republiki Filipin, Republiki Kazachstanu, Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Syryjskiej Republiki Arabskiej, Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Królestwa Tajlandii, Republiki Związku Mjanmy, Republiki Azerbejdżanu, Republiki Turkmenistanu, Socjalistycznej Republiki Wietnamu, Uzbekistanu, Osetii Południowej, które uzyskały zezwolenie na pracę i pobyt czasowy do trzech lat - na podstawie art. 114 ust. 1 w zw. z art. 114 ust. 3 pkt 3, art. 98 ust. 1 i 2, art. 104, art. 118 ust. 1, art. 240 pkt 1 art. 242 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach.

5. Zleceniobiorców spoza UE, osoby z Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej, Ukrainy Islamskiej,Republiki Pakistanu, Ludowej Republiki Bangladeszu, Federalnej Demokratycznej Republiki Nepalu, Republiki Indii, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Indonezji, Malezji, Republiki Filipin, Republiki Kazachstanu, Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Syryjskiej Republiki Arabskiej, Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Królestwa Tajlandii, Republiki Związku Mjanmy, Republiki Azerbejdżanu, Republiki Turkmenistanu, Socjalistycznej Republiki Wietnamu, Uzbekistanu, Osetii Południowej, na podstawie art. 88n - 88y ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004 r. oraz art, 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks po-stępowania administracyjnego - tzw. "praca sezonowa".

Wnioskodawca jest pracodawcą, działającym jako spółka prawa handlowego, posiada czynny wpis do Rejestru Przedsiębiorców. Na podstawie umów zleceń zatrudnia obywateli Ukrainy i ma zamiar zatrudniać w ramach umowy zlecenia obywateli Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej, Ukrainy, Islamskiej Republiki Pakistanu, Ludowej Republiki Bangladeszu, Federalnej Demokratycznej Republiki Nepalu, Republiki Indii, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Indonezji, Malezji, Republiki Filipin, Republiki Kazachstanu, Koreańskiej Republiki Ludowo- Demokratycznej, Syryjskiej Republiki Arabskiej, Laotańskiej Republiki Ludowo- Demokratycznej, Królestwa Tajlandii, Republiki Związku Mjanmy, Republiki Azerbejdżanu, Republiki Turkmenistanu, Socjalistycznej Republiki Wietnamu, Uzbekistanu, Osetii Południowej, którzy nie posiadają i nie będą posiadać kart stałego pobytu na terytorium RP. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca ma zawarte oraz zawiera umowy handlowe outsourcingu pracowniczego oraz świadczenia usług pracowniczych z partnerami biznesowymi, których siedziba znajduje się na terytorium RP. Zleceniobiorcy Wnioskodawcy wykonują oraz będą wykonywać czynności zlecenia zgodnie z zawartymi umowami z partnerami biznesowymi Płatnika.

Wnioskodawca, zawierając umowy zlecenia z cudzoziemcami zatrudnionymi w sposób opisany powyżej, a zatem z pobytem mającym charakter tymczasowy, dokonuje zgłoszenia tych osób do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odprowadza składki, o których mowa w ustawie o SUS tj. składki zdrowotne i zaliczki na podatek dochodowy.

W przyszłości Wnioskodawca, zamierza zawierać umowy zlecenia również z obywatelami Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej, Ukrainy, Islamskiej Republiki Pakistanu, Ludowej Republiki Bangladeszu, Federalnej Demokratycznej Republiki Nepalu, Republiki Indii, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Indonezji, Malezji, Republiki Filipin, Republiki Kazachstanu, Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Syryjskiej Republiki Arabskiej, Laotańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Królestwa Tajlandii, Republiki Związku Mjanmy, Republiki Azerbejdżanu, Republiki Turkmenistanu, Socjalistycznej Republiki Wietnamu, Uzbekistanu, Osetii Południowej, w sposób opisany w pkt 2,3,4,5, wniosku, a zatem z pobytem czasowym do 6 m-cy, do 1 roku i do 3 lat oraz tzw. prac sezonowych do 9 miesięcy w roku kalendarzowym. Zatem ich pobyt nie będzie miał charakteru stałego. Cudzoziemcy ci nie będą posiadali kart stałego pobytu.

