SPS-023-1019/06 - Pobór opłaty skarbowej od wniosków składanych przez komorników sądowych do naczelników urzędów skarbowych

od informacji udzielanych komornikom sądowym

Odpowiedź podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów - z upoważnienia ministra - na interpelację nr 1019 w sprawie poboru opłat skarbowych.

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo z dnia 14 lutego 2006 r., nr SPS-023-1019/06, przy którym przesłana została interpelacja posła na Sejm RP, Pana Jana Rzymełki, z dnia 9 lutego 2006 r. w sprawie opłaty skarbowej uprzejmie informuję.

Kwestie dotyczące działalności komorników normuje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 133, poz. 882 ze zm.). Zgodnie z art. 1 tej ustawy komornik jest funkcjonariuszem publicznym działającym przy sądzie rejonowym.

Jednocześnie przepis art. 2 ust. 5 powyższej ustawy stanowi, iż organy administracji publicznej, urzędy skarbowe oraz inne podmioty wymienione w tym przepisie zobowiązane są na pisemne żądanie komornika udzielić mu informacji niezbędnych dla prawidłowego prowadzenia postępowania egzekucyjnego. Przepis ten nie wskazuje formy, w jakiej winna być udzielana informacja. Należy więc wysnuć wniosek, iż o ich formie decydują przepisy, na podstawie których informacja ta jest udzielana.

W myśl przepisów art. 299 § 3 pkt 8 i § 4 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) organy podatkowe zobowiązane są do udostępniania informacji zawartych w aktach podatkowych oraz informacji o numerach rachunków bankowych komornikom sądowym w związku z toczącym się postępowaniem egzekucyjnym.

Na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.) opłacie tej podlegają w sprawach indywidualnych z zakresu administracji publicznej między innymi: podania (żądania, wnioski, odwołania, zażalenia) i załączniki do podań, czynności urzędowe dokonywane na podstawie zgłoszenia lub na wniosek zainteresowanego, zaświadczenia wydawane na wniosek zainteresowanego.

Jeśli informacja udzielana jest w formie zaświadczenia, podlega opłacie skarbowej, natomiast w przypadku gdy przyjmuje inną formę - nie powoduje obowiązku zapłaty opłaty skarbowej.

W świetle art. 306a § 2 Ordynacji podatkowej zaświadczenie wydaje się, jeżeli przepis prawa wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego lub w przypadku, gdy osoba ubiega się o zaświadczenie ze względu na swój interes prawny w urzędowym potwierdzeniu określonych faktów lub stanu prawnego.

Z powyższego wynika, iż informacje udzielane komornikom sądowym winny przybierać formę zaświadczeń w tych przypadkach, gdy przepis prawa wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego albo gdy o wydanie takiego zaświadczenia zwraca się sam komornik. Zaświadczenie podlega opłacie skarbowej zgodnie z przepisami III części załącznika do ustawy o opłacie skarbowej.

Niezależnie od tego, w jakiej formie udzielana jest informacja, wnioski komorników o jej udzielenie podlegają opłacie skarbowej na zasadach ogólnych według stawki określonej w ust. 1 części I załącznika do ustawy o opłacie skarbowej w wysokości 5 zł.

Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję, iż w obecnym stanie prawnym wnioski składane przez komorników sądowych do naczelników urzędów skarbowych o udzielenie informacji oraz udzielane informacje w formie zaświadczeń podlegają opłacie skarbowej, o ile nie dotyczą spraw z zakresu egzekucji świadczeń alimentacyjnych.

Jednocześnie pragnę zauważyć, iż stosownie do art. 4 ust. 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966 ze zm.) wpływy z opłaty skarbowej są źródłem dochodów własnych gmin, przeznaczonych na finansowanie ich zadań, niezależnie od tego, jaki organ dokonuje czynności podlegających opłacie skarbowej.

W tym stanie rzeczy zmiana beneficjenta wpływów z tytułu opłaty skarbowej w przypadku zaświadczeń wydawanych przez naczelników urzędów skarbowych wydaje się nieuzasadniona.