PP2-7406-848/99/ASO - Zwrot podatku VAT podróżnym

W związku z pismem z dnia 9 września 1999 r. Nr IS.VP.I/000-109/99 Ministerstwo Finansów wyjaśnia:

1. Miejsce stałego zamieszkania podróżnego ustala się na podstawie danych zawartych w paszporcie lub innym dokumencie, np. dowodzie osobistym, uprawniającym podróżnego do przekroczenia granicy, np. w obszarach przygranicznych. Dokumenty te stanowią podstawę do przekraczania granicy np. na podstawie umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Słowacką o małym ruchu granicznym (Dz. U. z 1997 r. Nr 127, poz. 827) oraz umowy między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czeską o małym ruchu granicznym (Dz. U. z 1996 r. Nr 46, poz. 207).

Zawsze dokumenty te określają przynajmniej kraj, w którym podróżny zamieszkuje. W sytuacji, gdy ww. dokumenty nie określają jego dokładnego adresu zamieszkania, należy przyjąć adres podany przez samego podróżnego.

2. Czynności polegające na dokonywaniu zwrotu podatku VAT podróżnym, wykonywane zarówno przez sprzedawców jak i podmioty, których przedmiotem działalności jest dokonywanie takiego zwrotu, mieszczą się w grupowaniu PKWiU 75 listopada 12 "Usługi finansowe i podatkowe" (KU 91 "Usługi administracji państwowej"). Świadczenie tych usług podlega zwolnieniu od podatku od towarów i usług (art. 7 ust. 1 pkt 2 i poz. 22 załącznika nr 2 do ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym - Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn. zm.).

3. Podmioty, o których mowa w art. 21b ust. 5 ww. ustawy, mogą oprócz czynności polegających na dokonywaniu zwrotu VAT podróżnym, wykonywać również inne czynności, w tym podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Z powołanego przepisu wynika bowiem, że zwrot podatku dokonywany jest m.in. przez podmioty, których przedmiotem działalności jest dokonywanie zwrotu podatku podróżnym. Nie wynika z niego natomiast, że musi to być ich jedyny przedmiot działalności.

4. Sprzedawca, który otrzymał dokument potwierdzający wywóz towaru poza państwową granicę Rzeczypospolitej Polskiej w terminie późniejszym niż określony w art. 21d ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, może dokonać korekty podatku należnego od tej sprzedaży w miesiącu, tj. w drodze korekty za miesiąc, w którym dokonał sprzedaży. Korekta może być również dokonana w miesiącu, w którym podatnik otrzyma stosowny dokument. Ustalenia takie podjęte zostały na ww. spotkaniu z izbami skarbowymi w dniu 25 sierpnia 1999 r. i uwzględniały uwagi izb, że ograniczenie się jedynie do korekty za miesiąc sprzedaży doprowadzi do składania licznych korekt za ten sam miesiąc.

Oczywiście zarówno w jednym jak i w drugim przypadku, korekty muszą uwzględniać postanowienia art. 21d ust. 2 ww. ustawy, tzn. nie mogą być dokonane po upływie 6 miesięcy, licząc od końca miesiąca, w którym dokonano sprzedaży.

5. W rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 24 sierpnia 1999 r. w sprawie określenia wzorów: znaku informującego podróżnych o możliwości zakupu w punktach sprzedaży towarów, od których przysługuje zwrot podatku od towarów i usług, imiennego dokumentu będącego podstawą do dokonania zwrotu podatku podróżnym oraz pieczęci potwierdzającej na dokumencie wywóz towarów (Dz. U. Nr 71, poz. 796) określony został m.in. wzór imiennego dokumentu stanowiącego podstawę do dokonania zwrotu VAT podróżnym. Opublikowany w Dzienniku Ustaw wzór ww. dokumentu zawiera element utrudniający jego fałszowanie, a mianowicie białe napisy "Zwrot VAT dla podróżnych" rozmieszczone na całości zielonego tła dokumentu. Wzór tego dokumentu został zaaprobowany przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych.

6. Kwestie dotyczące gwarancji bankowych regulują przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. Nr 140, poz. 939, z późn. zm.).

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym nie określają minimalnego okresu na jaki powinna być udzielona gwarancja. Uwzględniając jednak przepisy art. 21b ust. 7 tej ustawy, podatnik wykonujący czynności w zakresie zwrotu podatku musi spełniać warunki, o których mowa w tym przepisie. Należy zauważyć, że zgodnie z ust. 8 art. 21b ww. ustawy, kaucja gwarancyjna jest utrzymywana przez cały okres działalności podmiotu. Oznacza to zatem, że gwarancje bankowe, powinny być udzielane na okres, w którym firma zamierza tę działalność prowadzić.

W sytuacji zatem, jeżeli termin gwarancji wygasa a podatnik nie złoży nowej gwarancji zapewniającej ciągłość spełnienia wszystkich warunków, o których mowa w ww. przepisie, urząd skarbowy bezzwłocznie powinien powiadomić Ministra Finansów, który unieważni wydane zaświadczenie, o którym mowa w art. 21b ust. 7 pkt 6 ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym.