UPO-415/PD/55/04/GS - Wierzytelność nieściągalna

Pytanie podatnika

Podatnik z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowanej na zasadach ogólnych zarachował jako przychód zgodnie z art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należność uznaną za nieściągalną. Na udokumentowanie tej nieściągalności Podatnik załączył postanowienie o umorzeniu dochodzenia wobec nie wykrycia sprawcy przestępstwa wydane przez Komendę Miejską Policji. Czy mogę uznać za koszt uzyskania przychodu należność uznaną za nieściągalną, która uprzednio na podstawie art. 14 u.p.d.o.f. została zarachowana jako przychód?

Odpowiedź

Zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) - nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem takich wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 14 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została uprawdopodobniona. Jak stanowi przepis art. 23 ust. 2 u.p.d.o.f. nieściągalność musi być w takim przypadku udokumentowana:

1) postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadające stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo

2) postanowieniem sądu o:

a) oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości, gdy majątek masy nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania upadłościowego, lub

b) umorzeniu postępowania upadłościowego, gdy zachodzi okoliczność, o której mowa w lit. a lub

c) ukończeniu postępowania upadłościowego, albo

3) protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty. Biorąc pod uwagę powyższe nie można uznać za koszt uzyskania przychodu należności uznanej za nieściągalną ponieważ dokument potwierdzający jej nieściągalność, tj. postanowienie o umorzeniu dochodzenia wobec nie wykrycia sprawcy przestępstwa nie spełnia wymogów dokumentu, o którym mowa w art. 23 ust. 2 u.p.d.o.f.