PP3-8222-1405/96 - Zwrot różnicy podatku.

Zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r., w sytuacji gdy kwota podatku naliczonego jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, a jednocześnie całość lub część sprzedaży opodatkowana jest stawkami niższymi niż 22%, to powyższa różnica podatku podlega zwrotowi przez urząd skarbowy. W przypadku jednak, gdy kwota zwrotu różnicy podatku dla podatnika dokonującego sprzedaży towarów stawkami niższymi niż 22%, przekracza kwotę wynoszącą 22% całości obrotu opodatkowanego stawkami niższymi, urząd skarbowy może na czas nie dłuższy niż trzy miesiące ograniczyć jej wysokość do wysokości tej kwoty. Ograniczenie to wynika z art. 21 ust. 4 cyt. wyżej ustawy. Polega ono na tym, iż urząd określając kwotę do zwrotu różnicy podatku (w kwocie innej niż wynikająca z deklaracji podatkowej dla podatku od towarów i usług) nie dokonuje żądanego zwrotu w całości za dany okres rozliczeniowy, lecz dzieli kwotę do zwrotu na okres trzech miesięcy. Urząd skarbowy nie może zatem zdecydować o przeniesieniu części nie zwróconej kwoty na następny miesiąc, czy też na dwa następne miesiące. Nie zwrócona w pierwszym miesiącu kwota różnicy podatku, podlega zwrotowi w dwóch następnych miesiącach. Winno to znaleźć odzwierciedlenie w jednej decyzji wydanej na podstawie art. 21 ust. 4 ww. ustawy. Ograniczenia powyższego nie stosuje się, zgodnie z art. 21 ust. 5 wym. ustawy, gdy wysokość zwrotu różnicy podatku uzasadniona jest między innymi charakterem działalności podatnika. W art. 21 ust. 9 pkt 2 przedmiotowej ustawy Minister Finansów został upoważniony do rozszerzenia zakresu zwrotu różnicy podatku, jeśli jest to uzasadnione charakterem działalności lub długością cyklu produkcyjnego podatnika. Minister Finansów wykonał wymienioną delegację w § 11 rozporządzenia z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 154, poz. 797 ze zm.) w zakresie dotyczącym producentów samolotów, śmigłowców oraz środków transportu wodnego. W związku z tym, za bezpodstawny należy uznać zarzut podatnika, iż charakter działalności podatnika, o którym mowa w art. 21 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, nie został przez ustawodawcę bliżej sprecyzowany, i jest przepisem "martwym".