WPI/200000/43/1025/2019

Na podstawie art. 34 ust. 1 i ust. 5 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (Dz. U. z 2019 r. poz. 1292 ze zm.) w związku z art. 83d ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2019 r. poz. 300 ze zm.), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie w związku ze złożonym w dniu 06.11.2019 r. wnioskiem przez przedsiębiorcę: (...) uznaje stanowisko:

6. za nieprawidłowe w sprawie niepodlegania ubezpieczeniom społecznym przez obywateli państw obcych, z którymi Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowy zlecenia zleceniobiorców spoza UE, osoby z Republiki Mołdawii i Republiki Ukrainy, które uzyskały zezwolenie na pracę i pobyt czasowy do trzech lat.

W dniu 5 listopada 2019 r. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie wpłynął wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów złożony przez przedsiębiorcę:(...) reprezentowanego przez pełnomocnika adwokata(...) w (...) na podstawie art. 34 Prawa przedsiębiorców.

Wnioskodawca przedstawił opis zdarzenia przyszłego:

Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma zamiar zatrudniać na podstawie umowy zlecenia:

1. Zleceniobiorców spoza UE, osoby z Republiki Armenii, Federacji Rosyjskiej, Republiki Mołdawii, Republiki Gruzji, Republiki Azerbejdżanu lub Ukrainy na podstawie § 2 Rozporządzenia Ministra rodziny, pracy i polityki społecznej z dnia 8 grudnia 2017 r. Dz. U. z 2017 r. poz. 2349 w sprawie państw, do których obywateli stosuje się niektóre przepisy dotyczące zezwolenia na pracę sezonową oraz przepisy dotyczące oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi, na okres pracy wynoszący łącznie nie dłużej niż 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy.

2. Zleceniobiorców spoza UE, osoby z osoby z Republiki Armenii, Federacji Rosyjskiej, Republiki Mołdawii, Republiki Gruzji, Republiki Azerbejdżanu lub Ukrainy, które uzyskały zezwolenie typu A na pobyt czasowy i pracę cudzoziemca na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej - na podstawie art. 10 ust. 2 pkt 3 i 88 pkt 1 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy z dnia 20 kwietnia 2004 r. oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego,

3. Zleceniobiorców spoza UE, osoby z osoby z Republiki Armenii, Federacji Rosyjskiej, Republiki Mołdawii, Republiki Gruzji, Republiki Azerbejdżanu lub Ukrainy, które uzyskały zezwolenie na pracę i pobyt czasowy do trzech lat - na podstawie art. 114 ,art. 98 ust. 1 i 2, art. 104, art. 118 ust. 1, art. 240 pkt 1 art. 242 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach.

Wnioskodawca jest pracodawcą działającym jako spółka prawa handlowego, posiada czynny wpis do Rejestru Przedsiębiorców. Na podstawie umów zleceń ma zamiar zatrudniać obywateli z Republiki Armenii, Federacji Rosyjskiej, Republiki Mołdawii, Republiki Gruzji, Republiki Azerbejdżanu lub Ukrainy, którzy nie posiadają i nie będą posiadać kart stałego pobytu na terytorium RP w sposób opisany w pkt 1,2,3 wniosku, a zatem z pobytem czasowym od 1 miesiąca do 3 lat. Zatem ich pobyt nie będzie miał charakteru stałego. W zależności od legalizacji pobytu cudzoziemcy przebywać będą na podstawie stosownych wiz lub na podstawie tzw. "ruchu bezwizowego" lub innych podstaw legalnego pobytu wymaganych przepisami prawa. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca ma zawarte oraz zawiera umowy handlowe oraz świadczenia usług pracowniczych z partnerami biznesowymi, których siedziba znajduje się na terytorium RP. Zleceniobiorcy Wnioskodawcy będą wykonywać czynności zlecenia zgodnie z zawartymi umowami z partnerami biznesowymi Płatnika.

Wnioskodawca, zawierając umowy zlecenia z cudzoziemcami zatrudnionymi w sposób opisany powyżej, a zatem z pobytem mającym charakter tymczasowy, będzie dokonywać zgłoszenia tych osób do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i będzie odprowadzać składki, o których mowa w ustawie o SUS tj. składki zdrowotne i zaliczki na podatek dochodowy.

