PT8.8101.366.2015.WCX.1010

Na podstawie art. 14e § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613, z późn. zm.) Minister Finansów, wobec stwierdzenia nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 21 sierpnia 2013 r. nr IBPP2/443-460/13/WN wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach dla Sp. z o.o., NIP: 813-36-76-203 na wniosek z dnia 20 maja 2013 r. (data wpływu 22 maja 2013 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy wydany weksel w ramach odnowienia przewidzianego przepisami art. 506 Kodeksu cywilnego stanowi formę uregulowania nadwyżki wobec zbywcy i Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do korekty podatku VAT naliczonego w oparciu o art. 89b ustawy o VAT po upływie 150 dni od dnia terminu płatności, zmienia ww. interpretację z urzędu stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w ww. wniosku - jest prawidłowe.

W dniu 22 maja 2013 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy wydany weksel w ramach odnowienia przewidzianego przepisami art. 506 Kodeksu cywilnego stanowi formę uregulowania nadwyżki wobec zbywcy i Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do korekty podatku VAT naliczonego w oparciu o art. 89b ustawy o VAT po upływie 150 dni od dnia terminu płatności.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (dalej również Spółka) należy do międzynarodowej grupy spółek działających w branży farmaceutycznej zależnych od X. z siedzibą w Kanadzie (dalej "Grupa").

Grupa planuje dalszą restrukturyzację działalności, której celem jest konsolidacja w jednym podmiocie praw własności intelektualnej (w tym znaków towarowych) niezbędnych dla produkcji i dystrybucji produktów wytwarzanych sprzedawanych przez spółki z Grupy na wielu rynkach europejskich. Spółka ma stać się właścicielem praw własności intelektualnej wykorzystywanych w Grupie, które następnie może licencjonować do innych podmiotów z Grupy lub też może na ich podstawie zlecać produkcję określonych wyrobów na własną rzecz. Obecnie prawa własności intelektualnej wykorzystywane w Grupie należą do kilku podmiotów z Grupy, w tym podmiotów z siedzibą w Polsce, jak również za granicą. Spółka planuje nabyć te prawa, przy czym nabycie może przyjąć m.in. formę zakupu poszczególnych składników majątkowych. W przypadku zakupu składników majątkowych (w tym w szczególności znaków towarowych) od spółek z Grupy transakcja będzie podlegała opodatkowaniu VAT, a zbywająca wystawi na rzecz Spółki fakturę/-y. Strony ustalą również termin zapłaty należności wynikający z takiej faktury. Obecnie Spółka rozważa różnego rodzaju sposoby rozliczenia zobowiązania z tytułu zapłaty ceny na rzecz podmiotów, od których będzie nabywała poszczególne składniki majątkowe. W szczególności jedną z rozpatrywanych opcji jest wystawienie przez Spółkę i wręczenie zbywającemu weksla własnego opiewającego na kwotę równą wartości zobowiązania z tytułu zapłaty ceny plus ewentualne odsetki.

Z perspektywy Spółki wystawienie weksla własnego będzie stanowiło przyrzeczenie bezwarunkowe zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej z odroczonym terminem płatności, natomiast jego wręczenie będzie miało na celu wygaszenie zobowiązania z tytułu zapłaty ceny za nabyte składniki majątkowe na rzecz zbywcy (dla Spółki weksel będzie więc realizował funkcję płatniczą).

W celu osiągnięcia efektu w postaci wygaszenia zobowiązania do zapłaty ceny strony planują przyjąć odpowiednią konstrukcję prawną, a mianowicie zastosować odnowienie, o którym mowa w art. 506 Kodeksu cywilnego. W ten sposób, za zgodą zbywcy (wierzyciela), w miejsce realizacji zobowiązania do zapłaty ceny Spółka zobowiąże się do spełnienia innego świadczenia-wystawienia i wydania weksla, a w przyszłości realizacji zobowiązania wekslowego. Strony planują także złożyć odpowiednie oświadczenia potwierdzające, że w następstwie dokonanego odnowienia wszelkie uprawnienia i zobowiązania stron z tytułu zapłaty ceny sprzedaży ostatecznie wygasają, a jednocześnie powstaje nowy stosunek prawny oparty na przepisach prawa wekslowego.

Spółka będzie wykorzystywała zakupione składniki majątkowe do prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej VAT, a więc będzie jej przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego związanego z zakupem składników majątkowych od zbywcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanym zdarzeniu przyszłym wydanie weksla w ramach odnowienia przewidzianego przepisami art. 506 Kodeksu cywilnego, będzie stanowiło formę uregulowania należności wobec zbywcy, o której mowa w art. 89b ustawy o VAT, a co za tym idzie Spółka nie będzie zobowiązana do korekty podatku VAT naliczonego po upływie terminu 150 dni od dnia upływu terminu płatności zobowiązania z tytułu zakupu składników majątkowych.

Zdaniem Wnioskodawcy wydanie weksla w ramach odnowienia przewidzianego przepisami art. 506 Kodeksu cywilnego, będzie stanowiło formę uregulowania należności wobec zbywcy,o której mowa w art. 89b ustawy o VAT, a więc Spółka nie będzie zobowiązana do korekty podatku VAT naliczonego po upływie terminu 150 dni od dnia upływu terminu płatności zobowiązania z tytułu zakupu składników majątkowych.

UZASADNIENIE stanowiska Wnioskodawcy:

Artykuł 89b ust. 1 ustawy o VAT obowiązujący od 1 stycznia 2013 r. stanowi, iż w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik (którym w ramach analizowanego zdarzenia przyszłego będzie Spółka) jest zobowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze. Jest to tzw. mechanizm ulgi na złe długi w VAT.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia "uregulowania" należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju dla potrzeb art. 89b. Zdaniem Wnioskodawcy "uregulowanie" ceny może być dokonane w różnych formach. Należy podkreślić, że przepisy podatkowe nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń co do formy uregulowania należności.

W doktrynie jednoznacznie przyjmuje się, że weksel może pełnić funkcję płatniczą. Funkcja płatnicza weksla polega na regulowaniu zobowiązań płatniczych poprzez wręczenie weksla. W wyniku wydania weksla w ramach konstrukcji odnowienia zobowiązanie Spółki do zapłaty na rzecz zbywcy ceny za zakupione składniki majątkowe (towary i usługi) wygasa i zbywca nie ma już dalszej możliwości egzekwowania tego zobowiązania (ponieważ jedynym zobowiązaniem, jakie istnieje jest zobowiązanie wekslowe). Wobec tego nie powinno budzić wątpliwości, że poprzez wydanie weksla w ramach odnowienia dojdzie do uregulowania należności z tytułu zapłaty ceny za składniki majątkowe.

Podejście takie znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych. W szczególności kwestią wydania weksla w ramach odnowienia oraz potwierdzenia, że stanowi ono uregulowanie należności w rozumieniu przepisów o VAT zajął się NSA w wyroku z dnia 27 maja 2005 r. (sygn. I FSK 171/05). Analogicznie wypowiadał się również WSA w Białymstoku w wyroku z dnia 20 kwietnia 2006 r.

Co prawda, wyroki te dotyczą ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 z późn. zm.), jednak ustawa ta w art. 21 ust. 2a posługiwała się terminem "uregulowania należności", czyli analogicznym jak ten obecnie używany w przepisach art. 89b, gdzie mowa jest o nieuregulowanych należnościach. W przywołanym wyżej wyroku NSA sąd wskazał, że: "(...) zakres pojęciowy zwrotu «uregulowanie należności» nie budzi wątpliwości, i jego istotą jest zaspokojenie wierzyciela, tj. uregulowanie należności następuje z chwilą, z którą wierzyciel subiektywnie może stwierdzić, że został zaspokojony."

W opisanym stanie przyszłym zobowiązanie do zapłaty ceny wygaśnie, a więc wierzyciel (zbywca) zostanie zaspokojony.

Ponadto Sąd uznał, iż: "(...) Dyrektor Izby Skarbowej w B. błędnie przyjął w zaskarżonej decyzji, iż podatnik wystawiając weksle zgodnie z zawartymi umowami wekslowymi nie uregulował należności wynikającej z faktur wystawionych przez firmy: "A" Sp. z o.o. ze S., "B" Sp. z o.o. ze S. oraz "C Z. W. - W. Zgodzić się należy ze stanowiskiem pełnomocnika skarżącego, iż w wyniku zawarcia umów wekslowych i wystawienia weksli nastąpiła zamiana zobowiązania wynikającego z faktur na zobowiązanie wekslowe i tym samym poprzez odnowienie doszło do uregulowania należności. W sytuacji stanowiącej przedmiot niniejszej sprawy weksle nie stanowiły funkcji gwarancyjnej lecz pełniły funkcję płatniczą oraz dokonały nowacji dotychczasowego zobowiązania. Z art. 506 § 2 k.c. wynika, że jedynie w razie wątpliwości poczytuje się, że zmiana treści dotychczasowego zobowiązania nie stanowi odnowienia. Ustawodawca postanowił, że dotyczy to w szczególności wypadku, gdy wierzyciel otrzymuje od dłużnika weksel lub czek. W przedmiotowej sprawie, mając na uwadze treść umów wekslowych łączących podatnika z jego kontrahentami o takich wątpliwościach nie może być mowy, dlatego też należało uznać, iż podatnik wystawiając weksle uregulował zobowiązania wynikające z faktur".

W opisanym stanie przyszłym strony (tekst jedn.: Spółka i zbywca) złożą odpowiednie oświadczenia, z których wynikało będzie, że uznają one, że odnowienie nastąpiło i zobowiązanie do zapłaty ceny wygasło i zostało zastąpione zobowiązaniem wekslowym.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że wydanie weksla i zastosowanie instytucji odnowienia, o której mowa w art. 506 Kodeksu Cywilnego, stanowi formę uregulowania należności w rozumieniu art. 89b ustawy o VAT.

Dodatkowo warto wskazać, że przyjęcie przeciwnego założenia, to jest że z punktu widzenia regulacji podatkowych wydanie weksla i zastosowanie instytucji odnowienia nie stanowi uregulowania należności, prowadziłoby do absurdalnych wniosków. Oznaczałoby to bowiem, że z punktu widzenia regulacji podatkowych dana należność z tytułu zapłaty ceny nigdy nie zostanie uregulowana bo prawnie nie istnieje, a wypłata sumy wekslowej prowadzi do zaspokojenia zobowiązania wekslowego, a nie zobowiązania z tytułu ceny. Oczywistym jest więc, że taki wniosek powinien zostać z góry uznany za niezasadny i nieprawidłowy.

Wobec powyższego Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku gdy uregulowanie należności z tytułu zakupu składników majątkowych od zbywcy nastąpi przy wykorzystaniu weksla oraz instytucji nowacji i zostanie dokonane przed upływem 150 dni licząc od terminu płatności wynikającego z umowy lub faktury, po stronie Spółki nie zaistnieją przesłanki do dokonania korekty podatku naliczonego, o której mowa w art. 89b ustawy o VAT.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając, na podstawie przepisu § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), w imieniu Ministra Finansów - w dniu 21 sierpnia 2013 r. wydał interpretację indywidualną nr IBPP2/443-460/13/WN, w której uznał, iż w świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w wydanej interpretacji indywidualnej przywołał przepisy art. 89a ust. 1, 1a, 2, 3, 4, 5 i 7, art. 89b ust. 1, 1a i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) oraz odniósł ich treść do zdarzenia przyszłego, pytania i stanowiska przedstawionych przez Wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji.

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach stwierdził między innymi, że przepis art. 89b ust. 1 ustawy o VAT nakłada obowiązek skorygowania podatku naliczonego w przypadku nieuregulowania należności przez dłużnika w określonej sytuacji. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "uregulowania" należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju. W art. 89a ust. 1a ustawy o VAT regulującym rozliczenie podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, ustawodawca wskazuje, iż "nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie (...)". Termin "należność uregulowana w jakiejkolwiek formie" obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika. Wykonanie to może nastąpić w różny sposób, uzgodniony przez strony. Oznacza to, że nabywca towarów i usług może dokonać płatności w dowolnej formie, która spowoduje wygaśnięcie roszczeń dostawcy bądź usługodawcy do zapłaty ceny za towary lub usługi.

