Stawka podatku od nieruchomości dla garażu.

Działając na podstawie art. 14j § 1 w związku z art. 14c oraz art. 216 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.),

wniosek z dnia 26 marca 2009 r. w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego t

nie potwierdzić stanowiska zawartego we wniosku.

Wnioskiem z dnia 26 marca 2009 roku Pani (...) zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. W złożonym wniosku Pani (...) zwróciła się z zapytaniem, czy powierzchnię garażu podziemnego znajdującego się w budynku mieszkalnym wielorodzinnym należy zakwalifikować, dla potrzeb podatku od nieruchomości, do budynków mieszkalnych, czy też do budynków pozostałych, a w konsekwencji, jaką stawkę podatku należy zastosować.

W opinii podatniczki, w sytuacji gdy garaż nie jest związany z prowadzeniem działalności gospodarczej i jest położony w podpiwniczeniu budynku mieszkalnego wielorodzinnego, dla potrzeb podatku od nieruchomości należy zaliczyć go do budynków mieszkalnych, nie zaś pozostałych. W konsekwencji powyższego, w odniesieniu do przedmiotowego garażu należy zastosować stawkę przewidzianą dla budynków mieszkalnych.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają:

- grunty;

- budynki lub ich części;

- budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 z późn. zm.), podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne, w tym spółki nie posiadające osobowości prawnej, będące właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych.

Natomiast w myśl art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, rada gminy, w drodze uchwały, określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, ż tym że stawki nie mogą przekroczyć rocznie - w przypadku budynków mieszkalnych - 0,62 zł od 1 m² powierzchni użytkowej.

Ww. ustawa o podatkach i opłatach lokalnych w art. 1a ust. 1 pkt 1 podaje definicję budynku, zgodnie z którą budynek to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Cytowana wyżej ustawa nie zawiera jednak definicji "budynku mieszkalnego". W ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) znajduje się jedynie definicja "budynku mieszkalnego jednorodzinnego", zgodnie z którą za budynek mieszkalny jednorodzinny należy uważać budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

Wobec braku ustawowych kryteriów, wedle których można przyjąć, że dany obiekt jest budynkiem (lokalem) mieszkalnym, należy sięgnąć do literalnej wykładni tego pojęcia, a mianowicie do słownikowego znaczenia "budynek mieszkalny". W ujęciu Słownika Języka Polskiego PWN (www.sjw.pwn.pl), budynkiem mieszkalnym jest budowla ograniczona ścianami i dachem, przeznaczona lub nadająca się do zamieszkania. Z kolei pojęcie "mieszkać" rozumiane jest jako "zajmować jakieś pomieszczenie i traktować je jako główne miejsce swojego pobytu". Oznacza to zatem, że istotną cechą budynku, która pozwala na zakwalifikowanie go jako mieszkalnego, jest cel jego posiadania - zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych. Na powyższe kryterium - zaspokajania własnych potrzeb mieszkaniowych - jako podstawowe kryterium zaliczenia określonego budynku do poszczególnych kategorii budynków, wskazuje w licznych orzeczeniach Naczelny Sąd Administracyjny. Dla przykładu wskazać należy dwie uchwały NSA z dnia 22 kwietnia 2002 r. (sygn. akt FPK 17/01) oraz z dnia 1 lipca 2002 r. (sygn. akt FPK 3/02), opublikowane na internetowej stronie NSA: www.nsa.gov.pl. W uchwałach tych Sąd stwierdził, że o zaliczeniu budynku do kategorii budynków mieszkalnych w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, decyduje kryterium zaspokajania podstawowych potrzeb mieszkaniowych właściciela i jego bliskich.

Lokale stanowiące odrębne nieruchomości zawsze są samodzielnym i odrębnym od budynku przedmiotem podatku od nieruchomości. Wyodrębnienie lokali w budynkach mieszkalnych najczęściej ma miejsce na podstawie ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2008 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.). Zgodnie z art. 2 ust. 2 powołanej wyżej ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym, w rozumieniu ustawy, jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych; przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. Nie jest zatem lokalem mieszkalnym wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba (zespół izb) nie przeznaczona na pobyt stały ludzi i nie służąca zaspokajaniu ich potrzeb. Ponadto ustawa o własności lokali w art. 2 ust. 4 stanowi, że do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej "pomieszczeniami przynależnymi".

Kwestia opodatkowania podatkiem od nieruchomości garaży (miejsc postojowych) w budynkach mieszkaniowych była już przedmiotem postępowania przed Wojewódzkim Sadem Administracyjnym w Białymstoku, zakończonego wyrokiem z dnia 23 listopada 2007 r. (sygn. akt I SA/Bk 407/07). W wyroku tym Sąd stwierdził, że w potocznym rozumieniu lokal garażowy znajdujący się w budynku jest jego częścią, jednakże dla celów prawa traktować go należy jako odrębną nieruchomość, co potwierdza nabycie go na podstawie odrębnego aktu notarialnego. Zdaniem Sądu (a także organu podatkowego), lokal garażowy jest odrębną nieruchomością, stanowi część budynku w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i dlatego też winien zostać opodatkowany wg stawki jak dla budynków pozostałych. Sam zaś fakt znajdowania się tegoż lokalu w budynku mieszkalnym nie przesądza, że lokal ten będzie podlegał opodatkowaniu wg stawek przeznaczonych dla lokali mieszkalnych.

Stanowisko to znajduje odzwierciedlenie także w piśmiennictwie. Zgodnie z opinią prawną prof. dr. hab. Pana Leonarda Etela z dnia 15 maja 2009 r.:

"(...) Nabycie garażu jako lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość prowadzi do tego, że lokal taki staje się (...) odrębnym od budynku przedmiotem podatku od nieruchomości. W związku z tym stosuje się do niego odrębne stawki podatkowe. Powyższe wynika z treści art. 5 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., w którym wskazuje się, ze stawki podatkowe dotyczą nie tylko całych budynków ale również ich poszczególnych części, w zależności od sposobu wykorzystania (...). W stanie faktycznym będącym przedmiotem opinii garaż jako lokal stanowiący odrębną nieruchomość powinien być opodatkowany wg stawek pozostałych. Nie jest to bowiem lokal mieszkalny ani też pomieszczenie przynależne do takiego lokalu i nie znajduje się w posiadaniu przedsiębiorcy. W związku z tym podatek powinien być naliczony wg stawek pozostałych, właściwych dla lokali o innym przeznaczeniu niż mieszkalne i nie związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej (...)".

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, Pani (...) jest współwłaścicielem wyodrębnionego lokalu użytkowego, przeznaczonego na miejsca postojowe. Zatem garaż ten winien zostać opodatkowany wg stawki przewidzianej dla budynków pozostałych. Nie jest to bowiem lokal mieszkalny ani też nie znajduje się w posiadaniu przedsiębiorcy.

Zgodnie z art. 14g § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. ~ Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Strona ma prawo wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Zgodnie z art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. ~ Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), jeśli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będące) przedmiotem skargi, skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. W myśl art. 53 § 2 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa.