US.III/415-14/07 - Korekta podatku należnego VAT w przypadku wierzytelności odpisanych jako nieściągalne.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Kętrzynie na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), postanawia uznać stanowisko Wnioskodawcy zawarte w piśmie z 4 maja 2007 r. (data wpływu: 7 maja 2007 r.) uzupełnionym pismami z 22 maja 2007 r., 30 maja 2007 r. i 4 czerwca 2007 r., jako nieprawidłowe.

Z przedstawionych okoliczności faktycznych wynika, iż prowadzi Pan działalność gospodarczą w zakresie naprawy i konserwacji central i aparatów telefonicznych. Rozlicza się Pan prowadząc podatkową księgę przychodów i rozchodów na zasadach ogólnych. Ponadto zarejestrowany jest Pan jako czynny podatnik VAT.

W r. 2005 i 2006 wykonał Pan usługi na rzecz firmy "X" Sp. z o. o. potwierdzoną ośmioma fakturami VAT na łączną kwotę brutto 1.809,46 zł (netto 1.483,17 zł.), które zostały ujęte jako przychody należne w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Wyżej wymieniona firma okazała się niesolidnym partnerem w interesach i nie uregulowała w żadnej formie należności wobec Pana. Dłużnik ociąga się z płatnościami wobec innych swoich kontrahentów.

Protokołem z 19 marca 2007 r. stwierdził Pan, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe, albo wyższe od tej kwoty. Koszty te określone zostały przez Pana w przedmiotowym protokole na kwotę 2.558,40 zł. i składać się na nie mają:

Protokół ten wraz z ostatecznym wezwaniem do zapłaty i oświadczeniem o zamiarze skorzystania w rozliczeniu podatku VAT z ulgi za złe długi wysłał Pan pocztą dłużnikowi i korespondencja ta została doręczona adresatowi.

Wątpliwości Pana dotyczą następujących kwestii:

Pana zdaniem, prawidłowo postąpił korzystając w rozliczeniu podatku VAT z ulgi za złe długi oraz, że skorzystanie z tej instytucji nie zamyka drogi sądowej w dochodzeniu wierzytelności objętych ulgą.

Tutejszy organ podatkowy nie podziela stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), podatnik może skorygować podatek należny z tytułu dostaw towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, stanowiących koszty uzyskania przychodów w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, z zastrzeżeniem ust. 2-7. Korekta podatku dotyczy również kwoty podatku przypadającej na część kwoty odpisanej jako nieściągalna.

Na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 20 w związku z ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wierzytelności odpisanych jako nieściągalne z wyjątkiem takich wierzytelności nieściągalnych, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona i udokumentowana:

Uznanie wierzytelności nieściągalnej za koszt uzyskania przychodów może nastąpić wyłącznie w wyżej wymienionych przypadkach, stanowią one bowiem katalog zamknięty. Udokumentowanie nieściągalności wierzytelności w inny niż wskazany wyżej sposób, nie skutkuje powstaniem prawa do zaliczenia ich wartości do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, wskazane przez Pana sposoby uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności (trzykrotne wezwanie dłużnika do zapłaty, wywiad środowiskowy wskazujący na nieuczciwość kontrahenta) nie stanowią przesłanki zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z postanowieniami art. 23 ust. 1 pkt 20 w związku z ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednym ze sposobów udokumentowania nieściągalności wierzytelności jest sporządzenie przez podatnika protokołu spełniającego określone wymogi. Z zapisu art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że protokół ten powinien zawierać stwierdzenie, iż ustalone przez podatnika przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne są równe lub wyższe od kwoty danej wierzytelności. Poza stwierdzeniem, o którym mowa wyżej, przepisy prawa podatkowego nie precyzują, co powinien zawierać protokół sporządzony przez podatnika. Niemniej jednak protokół powinien być sporządzony z należytą starannością, najlepiej w oparciu o specjalistyczną wiedzę, z uwzględnieniem doświadczenia życiowego. Ustalone w protokole przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne powinny opierać się na obowiązujących w tym zakresie przepisach, tj.:

W sporządzonym przez Pana 19 marca 2007 r. protokole zastrzeżenia budzi wykazane w nim wysokość kosztów egzekucyjnych. W wyjaśnieniach z 29 maja 2007 r. złożonych do wniosku o interpretację przepisów prawa podatkowego, wskazał Pan, że wysokość przewidywanych kosztów komorniczych została określona na podstawie art. 49 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Z przepisów cytowanej wyżej ustawy wynika jednak, że co do zasady za wszczęcie egzekucji komornik od wierzyciela nie pobiera żadnych opłat. Wyjątkiem od tej zasady jest:

Zgodnie z art. 45 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, za dokonaną egzekucję świadczeń pieniężnych komornik pobiera od dłużnika opłatę stosunkową, która zgodnie z art. 49 ust. 1 wynosi 15% wartości egzekwowanego świadczenia, jednak nie może być niższa niż 1/10 i wyższa niż trzydziestokrotna wysokość przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego. Opłatę ustala się w wysokości odpowiedniej do poniesionych przez komornika wydatków, nakładu jego pracy oraz wartości wyegzekwowanej części świadczenia zgłoszonego do egzekucji. Opłatę tę komornik pobiera również w wypadku umorzenia postępowania na wniosek wierzyciela oraz na podstawie art. 823 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 z późn. zm.). W tym celu komornik wydaje postanowienie, w którym wzywa dłużnika do uiszczenia należności z tytułu opłat w terminie 14 dni od doręczenia postanowienia.

Z zapisów ustawy o komornikach sądowych i egzekucji wynika, że co do zasady wszelkie koszty komornicze związane z egzekucją świadczeń pieniężnych ponosi dłużnik a nie wierzyciel.

W związku z powyższym, protokół z dnia 19 marca 2007 r. sporządzony przez Pana nie jest protokołem wymaganym przepisem art. 23 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie określa bowiem przewidywanych kosztów wskazanych w tym przepisie.

Reasumując, nie nabył Pan uprawnień do zastosowania procedury określonej art. 89a ustawy o podatku od towarów i usługi ("ulgi za złe długi").

Odnośnie kwestii, czy skorzystanie z instytucji ulgi za złe długi zamyka drogę do dochodzenia swoich należności w postępowaniu przed sądem, tutejszy organ podatkowy wskazuje, że zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Procedura dochodzenia roszczeń cywilnych, dopuszczalność drogi sądowej nie jest przedmiotem regulacji prawa podatkowego.

Wobec powyższego, zagadnienie dopuszczalności drogi sądowej przy dochodzeniu swoich należności w razie skorzystania z ulgi na złe długi nie mogą być przedmiotem oceny dokonywanej przez organ podatkowy.

Ponadto tutejszy organ informuje, iż:

Na niniejsze postanowienie służy stronie prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Kętrzynie w terminie 7 dni od daty doręczenia - art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie - art. 222 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej.