US.PD-I/415-20/JT/06 - Czynsz z tytułu najmu lokali w okresie adaptacyjnym jako koszt uzyskania przychodu bieżącego okresu.

Naczelnik Urzędu Skarbowego, działając na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27 grudnia 2006 r. (data wpływu 28 grudnia 2006r.) w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów czynszu z tytułu najmu lokali w okresie adaptacyjnym, które zostały wynajęte do potrzeb przyszłej działalności handlowej

Wnioskiem z dnia 27 grudnia 2006 r. (data wpływu 28 grudnia 2006r.), Pan X zwrócił się z prośbą o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Z treści wniosku wynika następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wynajmuje na podstawie umowy najmu lokale celem otwarcia sieci sklepów firmowych w różnych miastach Polski. Lokale te zazwyczaj nie są przystosowane do prowadzenia działalności handlowej. W związku z powyższym Wnioskodawca zmuszony jest ponieść wydatki na prace adaptacyjne, które umożliwią dostosowanie wynajętych lokali do potrzeb przyszłej działalności oraz ponieść wydatki z tytułu opłaty czynszu za ww. lokale. Na tle powyższego stanu faktycznego sformułowano następujące pytanie: Czy płacony przez Zakłady czynsz z tytułu najmu lokali w okresie adaptacyjnym będzie stanowić koszt uzyskania przychodu bieżącego okresu, czy też będzie zwiększać wartość inwestycji w obcym środku trwałym? Zdaniem Wnioskodawcy wydatki ponoszone z tytułu opłaty czynszu nie są związane z wydatkami na prace adaptacyjne, ulepszenie dzierżawionych lokali, ani nie wpływają na wzrost wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, w związku z tym stanowią koszt uzyskania przychodu dla wnioskodawcy prowadzącego działalność gospodarczą. Naczelnik Urzędu Skarbowego mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę i stan prawny obowiązujący w dacie tego zdarzenia postanawia udzielić interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego. Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Pojęcie "wszelkie koszty", użyte w tym przepisie, jest pojęciem szerokim. Obejmuje wszelkie wydatki ponoszone przy prowadzeniu działalności gospodarczej pod warunkiem, że pomiędzy tymi wydatkami a przychodem zachodzi związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesione wydatki mają wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. Z treści art. 22a ust. 2 pkt 1 ww. ustawy wynika, że do środków trwałych podatnika zalicza się również przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, niezależnie od przewidywanego okresu używania. Stanowią one koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej poprzez dokonywane odpisy amortyzacyjne. Inwestycje w obcych środkach trwałych polegają m.in. na zakupie dóbr materialnych i usług obcych, przy wykorzystaniu których podatnik przystosowuje obcy środek trwały na własne potrzeby gospodarcze. Wyceny wartości początkowej takich środków trwałych należy dokonywać w oparciu o przepisy ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i na ich podstawie ustalać cenę nabycia, koszt wytworzenia i różnice kursowe naliczone do dnia przekazania do używania danej inwestycji w obcym środku trwałym. Na podstawie art. 22g ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wartość początkowa inwestycji w obcych środkach trwałych oraz budynków i budowli wybudowanych na obcym gruncie ustala się na podstawie art. 22g ust. 3-5 ww. ustawy. Przepisy te nie wymieniają jako ceny nabycia lub kosztu wytworzenia wydatków z tytułu opłaty czynszu i dlatego z uwagi na to, że przedmiotowe wydatki mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą wnioskodawcy mogą być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychów. W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku złożonym w dniu 27 grudnia 2006 r. jest prawidłowe. Naczelnik Urzędu Skarbowego informuje, iż powyższa interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie dokonania interpretacji. Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca podatnika, natomiast w myśl art. 14b § 2 jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji w trybie art. 14b § 2 Ordynacji podatkowej. Na niniejsze postanowienie na podstawie art. 14a § 4 i art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Wysokiem Mazowieckiem, w terminie siedmiu dni od daty doręczenia. Zażalenie, w myśl art. 222 w związku z art. 239 ustawy - Ordynacja podatkowa powinno zawierać zarzuty przeciw wydanemu postanowieniu, określić istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie.