SP1/S-861-154-MJR-2466/2001 - Wysokość straty określona w drodze decyzji.

"W związku ze stwierdzonymi kolejnymi przypadkami nieprzestrzegania przez Izbę Skarbową w W. wykładni Ministra Finansów dotyczącej wydawania przez inspektorów kontroli skarbowej decyzji określającej wysokość straty poniesionej przez podatnika, udzielonej w pismach z dnia 9 marca 1998 r. Nr KS 9-1022/98 oraz z dnia 7 kwietnia 2000 r. Nr SP 1/S-861-204-2176/99 skierowanych do dyrektorów wszystkich Izb Skarbowych i Urzędów Kontroli Skarbowej, Ministerstwo Finansów bezwzględnie zobowiązuje do respektowania trybu postępowania wskazanego w tych pismach w zakresie wydawania przez inspektorów kontroli skarbowej decyzji określających wysokość straty. Jednocześnie Ministerstwo Finansów ponownie przypomina, co następuje:

Przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa nie dają inspektorom kontroli skarbowej umocowania prawnego do wydawania samoistnej decyzji określającej wysokość straty na podstawie art. 24 Ordynacji podatkowej. Inspektor kontroli skarbowej nie posiada bowiem statusu organu podatkowego, a w związku z tym jego uprawnienia do wydawania decyzji określającej wysokość straty nie mogą być tożsame z uprawnieniami organów podatkowych wynikającymi wprost z art. 24 tej ustawy. Również przepis art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 1999 r. Nr 54, poz. 572 z późn. zm.) może stwarzać pewne wątpliwości w zakresie uprawnień inspektora kontroli skarbowej do wydawania decyzji określających wysokość starty.

Stosownie do powołanego przepisu inspektor kontroli skarbowej wydaje decyzję lub decyzje w rozumieniu ustawy - Ordynacja podatkowa - gdy ustalenia dotyczą podatków i innych należności budżetowych, których określenie lub ustalenie należy do właściwości urzędów skarbowych.

Wobec tego wydanie przez inspektora decyzji określającej wysokość straty na podstawie art. 24 ust. 2 pkt 1 ustawy o kontroli skarbowej może nastąpić w przypadku, gdy w kontrolowanym przez inspektora okresie podatnik stosownie do art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dokonuje zmniejszenia dochodu danego roku podatkowego o stratę poniesioną w okresie trzech lat poprzedzających rok podatkowy. W tym przypadku inspektor kontroli skarbowej uprawniony jest do weryfikacji i określenia prawidłowej wysokości tej straty, ponieważ ustalenia w zakresie wysokości tej straty rzutują na wysokość zobowiązania podatkowego w latach następnych, a zatem "dotyczą podatków".

Przykładowo: Kontrola inspektora dotyczy 1999 r., w którym podatnik, na mocy powołanych przepisów o podatku dochodowym, dokonuje zmniejszenia dochodu o stratę poniesioną w 1998 roku. W tym przypadku inspektor kontroli skarbowej po zweryfikowaniu wysokości straty wykazanej przez podatnika w 1998 r., wydaje decyzję określającą prawidłową jej wysokość, a następnie wydaje decyzję określającą prawidłową wysokość zobowiązania podatkowego za 1999 r., z uwzględnieniem zweryfikowanej straty.

Inaczej jednak będzie w przypadku, gdy w kontrolowanym przez inspektora okresie podatnik nie pokrywał straty z dochodu w rozumieniu art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych lub art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wówczas prawidłową wysokość straty inspektor kontroli skarbowej określa w wyniku kontroli, gdyż dokonane przez niego ustalenia w zakresie straty nie są związane z wysokością zobowiązań podatkowych w latach następnych, a więc nie dotyczą podatków. Natomiast prawidłową wysokość straty w drodze decyzji określa właściwy urząd skarbowy.

Ministerstwo Finansów zauważa, iż przyjęcie przez Izby Skarbowe odmiennej interpretacji w zakresie uprawnień inspektorów kontroli skarbowej do wydawania decyzji określających wysokość straty i zastrzeżenie tego prawa wyłącznie dla urzędów skarbowych, może spowodować:

1) wydłużenie postępowania podatkowego wskutek oczekiwania inspektora kontroli skarbowej na uprzednie wydanie przez urząd skarbowy decyzji określającej wysokość straty w sytuacji, gdy strata ta była pokryta z dochodu podatnika uzyskanego w latach następnych.

2) dublowanie postępowania podatkowego - ocena materiału dowodowego dokonywana byłaby zarówno przez inspektora kontroli skarbowej określającego wysokość straty w wyniku kontroli jak i przez urząd skarbowy wydający decyzję określającą prawidłową wysokość straty.

3) przedawnienie zobowiązań podatkowych, w razie przedłużającego się postępowania urzędu skarbowego w sprawie określenia wysokości straty.

4) niepotrzebne przedłużanie i komplikowanie procesu wydawania decyzji wymiarowych za lata, w których podatnik odliczył stratę."