US XV/415-29/05 - Prawo do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej w przypadku, gdy podatniczka jest inwalidką II grupy ze względu na ogólny stan zdrowia.
Pismo z dnia 18 sierpnia 2005 r. Urząd Skarbowy w Przemyślu US XV/415-29/05 Prawo do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej w przypadku, gdy podatniczka jest inwalidką II grupy ze względu na ogólny stan zdrowia.
Działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz art. 26 ust. 1 pkt 6, ust. 7a, ust. 7c, ust. 7d, ust. 7f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), Naczelnik Urzędu Skarbowego w Przemyślu, po rozpatrzeniu wniosku z dnia 22 czerwca 2005 r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania prawa podatkowego postanawia uznać stanowisko przedstawione we wniosku za nieprawidłowe.
W dniu 22 czerwca 2005 r. do tutejszego organu podatkowego wpłynął wniosek pani Halina W. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do możliwości odliczenia ulgi rehabilitacyjnej. We wniosku podatnik przedstawił następujący stan faktyczny:
Podatniczka jest rencistą II grupy inwalidzkiej ze względu na ogólny stan zdrowia. Główną chorobą, na którą cierpi podatniczka to nadczynność tarczycy co powoduje szereg kolejnych chorób związanych ze wzrokiem, arytmię serca, niedokrwienie i cukrzycę. Choroby te uniemożliwiają samodzielne poruszanie się, a szczególnie w przypadku wyjazdów na badania kontrolne do Krakowa podatniczka wymaga opieki rodziny i znajomych. Podatniczka nie posiada własnego samochodu, więc podczas wyjazdów na niezbędne badania korzysta z uprzejmości osób trzecich, pokrywając jednocześnie koszty podróży samochodem. W złożonym wniosku podatnik prosi o wyjaśnienie, czy ma prawo do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej będąc inwalidką II grupy ze względu na ogólny stan zdrowia. Zdaniem pani Haliny W. przysługuje jej prawo do korzystania z ulgi rehabilitacyjnej związanej z używaniem samochodu na potrzeby dojazdu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne oraz z korzystania z pomocy osób trzecich, mimo nieposiadania dokumentacji potwierdzającej ponoszenie wydatków z tego tytułu.
Naczelnik Urzędu Skarbowego w Przemyślu uznał stanowisko przedstawione we wniosku za nieprawidłowe:
W myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) od podstawy opodatkowania można odliczyć wydatki na cele rehabilitacyjne ponoszone przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne. Zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę niepełnosprawną uważa się osobę, która posiada:
orzeczenie o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
decyzję przyznającą rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową lub rentę socjalną, lub
orzeczenie o stopniu niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydane na podstawie odrębnych przepisów.
Za wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, ponoszone przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną, lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne - zgodnie z art. 26 ust. 7a ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - uważa się wydatki poniesione na:
adaptację i wyposażanie mieszkań oraz budynków mieszkalnych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
odpłatny pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
odpłatny pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatności za zabiegi rehabilitacyjne,
opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa - w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280,00 zł,
utrzymanie przez osoby niewidome I lub II grupy inwalidztwa psa przewodnika - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280,00 zł,
opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
opłacenie tłumacza języka migowego,
kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
leki, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki stale lub czasowo,
odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi niż karetka środkami transportu sanitarnego,
używanie samochodu osobowego - stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia - na potrzeby związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280,00 zł,
odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
na turnusie rehabilitacyjnym,
w zakładach lecznictwa uzdrowiskowego, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych,
na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 r. życia.
Zapis art. 26 ust. 7f cyt. ustawy o podatku dochodowym stanowi, iż ilekroć w przepisach powołanych wyżej jest mowa o osobach zaliczanych do:
I grupa inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
znaczny stopień niepełnosprawności,
II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
całkowitą niezdolność do pracy albo
umiarkowany stopień niepełnosprawności.
Zgodnie z art. 26 ust. 7c cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podstawą odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie dowodu poniesienia tych wydatków z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14, tj. na:
opłacanie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa,
utrzymanie psa przewodnika przez osoby niewidome I lub II grupy inwalidztwa,
używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne do lat 16, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.
Według opisanego stanu faktycznego podatniczka nie spełnia żadnego z ww. wymogów, które określają warunki korzystania z odliczeń wydatków na cele rehabilitacyjne bez konieczności posiadania dowodu ich poniesienia. W związku z powyższym nie ma prawa do stosowania ww. ulgi.