Organ podatkowy stwierdził zatem, że zapłata za pomocą weksla jest formą uregulowania należności z tytułu zawartych pomiędzy stronami transakcji gospodarczych, co nie implikuje, że wręczenie weksla spowoduje wygaśnięcie zobowiązań finansowych. Wystawienie weksla powoduje jedynie bezwarunkowe przyrzeczenie zapłaty określonej sumy w przyszłości, która widnieje na wystawionym wekslu. Oznacza to, że sama czynność wręczenia weksla własnego (wprowadzonego do obrotu gospodarczego) wierzycielowi nie powoduje, że wierzyciel zostanie zaspokojony. W takiej sytuacji nie nastąpi wygaśnięcie roszczeń finansowych wobec dłużnika-spowoduje jedynie odroczenie w czasie płatności za nabyty towar lub usługę z jednoczesną bezwarunkową gwarancją dłużnika, że płatność nastąpi w przyszłości w terminie określonym w wekslu.

Zdaniem organu podatkowego Wnioskodawca sam wskazuje, iż Strony postanowią, że porozumienie, stanowiące odnowienie zobowiązania w rozumieniu art. 506 § 1 k.c., skutkować będzie umorzeniem zobowiązania Wnioskodawcy do zapłaty ceny. Inne świadczenie, do spełnienia którego zobowiąże się Wnioskodawca w celu uregulowania zobowiązania do zapłaty ceny za zakupione składniki majątkowe, będzie zobowiązaniem wekslowym, z weksla własnego wystawionego przez Wnioskodawcę, w którym zawarte będzie przyrzeczenie bezwarunkowe zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej z odroczonym terminem płatności.

Dyrektor ww. Izby Skarbowej przypomniał, że z instytucji nowacji wynika, że na jej skutek dłużnik zobowiązuje się względem wierzyciela za jego zgodą spełnić inne świadczenie niż to, do którego był dotychczas zobowiązany, ewentualnie świadczyć wprawdzie to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. Innymi słowy, zmiana polegać może bądź na zmianie przedmiotu świadczenia, bądź na zmianie tytułu (źródła, podstawy prawnej) zobowiązania. Jednakże samego "zobowiązania się do spełnienia innego świadczenia" nie można stawiać na równi z dokonaniem zapłaty.

Przechodząc na grunt przepisów ustawy o VAT w zakresie korekty podatku naliczonego organ podatkowy nie zgodził się z twierdzeniem Wnioskodawcy, że nie będzie zobowiązany do korekty podatku naliczonego po upływie terminu 150 dni od dnia upływu terminu płatności za zakupione składniki majątkowe. Samo wręczenie weksla, będące skutkiem wykonania innego świadczenia w zw. z umorzeniem pierwotnego zobowiązania, nie spowoduje, że kontrahent otrzyma zapłatę za sprzedaż składników majątkowych. Będzie on jedynie w posiadaniu weksla stanowiącego bezwarunkowe przyrzeczenie zapłaty określonej sumy pieniężnej w przyszłości, a więc będzie on mógł domagać się otrzymania zapłaty za sprzedaż składników majątkowych, po upływie terminu określonego w wekslu.

W świetle powyższego organ podatkowy uznał, iż termin 150 dni wynikający z art. 89b ust. 1 ustawy o VAT rozpocznie bieg od dnia następującego po upływie określonych w wekslu terminów płatności. Dopiero w przypadku upływu 150 dniowego terminu liczonego od dnia terminu płatności określonego w wekslu, tj. niezapłacenia przez Wnioskodawcę należności za nabyte składniki majątkowe Wnioskodawca będzie zobowiązany do dokonania korekty podatku odliczonego VAT stosownie do art. 89b ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach uznał za nieprawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 ustawy - Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

W wyniku przeprowadzonej analizy przedmiotowej sprawy stwierdzono, że interpretacja indywidualna z dnia 21 sierpnia 2013 r. nr IBPP2/443-460/13/WN wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach jest nieprawidłowa, dlatego też uzasadnione jest dokonanie jej zmiany. Zdaniem Ministra Finansów stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest prawidłowe.