Wnioskodawca wnosi o wydanie interpretacji, czy obecnie zatrudniani oraz zatrudnieni w przyszłości przez Wnioskodawcę obywatele Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej, Ukrainy Islamskiej Republiki Pakistanu, Ludowej Republiki Bangladeszu, Federalnej Demokratycznej Republiki Nepalu, Republiki Indii, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Indonezji, Malezji, Republiki Filipin, Republiki Kazachstanu, Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Syryjskiej Republiki Arabskiej, Laotańskiej Republiki Ludowo- Demokratycznej, Królestwa Tajlandii, Republiki Związku Mjanmy, Republiki Azerbejdżanu, Republiki Turkmenistanu, Socjalistycznej Republiki Wietnamu, Uzbekistanu, Osetii Południowej, w sposób opisany jak wyżej w punkcie 1,2,3,4,5 z którymi Wnioskodawca ma zawarte umowy zlecenia oraz ma zamiar zawrzeć umowy zlecenia, których to pobyt w Polsce ma charakter czasowy (tj. pobyt nie ma charakteru stałego) podlegają obowiązkowi ubezpieczenia społecznego w Polsce w świetle Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Stanowisko wnioskodawcy przedstawia się następująco tj. obecnie zatrudniani oraz zatrudnieni w przyszłości przez Wnioskodawcę obywatele Republiki Armenii, Republiki Białorusi, Republiki Gruzji, Republiki Mołdawii, Federacji Rosyjskiej, Ukrainy, Islamskiej Republiki Pakistanu, Ludowej Republiki Bangladeszu, Federalnej Demokratycznej Republiki Nepalu, Republiki Indii, Chińskiej Republiki Ludowej, Republiki Indonezji, Malezji, Republiki Filipin, Republiki Kazachstanu, Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, Syryjskiej Republiki Arabskiej, Laotańskiej Republiki Ludowo- Demokratycznej, Królestwa Tajlandii, Republiki Związku Mjanmy, Republiki Azerbejdżanu, Republiki Turkmenistanu, Socjalistycznej Republiki Wietnamu, Uzbekistanu, Osetii Południowej, w sposób opisany jak wyżej w punkcie 1,2,3,4,5 z którymi Wnioskodawca ma zawarte umowy zlecenia oraz będzie zawierał umowy zlecenia, których to pobyt w Polsce ma charakter tymczasowy! tj. pobyt nie ma charakteru stałego), którzy nie posiadają kart stałego pobytu - na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2013 r., 1442, dalej Ustawa SUS) nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w ustawie SUS.

Stanowisko wnioskodawcy oparte jest na treści art. 5 ust. 2 ustawy SUS, który stanowi, że: "Nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w ustawie obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misiach, misiach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej."

Zgodnie z treścią art. 1 ustawy SUS:

Ubezpieczenia społeczne obejmują:

Według Wnioskodawcy zakresem przedmiotowym art. 5 ust. 2 SUS są objęci zarówno obywatele państw obcych zatrudnieni w placówkach wymienionych w tym przepisie (niezależnie od charakteru ich pobytu na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej), jak również obywatele państw obcych niezatrudnieni w takich placówkach, o ile tylko ich pobyt na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej nie ma i będzie miał charakteru stałego.

W ocenie wnioskodawcy, jego opinia jest w pełni zgodna z ugruntowaną, wieloletnią linią orzeczniczą sądów polskich, w szczególności Sądu Najwyższego, który wielokrotnie podejmował to zagadnienie, za każdym razem orzekając w sposób zgodny ze stanowiskiem Wnioskodawcy (zob. w szczególności wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2011 r. (I UK 60/11), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2011 r. (III UK 215/10), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2007 r. (I UK 225/06), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2008 r. (I UK 303/07),wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2009 r. (II UK 116/08)).

W szczególności Wnioskodawca opiera swoją wykładnie na stwierdzeniu zawartym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2009 r. (II UK 116/08), zgodnie z którym art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych powinien być odczytywany w ten sposób, że nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w ustawie po pierwsze - obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i po drugie-obywatele państw obcych, którzy są zatrudnieni w placówkach wymienionych w drugim członie tego przepisu. W konsekwencji oznacza to, że zakresem przedmiotowym art. 5 ust. 2 ustawy systemowej są objęci zarówno obywatele państw obcych zatrudnieni w placówkach wymienionych w tym przepisie (niezależnie od charakteru ich pobytu na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej), jak również obywatele państw obcych niezatrudnieni w takich placówkach, o ile ich pobyt nie ma charakteru stałego.,

Na uwagę zasługuje również wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2008 r. (I UK 303/07), zgodnie z którym wykładnia art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie daje podstaw do uznania, iż poprzez użycie w tym przepisie spójnika "i" zawiera on koniunkcję oznaczającą wymóg łącznego spełnienia dwóch przesłanek niepodlegania obowiązkowi ubezpieczenia społecznego przez obywateli państw obcych (ci, którzy spełniają po pierwsze - warunek braku stałego pobytu na obszarze Państwa polskiego i po drugie - warunek zatrudnienia w wymienionych placówkach). Sąd Najwyższy uznał, że użycie w art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych spójnika "i" stanowi koniunkcję (złączenie) dwóch zdań, odnoszących się do niezależnych od siebie dwóch kategorii określonych w nim osób, niepodlegających obowiązkowi ubezpieczenia społecznego) ci, których pobyt na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i ci, którzy są zatrudnieni w wymienionych placówkach niezależnie od charakteru pobytu na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej). Wyroki zapadłe w powołanych sprawach wydane zostały w oparciu o tożsamy stan faktyczny i w oparciu o te same przepisy prawa.

Zatem w przedmiotowej sprawie, stanowisko Wnioskodawcy jest zbieżne z ugruntowaną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego. Wnioskodawca nie ma więc obowiązku odprowadzania składek z ubezpieczenia społecznego, o których mowa w ustawie SUS w przypadku obecnie oraz w przyszłości zatrudnianych cudzoziemców, ponieważ zatrudnienie cudzoziemców następuje na pobyt czasowy, nie mający charakteru stałego, a zatrudnieni obecnie i w przyszłości cudzoziemcy nie posiadają i nie będą posiadać kart stałego pobytu. Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 3 kwietnia 2013 r., III AUa 1089/12 wskazał, że "z faktu posiadania karty stałego pobytu daje się wyprowadzić domniemanie, że pobyt cudzoziemca na terytorium Polski ma charakter stały, lecz strona może w procesie wykazać okoliczności przeciwne w celu obalenia domniemania".

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Stanowisko wyrażone przez przedsiębiorcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej uznać należy za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 34 ust. 1 ustawy - Prawo przedsiębiorców przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie wyjaśnienia co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej lub składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indywidualna). Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 34 ust. 2 ustawy).

Natomiast w myśl art. 83d ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 34 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 oraz art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym oraz ubezpieczeniu wypadkowemu podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są osobami wykonującymi pracę na podstawie umowy agencyjnej, umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia. Ubezpieczenie chorobowe jest natomiast dobrowolne.

Ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych w zakresie podlegania ubezpieczeniom społecznym nie posługuje się kryterium obywatelstwa czy np. miejsca zamieszkania lub pobytu. Oznacza to, że obowiązkiem ubezpieczeń społecznych są objęci także cudzoziemcy, o ile spełniają warunki do podlegania ubezpieczeniom społecznym, a tak jest, gdy z cudzoziemcem zostaje zawarta umowa zlecenia. Istotnym dla objęcia obowiązkiem ubezpieczeń społecznych jest więc:

- fakt zawarcia z polskim podmiotem np. umowy zlecenia, czyli umowy rodzącej zgodnie z przepisami obowiązek ubezpieczeń społecznych oraz o

- wykonywanie pracy w ramach tej umowy na obszarze Polski.

Jedynie ratyfikowana umowa międzynarodowa, jako prawo nadrzędne, może wykluczyć zastosowanie polskich przepisów w tym zakresie. W opisanym stanie faktycznym taka sytuacja jednak nie zachodzi. Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, przywoływanym przez wnioskodawcę, nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w tej ustawie obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej.

Wymienione warunki powinny być spełnione łącznie, tzn.: o osoba ta jest cudzoziemcem, o jej pobyt w Polsce nie może mieć charakteru stałego, o jest zatrudniona w obcym przedstawicielstwie dyplomatycznym, urzędzie konsularnym, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych.

Taka sytuacja, jak wynika z opisu stanu faktycznego nie zachodzi w opisanym przypadku.

Nie sposób przyjąć, iż już spełnienie przez cudzoziemca jednego wymogu w postaci braku stałego pobytu na terytorium Polski miałoby być wystarczającą przesłanką do zwolnienia takiej osoby z podlegania ubezpieczeniom społecznym w Polsce.

Po pierwsze literalne brzmienie treści art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który posługuje się kwantyfikatorem "i" oznaczającym koniunkcję, a więc konieczność łącznego spełnienia obu przesłanek przewidzianych tym przepisem. Jako pozbawione uzasadnienia prawnego, a także wbrew zasadom logiki formalnej uznać należy twierdzenie, iż wskazany przepis tworzy dwie niezależne od siebie kategorie określonych w nim osób, które obowiązkowi ubezpieczeń społecznych nie podlegają.

Po wtóre, dopuszczenie przeciwnego poglądu oznaczałoby, iż podważeniu uległoby domniemanie racjonalności ustawodawcy, który poprzez takie, a nie inne ukształtowanie treści danego przepisu zmierza do osiągnięcia konkretnego celu, który uznaje za istotny i pozostający w zgodzie z nadrzędnymi zasadami, którym dany akt prawny hołduje. Obalenie tego domniemania, choć hipotetycznie możliwe musiałoby znaleźć racjonalne uzasadnienie, którego nie sposób się tu doszukać.

Co więcej, wymagałoby to postawienia ustawodawcy zarzutu naruszenia podstawowych zasad legislacji przy tworzenia przepisów prawa. Zgodnie bowiem z § 56 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 283) "w obrębie artykułu (ustępu) zawierającego wyliczenie wyróżnia się dwie części: wprowadzenie do wyliczenia oraz punkty. Wyliczenie może kończyć się częścią wspólną, odnoszącą się do wszystkich punktów. W obrębie punktów można dokonać dalszego wyliczenia, wprowadzając litery. W obrębie liter można dokonać kolejnego wyliczenia, wprowadzając tiret."

W sytuacji więc, gdyby celem ustawodawcy było dokonanie rozróżnienia dwóch grup ubezpieczonych w obrębie danego artykułu, to uczyniłby to, poprzez wyliczenie dokonane w formie punktów, tak jak zresztą czyni to w innych miejscach ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych - przykładowo w art. 8 ust. 6 ustawy. Przepis art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych winien podlegać ścisłej interpretacji. Także zastosowanie wykładni systemowej względem tego przepisu prowadzi do identycznego rezultatu. Celem ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych jest powszechne objęcie ubezpieczeniami społecznymi osób świadczących pracę w oparciu o taką umowę, która stanowi tytuł do ubezpieczeń społecznych.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie jego zaistnienia. Wydana decyzja wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyłącznie w sprawie przedsiębiorcy, na którego wniosek została wydana. Stosownie do art. 35 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych w związku z art. 34 ust. 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, odwołanie do właściwego Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Okręgowego w (...). Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.