US31/PP/4210/ 397 /06/BT - Zasady ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych.
Pismo z dnia 1 marca 2006 r. Urząd Skarbowy Warszawa-Bemowo US31/PP/4210/ 397 /06/BT Zasady ustalania miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych.
POSTANOWIENIE
Działając na podstawie art. 216 oraz art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 8 z 2005 r. poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku Spółki z o.o. z dnia 20 stycznia 2006 r. (data wpływu do Urzędu - 1 lutego 2006 r.), Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Bemowo udzielając pisemnej informacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika, podziela stanowisko Spółki przedstawione we wniosku.
UZASADNIENIE
Wnioskiem z dnia 20 stycznia 2006 r. (data wpływu do Urzędu - 1 lutego 2006 r.) Spółka z o.o. zwróciła się do tutejszego organu podatkowego z prośbą o udzielenie pisemnej interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14a § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa.
Stan faktyczny.
Spółka prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług w zakresie robót budowlanych, a w szczególności - ocieplanie budynków oraz sprzedaż hurtową i detaliczną materiałów budowlanych. Spółka przyjęła w swojej "polityce rachunkowości" prowadzenie kont ksiąg pomocniczych dla towarów i materiałów metodą odpisywania w koszty wartości tych składników na dzień ich zakupu, następnie ustalenie stanu w oparciu o sporządzenie spisu z natury na dzień bilansowy niezużytych i niesprzedanych materiałów i towarów handlowych, jego wycenę i korektę kosztów o wartości tego stanu. W opinii podatnika ww. zasady rozliczania zgodne są z zapisem art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości a metoda ta najbardziej odpowiednia dla prowadzonej przez nią działalności.
Pytanie podatnika brzmi - czy jest prawidłowe i zgodne z przepisami obliczanie miesięcznych zaliczek na podatek dochodowy od osób prawnych /CIT-2/ na podstawie dochodu ustalonego jako nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania o ile w polityce rachunkowości przyjęto metodę odpisywania w koszty wartości materiałów i towarów na dzień ich zakupu z ustaleniem jeden raz w roku, nie później niż na dzień bilansowy stanu tych składników, ich wycenę oraz korektę kosztów o wartość tego stanu?
Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 z późn. zm.) - podatnicy obowiązani są do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a-16m.
Zasady prowadzenia rachunkowości określa ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.). Przez przyjęte zasady (politykę) rachunkowości rozumie się zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 11 wybrane i stosowane przez jednostkę, odpowiednie do jej działalności, rozwiązanie dopuszczone przepisami ustawy i zapewniające wymaganą jakość sprawozdań finansowych.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o rachunkowości, jednostki obowiązane są stosować zasady rachunkowości rzetelnie i jasno przedstawiając sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy. Kierownik jednostki, według art. 8 ust. 1 ma prawo dokonywać wyboru rozwiązań dopuszczonych ustawą oraz dostosowuje je do potrzeb jednostki. Ustala też (w formie pisemnej), a także aktualizuje zasady rachunkowości dotyczące m.in. metod wyceny aktywów i pasywów, ustalania wyniku finansowego, sposobu prowadzenia ksiąg rachunkowych w tym co najmniej m.in. - zakładowego planu kont, ustalającego wykaz kont księgi głównej, przyjęte zasady klasyfikacji zdarzeń, zasady prowadzenia kont ksiąg pomocniczych oraz ich powiązania z kontami księgi głównej (art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3a ustawy o rachunkowości) Artykuł 17 ust. 2 ww. ustawy stanowi ponadto, że Kierownik jednostki uwzględniając rodzaj i wartość poszczególnych grup rzeczowych składników aktywów obrotowych posiadanych przez jednostkę, podejmuje decyzję o zastosowaniu jednej z następujących metod prowadzenia kont ksiąg pomocniczych dla tych grup składników:
ewidencję ilościowo wartościową, w której dla każdego składnika ujmuje się obroty i stany w jednostkach naturalnych i pieniężnych,
ewidencję ilościową obrotów i stanów prowadzoną dla poszczególnych składników lub ich jednorodnych grup wyłącznie w jednostkach naturalnych. Wartość stanu wycenia się przynajmniej na koniec okresu sprawozdawczego, za który następują rozliczenia z budżetem z tytułu podatku dochodowego, dokonane na podstawie danych rzeczywistych,
ewidencję wartościową obrotów i stanów towarów oraz opakowań, prowadzoną dla punktów obrotu detalicznego lub miejsc składowania, której przedmiotem zapisów są tylko przychody, rozchody i stany całego zapasu,
odpisywanie w koszty wartości materiałów i towarów na dzień ich zakupu lub produktów gotowych w momencie ich wytworzenia, połączone z ustaleniem stanu tych składników aktywów i jego wyceny oraz korekty kosztów o wartość tego stanu, nie później niż na dzień bilansowy.
Z podanych wyżej przepisów wynika zatem, że decyzja o wyborze metody ewidencji należy do kompetencji Kierownictwa Spółki. Jeżeli więc Kierownictwo uważa metodę wymienioną w art. 17 ust. 2 pkt 4 ustawy o rachunkowości za najbardziej odpowiadającą specyfice prowadzonej działalności - podjęcie takiej decyzji nie pozostanie w sprzeczności z ustawą o rachunkowości a także z ustawą o podatku dochodowym od osób prawnych Bez względu jednak na przyjętą przez podatnika metodę, w każdym przypadku jest on obowiązany na podstawie art. 7 ust. 2 w. cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do prawidłowego ustalenia dochodu lub straty.
Niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.