SPS-023-28964/14 - Stanowisko w sprawie sprawie interpretacji przepisów dotyczących udzielania pomocy finansowej bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej

W odpowiedzi na interpelację pani poseł (...), z dnia 16 września 2014 r., w sprawie interpretacji przepisów dotyczących udzielania pomocy finansowej bezrobotnemu na podjęcie działalności gospodarczej, przekazaną przez wicemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, pismem z dnia 10 października 2014 r., sygn. SPS-023-28964/14, uprzejmie informuję zgodnie z poniższym.

Instytucja przyznania z Funduszu Pracy jednorazowo środków na podjęcie działalności gospodarczej, zwana dalej dofinansowaniem podjęcia działalności gospodarczej, znajduje unormowanie w przepisach art. 46 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2013 r. poz. 674, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, oraz w przepisach rozporządzenia ministra pracy i polityki społecznej z dnia 23 kwietnia 2012 r. w sprawie dokonywania z Funduszu Pracy refundacji kosztów wyposażenia lub doposażenia stanowiska pracy dla skierowanego bezrobotnego oraz przyznawania środków na podjęcie działalności gospodarczej (Dz. U. poz. 457, z późn. zm.), zwanego w dalszej części pisma rozporządzeniem, określającego szczegółowe warunki i tryb przyznawania dofinansowania podjęcia działalności gospodarczej.

Z uwagi na fakt, że w stanie faktycznym będącym przedmiotem interpelacji umowa o dofinansowanie podjęcia działalności gospodarczej zawarta została w dniu 4 marca 2014 r., należy brać pod uwagę stan prawny obowiązujący w dniu zawarcia umowy, tj. przepisy ustawy i rozporządzenia obowiązujące w dniu zawarcia umowy.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy bezrobotnym jest osoba, która m.in. nie złożyła wniosku o wpis do ewidencji działalności gospodarczej albo po złożeniu wniosku o wpis zgłosiła wniosek o zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej i okres zawieszenia jeszcze nie upłynął lub nie upłynął jeszcze okres do określonego we wniosku o wpis dnia podjęcia działalności gospodarczej.

Zgodnie natomiast z art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy dofinansowanie podjęcia działalności gospodarczej może zostać przyznane m.in. bezrobotnemu, z wyjątkiem bezrobotnego, który zarejestrował się jako bezrobotny w okresie zgłoszonego do ewidencji działalności gospodarczej zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej (art. 46 ust. 2a ustawy).

Zgodnie z treścią przepisów: § 6 ust. 3 pkt 2 oraz § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia przyznanie bezrobotnemu dofinansowania podjęcia działalności gospodarczej uzależnione jest m.in. od spełniania przez bezrobotnego warunku w postaci nieposiadania wpisu do ewidencji działalności gospodarczej w okresie 12 miesięcy bezpośrednio poprzedzających dzień złożenia wniosku.

Posiadanie przez bezrobotnego wpisu do ewidencji działalności gospodarczej w okresie 12 miesięcy bezpośrednio poprzedzających dzień złożenia wniosku o przyznanie dofinansowania podjęcia działalności gospodarczej wyklucza możliwość uwzględnienia przez starostę przedmiotowego wniosku bezrobotnego.

Nieposiadanie przez bezrobotnego wnioskującego o przyznanie dofinansowania podjęcia działalności gospodarczej, we wskazanym wyżej okresie, wpisu do ewidencji działalności gospodarczej jest zatem warunkiem koniecznym uwzględnienia przez starostę wskazanego wniosku bezrobotnego.

Decydujący pozostaje więc fakt posiadania bądź nieposiadania przez bezrobotnego wpisu do ewidencji działalności gospodarczej.

Powołane przepisy nie pozostawiają miejsca na rozważanie, czy działalność gospodarcza faktycznie była prowadzona, czy też nie (na dowodzenie faktu prowadzenia czy też nieprowadzenia działalności gospodarczej w oparciu o inne zgromadzone dowody).

W tym miejscu wskazać należy, iż z dniem 1 lipca 2011 r., na mocy art. 1 pkt 6 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97 z późn. zm.), w zakresie dotyczącym art. 23 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, zaczął obowiązywać nowy model ewidencji działalności gospodarczej - Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej (CEIDG).

Zgodnie z art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2013 r. poz. 672, z późn. zm.) przedsiębiorca jest obowiązany złożyć wniosek o wykreślenie wpisu - w terminie 7 dni od dnia trwałego zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej.

Zatem dołożenie przez przedsiębiorcę należytej staranności w zakresie zgłoszenia informacji o zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej nie zostało pozostawione ocenie i uznaniu przedsiębiorcy.

Przeciwnie, powołany przepis nakłada na przedsiębiorcę obowiązek w tym zakresie.

Istotny z omawianego punktu widzenia pozostaje również przepis art. 33 powołanej wyżej ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, który wprowadza zasadę domniemania prawdziwości danych wpisanych do CEIDG. Zgodnie z powyższą zasadą domniemywa się, że dane wpisane do CEIDG są prawdziwe, czyli odpowiadają stanowi faktycznemu.

W związku natomiast z faktem, że dane w CEIDG wpisywane są zgodnie z wnioskiem przedsiębiorcy, odpowiedzialność za niezgodność tych danych ze stanem faktycznym ponosi przedsiębiorca, jeśli nie wystąpił z wnioskiem o ich sprostowanie, uzupełnienie lub wykreślenie. Obowiązkiem przedsiębiorcy jest bowiem zadbanie o to, aby dane zawarte w rejestrze (CEIDG) były prawdziwe. W praktyce oznacza to konieczność śledzenia danych zawartych w rejestrze oraz przestrzegania przepisów dotyczących zgłaszania zmian w zakresie tych danych, w tym zmian powodujących konieczność wykreślenia wpisu.

Reasumując, wyjaśnić należy, że interpretacja przepisów ustawy oraz rozporządzenia dotyczących instytucji dofinansowania podjęcia działalności gospodarczej będąca przedmiotem interpelacji jest niewłaściwa.

Niedopełnienie przez pana M. P. obowiązku w zakresie zgłoszenia informacji o zaprzestaniu wykonywania działalności gospodarczej oraz interwencja poselska w wymienionej sprawie nie mogą uzasadniać dokonywania interpretacji obowiązujących przepisów w sposób dogodny dla konkretnej, wymienionej osoby, odmienny zarówno od literalnego brzmienia przepisów, jak też od interpretacji wydawanych w innych tego typu sprawach.