Wnioskodawca wnosi o wydanie interpretacji czy zatrudnieni w przyszłości przez Wnioskodawcę obywatele osoby z Republiki Armenii, Federacji Rosyjskiej, Republiki Mołdawii, Republiki Gruzji, Republiki Azerbejdżanu lub Ukrainy, w sposób opisany w punkcie 1,2,3 z którymi Wnioskodawca zamiar zawrzeć umowy zlecenia, których to pobyt w Polsce ma charakter czasowy (tj. pobyt nie ma charakteru stałego) podlegają obowiązkowi ubezpieczenia społecznego w Polsce w świetle Ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Stanowisko wnioskodawcy przedstawia się następująco tj. zatrudnieni w przyszłości przez Wnioskodawcę obywatele osoby z Republiki Armenii, Federacji Rosyjskiej, Republiki Mołdawii, Republiki Gruzji, Republiki Azerbejdżanu lub Ukrainy, w sposób opisany jak wyżej w punkcie 1,2,3 z którymi Wnioskodawca będzie zawierał umowy zlecenia, których to pobyt w Polsce ma charakter tymczasowy (tj. pobyt nie ma charakteru stałego), którzy nie posiadają kart stałego pobytu - na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych { Dz. U. z 2013 r., 1442, dalej Ustawa SUS) nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w ustawie SUS.

Stanowisko wnioskodawcy oparte jest na treści art. 5 ust. 2 ustawy SUS, który stanowi, że: "Nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w ustawie obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misiach, misiach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej."

Zgodnie z treścią art. 1 ustawy SUS: '

/ Ubezpieczenia społeczne obejmują:

Według Wnioskodawcy zakresem przedmiotowym art. 5 ust. 2 SUS są objęci zarówno obywatele państw obcych zatrudnieni w placówkach wymienionych w tym przepisie (niezależnie od charakteru ich pobytu na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej), jak również obywatele państw obcych niezatrudnieni w takich placówkach, o ile tylko ich pobyt na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej nie ma i będzie miał charakteru stałego.

Opinia Wnioskodawcy jest w pełni zgodna z ugruntowaną wieloletnią linią orzeczniczą sądów polskich, w szczególności Sądu Najwyższego, który wielokrotnie podejmował to zagadnienie, za każdym razem orzekając w sposób zgodny ze stanowiskiem Wnioskodawcy[zob. w szczególności wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 września 2011 r. (I UK 60/11), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2011 r. (III UK 215/10), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2007 r. (I UK 225/06), wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2008 r. (I UK 303/07),wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2009 r. (II UK 116/08)).

W szczególności Wnioskodawca opiera swoją wykładnie na stwierdzeniu zawartym w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2009 r. (II UK 116/08), zgodnie z którym art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych powinien być odczytywany w ten sposób, że nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w ustawie po pierwsze - obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i po drugie-obywatele państw obcych, którzy są zatrudnieni w placówkach wymienionych w drugim członie tego przepisu. W konsekwencji oznacza to, że zakresem przedmiotowym art. 5 ust. 2 ustawy systemowej są objęci zarówno obywatele państw obcych zatrudnieni w placówkach wymienionych w tym przepisie (niezależnie od charakteru ich pobytu na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej), jak również obywatele państw obcych niezatrudnieni w takich placówkach, o ile ich pobyt nie ma charakteru stałego.

Na uwagę zasługuje również wyroku Sądu Najwyższego z dnia 28 maja 2008 r. (I UK 303/07Orzeczenie SN I UK 303/2007(2008-05-28)), zgodnie z którym wykładnia art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie daje podstaw do uznania, iż poprzez użycie w tym przepisie spójnika "i" zawiera on koniunkcję oznaczającą wymóg łącznego spełnienia dwóch przesłanek niepodlegania obowiązkowi ubezpieczenia społecznego przez obywateli państw obcych (ci, którzy spełniają po pierwsze - warunek braku stałego pobytu na obszarze Państwa polskiego i po drugie warunek zatrudnienia w wymienionych placówkach). Sąd Najwyższy uznał, że użycie w art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych spójnika "i" stanowi koniunkcję (złączenie) dwóch zdań, odnoszących się do niezależnych od siebie dwóch kategorii określonych w nim osób, niepodlegających obowiązkowi ubezpieczenia społecznego (ci, których pobyt na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i ci, którzy są zatrudnieni w wymienionych placówkach niezależnie od charakteru pobytu na obszarze Rzeczpospolitej Polskiej). Wyroki zapadłe w powołanych sprawach wydane zostały w oparciu o tożsamy stan faktyczny i w oparciu o te same przepisy prawa.

Zatem w przedmiotowej sprawie, stanowisko Wnioskodawcy jest zbieżne z ugruntowaną linią orzecznictwa Sądu Najwyższego. Wnioskodawca nie ma więc obowiązku odprowadzania składek z ubezpieczenia społecznego, o których mowa w ustawie SUS w przypadku w przyszłości zatrudnianych cudzoziemców, ponieważ zatrudnienie cudzoziemców następuje na pobyt czasowy, nie mający charakteru stałego, a zatrudnieni obecnie i w przyszłości cudzoziemcy nie posiadają i nie będą posiadać kart stałego pobytu. Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 3 kwietnia 2013 r., III Aua 1089/12 wskazał, że " z faktu posiadania kąty stałego pobytu daje się wyprowadzić domniemanie, że pobyt cudzoziemca na terytorium Polski ma charakter stały, lecz strona może w procesie wykazać okoliczności przeciwne w celu obalenia domniemania".

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Lublinie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy - Prawo przedsiębiorców, przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie wyjaśnienia, co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej oraz składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indywidualna). W myśl ustępu 5 powołanego powyżej artykułu udzielenie interpretacji indywidualnej następuje w drodze decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Jednocześnie stosownie do art. 83d ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, Zakład wydaje interpretacje indywidualne, wyłącznie w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Solidarnościowy Fundusz Wsparcia Osób Niepełnosprawnych, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Zaznaczyć należy przy tym, że w drodze niniejszej decyzji Zakład dokonuje jedynie oceny stanowiska Przedsiębiorcy w zakresie przedstawionej przez niego interpretacji przepisów. Ocena stanowiska Wnioskodawcy, dokonywana pod kątem prawidłowości zaprezentowanej przez Przedsiębiorcę wykładni przepisu prawa, czyniona jest w oparciu o kompletny opis zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego zawarty w treści wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej. Podkreślenia przy tym wymaga fakt, iż rozpoznając wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej Zakład nie prowadzi postępowania wyjaśniającego, w szczególności nie przeprowadza postępowania dowodowego. Granice sprawy rozpatrywanej na podstawie złożonego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, jak zauważono wyżej, zakreślają jedynie ramy zaprezentowanego opisu zdarzenia przyszłego/stanu faktycznego. Wydając interpretację indywidualną Zakład przyjmuje więc jako prawdziwe złożone przez Wnioskodawcę oświadczenia, zwracając jednocześnie uwagę na fakt, iż wiążący charakter niniejszej decyzji ograniczony został jedynie do opisu darzenia przyszłego/stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania decyzji lub w dacie jego zaistnienia. Ryzyko podania nieprawdziwych informacji w opisie stanu faktycznego bądź też poczynienie przez terenowe jednostki organizacyjne Zakładu, np. w toku prowadzonego postępowania lub w toku czynności kontrolnych, ustaleń odmiennych od tych zaprezentowanych przez Wnioskodawcę obciąża jedynie Przedsiębiorcę.

Zagadnienia dotyczące podlegania ubezpieczeniom społecznym i opłacania składek na te ubezpieczenia regulują przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych. W myśl art. 6 ust. 1 pkt 4, art. 12 ust. 1 oraz art. 13 pkt 2 przywołanej ustawy osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej wykonują pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od dnia oznaczonego w umowie jako dzień rozpoczęcia jej wykonywania do dnia rozwiązania lub wygaśnięcia tej umowy. Zgodnie z art. 11 ust. 1 powołanej ustawy zleceniobiorcy mogą podlegać ubezpieczeniu chorobowemu dobrowolnie, na swój wniosek.

Przepisy ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie uzależniają objęcia ubezpieczeniami społecznymi od posiadanego obywatelstwa, miejsca zamieszkania czy pobytu, jak również od tego przez jaki czas praca jest świadczona, natomiast istotny jest fakt zawarcia z polskim podmiotem (pracodawcą) umowy rodzącej zgodnie z przepisami obowiązek ubezpieczeń społecznych oraz wykonywanie pracy w ramach takiej umowy na obszarze Polski.

Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, nie podlegają ubezpieczeniom społecznym określonym w tej ustawie obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego i którzy są zatrudnieni w obcych przedstawicielstwach dyplomatycznych, urzędach konsularnych, misjach, misjach specjalnych lub instytucjach międzynarodowych, chyba że umowy międzynarodowe stanowią inaczej. Wymienione przesłanki powinny być spełnione łącznie tzn. osoba jest cudzoziemcem, jej pobyt w Polsce nie może mieć charakteru stałego i jest zatrudniona w obcym przedstawicielstwie dyplomatycznym, urzędzie konsularnym, misji, misji specjalnej lub instytucji międzynarodowej.

We wniosku z dnia 29 października 2019 r. Wnioskodawca wskazał, że w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma zamiar zatrudnić na podstawie umów zlecenia zleceniobiorców spoza UE, osoby z Republiki Armenii, Federacji Rosyjskiej, Republiki Mołdawii, Republiki Gruzji, Republiki Azerbejdżanu lub Ukrainy, którzy nie posiadają i nie będą posiadać kart stałego pobytu na terytorium RP w z pobytem od 1 miesiąca do 3 lat. Wnioskodawca podkreślił, iż pobyt cudzoziemców nie będzie miał charakteru stałego, a cudzoziemcy przebywać będą na terenie RP na podstawie stosownych wiz lub na podstawie tzw. "ruchu bezwizowego" lub innych podstaw legalnego pobytu wymaganych przepisami prawa. Wnioskodawca jest zdania, iż w sytuacji gdy pobyt cudzoziemców na terenie RP nie będzie miał charakteru stałego, a będą oni wykonywali pracę na rzecz Wnioskodawcy na podstawie zawartych umów zleceń na terytorium RP Wnioskodawca będzie miał obowiązek odprowadzania składek jedynie na ubezpieczenie zdrowotne natomiast z tytułu umów zlecenia które wnioskodawca planuje zawrzeć z wymienionymi w treści wniosku cudzoziemcami, których pobyt na terenie RP nie będzie miał charakteru stałego nie powstanie obowiązek ubezpieczeń społecznych bowiem ich sytuacje reguluje art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

W odniesieniu do powyższego, nie sposób zgodzić się z argumentacją Wnioskodawcy, iż już spełnienie przez cudzoziemca jednego wymogu w postaci braku stałego pobytu na terytorium Polski miałoby być wystarczającą przesłanką do zwolnienia takiej osoby z podlegania ubezpieczeniom społecznym w Polsce. Zawarcie przez osobę fizyczną z polskim podmiotem umowy rodzącej obowiązek ubezpieczeń społecznych na mocy art. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych i wykonywanie tej umowy na terytorium Polski jest przesłanką do uznania takiej umowy za tytuł do tych ubezpieczeń. Sam fakt zawarcia jej z cudzoziemcem, który nie posiada karty stałego pobytu, nie może zaś przesądzać o uznaniu, że spełnione zostały przesłanki zawarte w art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Z brzmienia art. 5 ust. 2 wskazanej ustawy wynika, że wskazane w nim warunki należy interpretować łącznie. Ponadto dla stwierdzenia czy cudzoziemiec podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym istotne jest istnienie tytułu do podlegania ubezpieczeniom na terenie RP, a nie sam czas trwania jego pobytu w Polsce.

Jak zauważył Sąd Najwyższy w orzeczeniu z 12 lipca 2017 r. (sygn. akt II UK 295/16) "termin "nie podlegają ubezpieczeniom społecznym obywatele państw obcych, których pobyt na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie ma charakteru stałego", należy dekodować w powiązaniu z systemem ubezpieczenia społecznego, a nie przez odwoływanie się do przepisów o charakterze meldunkowym, ilościowym (...) punktem odniesienia dla wyjaśnienia kwestii, czy pobyt cudzoziemca nie ma charakteru stałego, jest wymieniony w tym przepisie obowiązek podlegania ubezpieczeniom społecznym. Skoro ustawa o systemie ubezpieczeń społecznych określa zasady podlegania ubezpieczeniom społecznym, to podlegają im także obywatele państw obcych, którzy podejmują działalność stanowiącą podstawę objęcia ich obowiązkowym ubezpieczeniem społecznym. (...) Stały pobyt to pobyt niezmienny w danym okresie, czyli w okresie realizacji podstawy ubezpieczenia, przy czym nie ma większego znaczenia okoliczność dotycząca, jaką administracyjną gwarancję prowadzenia działalności lub zapewnienie pobytu miał w Polsce obywatel państwa obcego. (...) O tym, czy dany pobyt ma charakter stały nie decyduje więc stały pobyt w sensie "długotrwałości stałości pobytu na terenie Rzeczypospolitej Polskiej", albowiem w takim wypadku wyłączeniu z ubezpieczeń społecznych podlegaliby ci cudzoziemcy, których pobyt nie ma "takich cech", choć spełnialiby warunki podlegania obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym (...)." Podobnie w kwestii podlegania ubezpieczeniom społecznym przez cudzoziemców wykonujących m.in. umowy zlecenia wypowiedział się Sąd Apelacyjny we Wrocławiu w wyrokach z dnia 13 grOrzeczenie s.apel. III AUa 1250/2016(2016-12-13)udnia 2016 r. (sygn. akt III AUa 1250/16) i z dnia 20 grudnia 2016 r. (sygn. akt III AUa 1249/16).

Ponadto dokonując analizy zagadnienia przedstawionego przez Wnioskodawcę nie sposób pominąć umowy międzynarodowej regulującej kwestię zabezpieczenia społecznego. Zgodnie z umową z dnia 18 maja 2012 r. pomiędzy Rzeczypospolita Polską a Ukrainą o zabezpieczeniu społecznym, obywatele jednego z Państwa podlegają obowiązkom i korzystają z uprawnień wynikających z ustawodawstwa drugiego z Państw na tych samych warunkach co obywatele tego Państwa. Osoby, do których stosuje się ww. umowę podlegają ustawodawstwu tego Państwa, na terytorium którego wykonują pracę. Powołana powyżej umowa zawiera zasadą stosowania ustawodawstwa miejsca wykonywania pracy a jednocześnie nie przewiduje możliwości niepodlegania ubezpieczeniom społecznym w miejscu wykonywania pracy z uwagi na okres pobytu na terytorium Polski.

Należy wskazać, iż obowiązuje również Umowa między Rzeczypospolita Polską a Republiką

Mołdawii o ubezpieczeniu społecznym podpisana w dniu 9 września 2013 r. (Dz. U. z 2014 r. poz. 1460). Umowa powyższa w art. 4 wprowadza zasadę równego traktowania, która stanowi, iż osoby do których stosuje się niniejsza Umowę korzystają z tych samych praw i podlegają tym samym obowiązkom na mocy ustawodawstwa każdej umawiającej się Strony co jej obywatele. W myśl art. 7 jeżeli Umowa nie stanowi inaczej: 1. Osoba zatrudniona na terytorium jednej z Umawiających się stron podlega w odniesieniu do tego zatrudnienia ustawodawstwu tej Umawiającej się strony, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.

Powołane umowy międzynarodowe potwierdzają zasadę podlegania ubezpieczeniom społecznym przez osoby wykonujące pracę na terytorium jednej z Umawiających się Stron, nawet w sytuacji, jeżeli osoby zamieszkują na terytorium drugiej Umawiającej się Strony.

Wobec powyższego, w przedstawionym przez Wnioskodawcę zdarzeniu przyszłym art. 5 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych nie znajduje zastosowania, a opisane osoby, które mają wykonywać na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej umowy zlecenia, które będą zawarte z Wnioskodawcą będą podlegać ubezpieczeniom społecznym na zasadach przewidzianych dla zleceniobiorców w myśl art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie przedstawionym w sentencji niniejszej decyzji uznać należy za nieprawidłowe.

Decyzja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu jego zaistnienia lub w dniu wydania decyzji.

Wydana decyzja wiąże Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyłącznie w sprawie przedsiębiorcy, na którego wniosek została wydana. Stosownie do art. 35 ust. 1 i ust.

2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców niniejsza decyzja nie jest wiążąca dla przedsiębiorcy, natomiast jest wiążąca dla Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, do czasu jej zmiany lub uchylenia,

Od niniejszej decyzji przysługuje, zgodnie z art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, w związku z art. 34 ust. 5 ustawy z dnia z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców, odwołanie do Sądu Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w

Odwołanie wnosi się na piśmie za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS, która wydała decyzję lub do protokołu sporządzonego przez tę jednostkę, w terminie miesiąca od dnia doręczenia decyzji.