WB-PD/423-0001/06/Z - Renta uzupełniająca z tytułu odpowiedzialności za zdarzenie, w wyniku którego osoba poniosła szkodę, jako koszt uzyskania pracodawcy.

Po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 1 marca 2006 r. L.dz. 383/06 znak PZ wniesionego na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Dzierżoniowie z dnia 21 lutego 2006 r. Nr PD- I/423/1/05/06 zawierające interpretację przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu, działając na podstawie art. 14b § 2 i § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.),

odmawia uwzględnienia zażalenia o zmianę postanowienia.

Pismem z dnia 9 stycznia 2006 r., Spółka zwróciła się z wnioskiem do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Dzierżoniowie o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wypłacanej przez nią (zasądzonej wyrokiem sądu) renty uzupełniającej z tytułu odpowiedzialności za zdarzenie w wyniku którego osoba poniosła szkodę.

Pismem z dnia 12 stycznia 2006 r. organ I instancji wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Braki te zostały uzupełnione pismem z dnia 19 stycznia 2006 r.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Dzierżoniowie, działając w oparciu o art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), postanowieniem z dnia 21 lutego 2006 r. Nr PD-I/423/1/05/06 stwierdził, iż stanowisko Podatnika w przedstawionym zakresie jest nieprawidłowe, bowiem wypłacona renta nie może być uznana za koszt uzyskania przychodu.

Spółka korzystając z przysługującego prawa złożyła w dniu 1 marca 2006 r. do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu zażalenie, w którym zaskarżyła w całości postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Dzierżoniowie z dnia 21 lutego 2006 r. wnosząc o jego zmianę. Spółka zarzuciła organowi I instancji naruszenie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przez przyjęcie, że wypłacana przez nią, na podstawie wyroku sądowego, renta uzupełniająca (wyrównawcza) nie stanowi wydatku zaliczanego do kosztów uzyskania przychodu.

W ocenie Spółki wydatki ponoszone przez nią na poczet wypłaty renty uzupełniającej mają związek z przychodem. Zasądzona, w oparciu o przepisy kodeksu cywilnego (art. 444 § 2) renta uzupełniająca - tytułem wyrównania częściowo utraconej przez poszkodowanego zdolności do zarobkowania oraz zwiększonych jego potrzeb - ma charakter kompensacyjny i jest konsekwencją sprzedaży przez Spółkę jej produktu. Wydatki te nie zostały wyłączone przez przepisy art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ponadto Spółka wskazała, że jej stanowisko znajduje potwierdzenie w wykładni Izby Skarbowej w Gdańsku zawartej w decyzji z dnia 24 października 2005 r. sygn. BI/4218-0019/05 oraz wykładni dokonanej przez Izbę Skarbową w Rzeszowie z dnia 17 stycznia 2005 r. sygn. IS.I/3-423/95/04, zamieszczonych na stronach internetowych Ministerstwa Finansów.

Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu po zapoznaniu się ze stanem faktycznym i prawnym sprawy oraz argumentami Strony stwierdza, że interpretacja udzielona przez organ I instancji jest prawidłowa, co uzasadnia poniżej.

Jak wynika z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego w 1969 r. firma produkowała podzespół o nazwie nabój, który był następnie montowany przez inną fabrykę w wyrobie kompletnym - wodosyfonie. Z powodu wadliwego wykonania przez Podatnika podzespołu doszło do wypadku, w wyniku którego użytkownik wodosyfonu stracił oko. Zgodnie z wyrokiem sądowym obie firmy solidarnie miały wypłacać na rzecz poszkodowanego rentę uzupełniającą.

Do marca 2004 r. obie firmy wypłacały orzeczoną rentę. Po tej dacie fabryka postawiona została w stan upadłości i zaprzestała jej wypłaty. W związku z zaistniałą sytuacją obecnie Spółka ponosi całkowite koszty wypłaty renty oraz koszty komornicze za zobowiązania fabryki. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 tejże ustawy.

Z definicji zawartej w art. 15 ust. 1 cyt. ustawy podatkowej wynika jednoznacznie, że koszt poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością będzie mógł być brany pod uwagę przy ustalaniu dochodu jako przedmiot opodatkowania tylko wówczas, gdy:

ż służył osiągnięciu przychodów,

ż nie został wymieniony przez ustawodawcę wśród kosztów nie uznanych za koszty uzyskania przychodu.

Zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli podatnik wykaże, że zostały poniesione w celu uzyskania przychodów.

Zdaniem tutejszego organu, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Dzierżoniowie słusznie stwierdził, że omawiana renta uzupełniająca nie może być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 cyt. ustawy, ponieważ nie ma związku z uzyskiwanym przez Spółkę przychodem.

Spółka argumentowała, że renta uzupełniająca nie została wymieniona w katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodu (art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), bowiem w ust. 1 pkt 16 tego artykułu wyłączono z tych kosztów tylko jednorazowe odszkodowania z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkową składkę ubezpieczeniową w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Dyrektor Izby Skarbowej stwierdza, iż odniesienie się przez Podatnika wyłącznie do katalogu wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów jest niewystarczające dla zaliczenia poniesionego wydatku do kosztów podatkowych. Ustawodawca bowiem wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem ich poniesienia, jakim jest osiągnięcie przychodów. Wobec tego, w ciężar kosztów uzyskania przychodów mogą być odniesione te wydatki, co do których podatnik wykaże bezpośredni lub pośredni związek wydatku nie tylko z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą, ale przede wszystkim to, że jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Zatem kosztem uzyskania przychodu będą uzasadnione racjonalnie i gospodarczo nakłady i wydatki związane z działalnością podatnika, który przez ich poniesienie zmierza do osiągnięcia przychodów.

Organ I instancji słusznie wskazał, iż wypłacana przez Spółkę renta uzupełniająca wiąże się pośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednakże oceniając charakter omawianego wydatku nie można wykazać związku przyczynowo - skutkowego pomiędzy zapłatą tej renty a uzyskanym przez Spółkę przychodem. Bowiem celem zapłaty renty nie jest uzyskanie przychodu, lecz zwolnienie się Podatnika z zobowiązania będącego następstwem szkody wyrządzonej w wyniku wyprodukowania wadliwej części. Organ odwoławczy wskazuje, iż podobne uregulowanie wynika z brzmienia art. 16 ust. 1 pkt 22 cyt. ustawy podatkowej, w myśl którego nie uznaje się za koszt uzyskania przychodu m.in. odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów.

Dlatego też Dyrektor Izby Skarbowej potwierdza stanowisko Naczelnika Urzędu Skarbowego w Dzierżoniowie, iż stosownie do art. 15 ust. 1 cyt. ustawy omawiana renta cywilnoprawna wypłacana użytkownikowi wyprodukowanego przez Spółkę wyrobu nie może być uznana za koszt uzyskania przychodu.

Natomiast ustosunkowując się do przytoczonych przez Spółkę w zażaleniu wykładni Izb Skarbowych w Gdańsku i Rzeszowie tutejszy organ stwierdza, że dotyczą one zupełnie innej sytuacji, w której renty wypłacane były przez firmy byłym pracownikom, którzy ulegli wypadkom przy pracy. Są to konsekwencje związane z zatrudnianiem pracowników, a związek zatrudniania pracowników z przychodami jest oczywisty. Ponadto należy wskazać, iż interpretacje udzielone przez wskazane Izby Skarbowe wiążą organy podatkowe wyłącznie w danej sprawie.

Mając na uwadze powyższe Dyrektor Izby Skarbowej we Wrocławiu orzekł jak na wstępie.