Zasady rozliczenia podatku od towarów i usług w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności zostały określone w przepisach art. 89a i art. 89b ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT.

Zgodnie z art. 89a ust. 1 ustawy o VAT, podatnik może skorygować podstawę opodatkowania oraz podatek należny z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług na terytorium kraju w przypadku wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona. Korekta dotyczy również podstawy opodatkowania i kwoty podatku przypadającej na część kwoty wierzytelności, której nieściągalność została uprawdopodobniona.

W myśl art. 89a ust. 1a ustawy o VAT, nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie w ciągu 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Z kolei z treści art. 89b ust. 1 ww. ustawy wynika, że w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Przepisów ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności (art. 89b ust. 1a ustawy o VAT).

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ustawy o VAT).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca rozważa różnego rodzaju sposoby rozliczenia zobowiązania z tytułu zapłaty ceny na rzecz podmiotów, od których będzie nabywała poszczególne składniki majątkowe. W szczególności jedną z rozpatrywanych opcji jest wystawienie przez Spółkę i wręczenie zbywającemu weksla własnego opiewającego na kwotę równą wartości zobowiązania z tytułu zapłaty ceny plus ewentualne odsetki.

Z perspektywy Spółki wystawienie weksla własnego będzie stanowiło przyrzeczenie bezwarunkowe zapłaty oznaczonej sumy pieniężnej z odroczonym terminem płatności, natomiast jego wręczenie będzie miało na celu wygaszenie zobowiązania z tytułu zapłaty ceny za nabyte składniki majątkowe na rzecz zbywcy (dla Spółki weksel będzie więc realizował funkcję płatniczą).

W celu osiągnięcia efektu w postaci wygaszenia zobowiązania do zapłaty ceny strony planują przyjąć odpowiednią konstrukcję prawną, a mianowicie zastosować odnowienie, o którym mowa w art. 506 Kodeksu cywilnego. W ten sposób, za zgodą zbywcy (wierzyciela), w miejsce realizacji zobowiązania do zapłaty ceny Spółka zobowiąże się do spełnienia innego świadczenia-wystawienia i wydania weksla, a w przyszłości realizacji zobowiązania wekslowego. Strony planują także złożyć odpowiednie oświadczenia potwierdzające, że w następstwie dokonanego odnowienia wszelkie uprawnienia i zobowiązania stron z tytułu zapłaty ceny sprzedaży ostatecznie wygasają, a jednocześnie powstaje nowy stosunek prawny oparty na przepisach prawa wekslowego.

Spółka będzie wykorzystywała zakupione składniki majątkowe do prowadzenia działalności gospodarczej opodatkowanej VAT, a więc będzie jej przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego związanego z zakupem składników majątkowych od zbywcy.

Przy tak przedstawionym opisie sprawy Wnioskodawca powziął wątpliwość w kwestii, czy w opisanym zdarzeniu przyszłym wydanie weksla w ramach odnowienia przewidzianego przepisami art. 506 Kodeksu cywilnego, będzie stanowiło formę uregulowania należności wobec zbywcy, o której mowa w art. 89b ustawy o VAT, a co za tym idzie Spółka nie będzie zobowiązana do korekty podatku VAT naliczonego po upływie terminu 150 dni od dnia upływu terminu płatności zobowiązania z tytułu zakupu składników majątkowych.

Powołany powyżej przepis art. 89b ust. 1 ustawy o VAT nakłada obowiązek skorygowania podatku naliczonego w przypadku nieuregulowania należności przez dłużnika w określonej sytuacji. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia "uregulowania" należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju.

W art. 89a ust. 1a ustawy o VAT regulującym rozliczenie podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, ustawodawca wskazuje, że "nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie (.)".

