PT8/033/216-1/661/PBD/13/RD54411

Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) Minister Finansów, wobec stwierdzenia nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 12 lipca 2013 r. nr IPTPP4/443-242/13-4/BM, wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, dla Pana X, ul....,..., NIP:..., na wniosek z dnia 9 kwietnia 2013 r. (data wpływu 11 kwietnia 2013 r.), uzupełniony pismem złożonym 4 lipca 2013 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości stosowania nazw towarów na paragonach fiskalnych, zmienia ww. interpretację z urzędu stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe.

W dniu 11 kwietnia 2013 r. do Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi został złożony wniosek z dnia 9 kwietnia 2013 r., uzupełniony w dniu 4 lipca 2013 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowości stosowania nazw towarów na paragonach fiskalnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu obuwiem. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca ewidencjonuje dokumenty w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Sprzedaż dla osób fizycznych Wnioskodawca ewidencjonuje w kasie fiskalnej. Z powodu dużej różnorodności asortymentu w kasie rejestrującej nazwę towaru Wnioskodawca określa jako: obuwie damskie, męskie, dziecięce/ letnie, zimowe, jesienne, sportowe.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w świetle § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. poz. 363) Wnioskodawca postępuje prawidłowo, używając nazw grupowych towaru.

Zdaniem Wnioskodawcy, jest to postępowanie zgodne z ww. przepisem. Jednoznaczna identyfikacja towaru prowadzona inaczej jest niemożliwa. Podawanie producentów, fasonów, kolorów czy rozmiarów lub innych określeń byłoby zbyt szczegółowe i skrajną nadinterpretacją tego przepisu. Sposób stosowany dotychczas Wnioskodawca uważa za prawidłowy.

W dniu 12 lipca 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając na podstawie przepisów § 2 i 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.), w imieniu Ministra Finansów - wydał interpretację indywidualną nr IPTPP4/443-242/13-4/BM, w której uznał stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w wydanej interpretacji indywidualnej przywołał m.in. przepisy art. 5 ust. 1 pkt 1, art. 7 ust. 1, art. 8 ust. 1, art. 111 ust. 1, ust. 3a pkt 1, 2 i 9, ust. 7a pkt 1, ust. 9 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) oraz § 2 pkt 12, § 8 ust. 1 i 2 i § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. , poz. 363), a także właściwe przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338, z późn. zm.) obowiązującego do dnia 31 marca 2013 r.

Następnie organ wydający interpretację dokonał analizy ww. przepisów i stwierdził, że to sprzedawca zobowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. Oznacza to, że podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów i usług na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikację prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów.

Ponadto Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wskazał, iż to podatnik powinien zadbać o takie zaprogramowanie kasy rejestrującej, aby konsument otrzymywał paragony z nazwami towarów lub usług, pozwalającymi na ich identyfikację, przy czym, nie oznacza to, że każdy towar powinien mieć odrębne kodowanie na kasie. Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji z dnia 12 lipca 2013 r. zajął stanowisko zgodnie z którym można pogrupować towary według grup, jeżeli wszystkie towary z danej grupy są w jednakowej cenie. Jeżeli więc wszystkie towary pod nazwami (z rodzaju) np. obuwie damskie, męskie, dziecięce (letnie, zimowe, jesienne, sportowe), będą w takiej samej cenie, wówczas taka nazwa grupowa towarów będzie dawała możliwość identyfikacji towaru. Natomiast w sytuacji, gdy w danej grupie towarów będzie występowało zróżnicowanie cen ze względu na fason, producenta, czy inne kryteria, wówczas - według Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi - przesłanka jednoznacznej identyfikacji towaru nie będzie wypełniona.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 14e § 1 ustawy - Ordynacja podatkowa minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

W wyniku przeprowadzonej analizy przedmiotowej sprawy stwierdzono, że interpretacja indywidualna z dnia 12 lipca 2013 r. nr IPTPP4/443-242/13-4/BM, wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, jest nieprawidłowa w zakresie uzasadnienia, przy czym - zdaniem Ministra Finansów - stanowisko Wnioskodawcy wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest nieprawidłowe.

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą o VAT". Zgodnie z ust. 1 powołanego artykułu podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy o VAT, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Natomiast w myśl art. 111 ust. 3a pkt 5 ustawy o VAT podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani używać kas rejestrujących zgodnie z warunkami określonymi w przepisach wydanych na podstawie ust. 7a pkt 1.

Mocą art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy o VAT, minister właściwy do spraw finansów publicznych został zobowiązany do określenia w drodze rozporządzenia sposobu prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku

Minister Finansów na podstawie ww. artykułu wydał rozporządzenie z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. , poz. 363), zwane dalej "rozporządzeniem", które to rozporządzenie obowiązuje od 1 kwietnia 2013 r., przy czym stosownie do § 37 do dnia 30 września 2013 r. podatnicy mogą prowadzić ewidencję oraz zapewnić spełnienie warunków używania kas zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy obowiązującymi na dzień 31 marca 2013 r.

Stosownie do § 2 pkt 12 rozporządzenia, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

Jednocześnie paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia).

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać paragon fiskalny. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na wydruku nazwy towaru lub usługi pozwalającej na jednoznaczną ich identyfikację.

Podatnicy dla celów prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej, w celu zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczenia podatku, powinni posługiwać się nazwami towarów lub usług, które pozwolą na ich jednoznaczną identyfikację. Nazwa towaru lub usługi to wyraz lub połączenie wyrazowe odnoszące się do towarów lub usług będących w ofercie podatnika. Przepis § 8 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 rozporządzenia obliguje do wyznaczenia takiej nazwy towaru lub usługi, która pozwoli na oznaczenie przedmiotu transakcji w sposób niebudzący wątpliwości, co do rodzaju towaru lub usługi. Jednocześnie należy podkreślić, iż przepis ten nie obliguje do stosowania nazw szczegółowych dotyczących pojedynczych przedmiotów danego rodzaju lub poszczególnych cech danego towaru lub usługi (np. barwa, pojemność, rozmiar).

Należy także wskazać, iż zgodnie z § 2 pkt 1 rozporządzenia paragon fiskalny jest dokumentem fiskalnym. Dokument ten spełnia określone funkcje m.in.: kontrolną i informacyjną. Funkcje te są szczególnie istotne zarówno z punktu widzenia nabywcy - konsumenta, jak i organów podatkowych. Realizacja ww. funkcji jest możliwa jednak wtedy, gdy dokument ten zawiera wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia. Nazwy pozwalające na "jednoznaczne" identyfikowanie oferowanych towarów i usług (oraz sposób przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług), określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i świadczonych usług. Sposób dokonywania jednoznacznej identyfikacji towaru lub usługi jest w dużej mierze uzależniony od specyfiki prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Podatnik powinien zatem zastosować oznaczenia nazw towarów lub usług do oferowanego asortymentu tak, aby do użytej nazwy towaru lub usługi możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatku oraz użyta nazwa była zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem lub usługą.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie handlu obuwiem. Z powodu dużej różnorodności asortymentu w kasie rejestrującej nazwę towaru Wnioskodawca określa jako: obuwie damskie, męskie, dziecięce/letnie, zimowe, jesienne, sportowe.

Odnosząc przytoczone powyżej przepisy oraz uczynione na ich podstawie rozważania do przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stanu faktycznego należy stwierdzić, iż wymóg "jednoznaczności", o którym mowa w przepisie § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia nie został spełniony. Wskazane przez Wnioskodawcę nazewnictwo asortymentu właściwe jest dla nazwy grupowania towarów, a nie dla nazw towarów pozwalających na jednoznaczną identyfikację towaru - jak stanowi § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia.

Powyższe oznacza, iż Wnioskodawca aby spełnić wymóg "jednoznaczności" powinien w poszczególnych grupach towarów, które ma w swojej ofercie, tj. obuwie damskie, męskie, dziecięce/letnie, zimowe, jesienne, sportowe, wyodrębnić nazwy towarów pozwalające na jednoznaczną identyfikację towarów, dla przykładu w grupie obuwie damskie mogą znaleźć się damskie sandały, półbuty, kozaki, botki, w grupie obuwie męskie: męskie sandały, tenisówki, półbuty, botki itp.

Nie jest również zasadny pogląd Wnioskodawcy odnośnie braku podstaw do podania w nazwie towaru szczegółowego określenia np. producenta czy rozmiaru. Należy bowiem zauważyć, iż opisane wyżej zasady dotyczące stosowania nazewnictwa spełniającego wymóg jednoznacznego identyfikowania towarów i usług, nie wykluczają stosowania przez podatników nazewnictwa zapewniającego bardziej szczegółowe rozróżnienie towarów. Stosowanie jednak na tyle rozbudowanego nazewnictwa (obejmującego, w przypadku towaru takiego jak obuwie wskazań dotyczących przykładowo producenta, rozmiaru, koloru itp.) ma dla podatników, zważywszy na treści § 8 ust. 2 zdanie 2 w zw. z ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, charakter fakultatywny.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania do oferowanego asortymentu nazewnictwa w postaci obuwie damskie, męskie, dziecięce/letnie, zimowe, jesienne, sportowe, należy uznać za nieprawidłowe.

W świetle powyższego należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną z dnia 12 lipca 2013 r. nr IPTPP4/443-242/13-4/BM, wydaną w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość w zakresie uzasadnienia, błędnie bowiem Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi wskazał, iż " (...) można pogrupować towary według grup, jeżeli wszystkie towary z danej grupy są w jednakowej cenie. Jeżeli wszystkie towary pod nazwami (z rodzaju) np. obuwie damskie, męskie, dziecięce (letnie, zimowe, jesienne, sportowe), będą w takiej samej cenie, wówczas taka nazwa grupowa towarów będzie dawała możliwość identyfikacji towaru. Natomiast w sytuacji, gdy w danej grupie towarów będzie występowało zróżnicowanie cen, ze względu na fason, producenta, czy inne kryteria, wówczas przesłanka jednoznacznej identyfikacji towaru nie będzie wypełniona".

Zmiana interpretacji dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Wnioskodawcy przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację zmieniającą interpretację indywidualną. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w...., po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa (art. 47 i 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Minister Finansów, ul. Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.