Termin "należność uregulowana w jakiejkolwiek formie" obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika. Wykonanie to może nastąpić w różny sposób, uzgodniony przez strony. Oznacza to, że nabywca towarów i usług może dokonać płatności w dowolnej formie, która spowoduje wygaśnięcie roszczeń dostawcy bądź usługodawcy do zapłaty ceny za towary lub usługi.

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. - Prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282, z późn. zm.), weksel jest dokumentem potwierdzającym istnienie zobowiązania osób, które go podpisały. Osobą uprawnioną do realizacji praw majątkowych wskazanych na wekslu jest jego prawny posiadacz.

W myśl stanowiska doktryny, do najważniejszych funkcji weksla należy w szczególności funkcja płatnicza (Komentarz do ustawy - Prawo wekslowe, Prawo wekslowe i czekowe. Komentarz, Izabela Heropolitańska).

Weksel pełni funkcję płatniczą w sytuacji, gdy wręczany jest przy zakupie towarów i usług i strony zgodnie potwierdzają płatniczą funkcję wydania takiego weksla. Zatem, wydanie weksla będzie mieściło się w zakresie definicji terminu "uregulowanie".

Zgodnie z art. 506 § 1 i § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) jeżeli w celu umorzenia zobowiązania dłużnik zobowiązuje się za zgodą wierzyciela spełnić inne świadczenie albo nawet to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej, zobowiązanie dotychczasowe wygasa (odnowienie).

Oznacza to, że wręczenie weksla wierzycielowi przez dłużnika będzie stanowiło odnowienie, gdy ten zamiar jest wyraźny. Innymi słowy aby wręczenie weksla spowoduje wygaśnięcie zobowiązania, np. z tytułu umowy sprzedaży, wyłącznie wtedy, gdy strony umówią się, że następuję odnowienie zobowiązania, tzn., dotychczasowe zobowiązanie wygasa i powstaje nowe abstrakcyjne zobowiązanie wekslowe (zob.: M. Czarnecki, L. Bagińska; Prawo wekslowe i czekowe, Komentarz, wyd. 6 C.H. Beck, Warszawa 2013, str. 26-27).

Z powyższego wynika zatem, że wręczenie weksla własnego zgodnie z poświadczeniem stron co do jego funkcji, jest formą uregulowania zobowiązania handlowego. Wierzytelność z tytułu należności handlowej przestaje istnieć, a w jej miejsce powstaje zobowiązanie wekslowe.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że wydanie weksla jest formą uregulowania należności z tytułu zawartych pomiędzy stronami transakcji gospodarczych, co implikuje, że wręczenie weksla spowoduje wygaśnięcie zobowiązań finansowych. Wystawienie weksla powoduje bezwarunkowe przyrzeczenie zapłaty określonej sumy w przyszłości, która widnieje na wystawionym wekslu. Oznacza to, że czynność wręczenia weksla własnego (wprowadzonego do obrotu gospodarczego) wierzycielowi powoduje, że wierzyciel zostanie zaspokojony. W takiej sytuacji nastąpi wygaśnięcie roszczeń finansowych wobec dłużnika.

Zatem, w opinii Ministra Finansów, wydanie weksla stanowi uregulowanie należności, w myśl przepisów ustawy o VAT, a tym samym, Wnioskodawca wystawiając i wręczając weksel własny, nie będzie zobowiązany do dokonania korekty podatku VAT naliczonego z tytułu zakupu składników majątkowych, o której mowa w art. 89b ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego Minister Finansów uznał za prawidłowe.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną z dnia 21 sierpnia 2013 r. nr IBPP2/443-460/13/WN, wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wnioskodawcy przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację zmieniającą interpretację indywidualną.

Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa (art. 47 i 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Minister Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.

Skarga powinna czynić zadość wymaganiom pisma w postępowaniu sądowym, a ponadto zawierać: wskazanie zaskarżonej decyzji, postanowienia, innego aktu lub czynności, oznaczenie organu, którego działania, bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania skarga dotyczy, określenie naruszenia prawa lub interesu prawnego, w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4, dowód, że skarżący wezwał właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa (art. 57 § 1 pkt 1 - 4 ww. ustawy). Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).