PP/023/30/242/95 - Zabezpieczenie na papierach wartościowych.

W odpowiedzi na pismo Biuro Prawne Urzędu Komisji Papierów Wartościowych uprzejmie informuje, że przepis § 20 ust. 1 zarządzenia Przewodniczącego KPW z dn. 15.04.1994 r. w sprawie szczegółowego sposobu przeprowadzania przez przedsiębiorstwo maklerskie transakcji i rozliczeń... (MP nr 27, poz. 224), w związku z art. 54 § 3 pkt 4 ustawy - Prawo o publicznym obrocie papierami wartościowymi i funduszach powierniczych (DzU z 1994 r. nr 58, poz. 239, nr 71, poz. 313 i nr 121, poz. 591), ma zastosowanie w przypadku, gdy wymagalna wierzytelność NBP, wynikająca z realizacji jego działalności kredytowej, została zabezpieczona na papierach wartościowych dopuszczonych do publicznego obrotu, a zaspokojenie NBP, jako zastawnika, ma polegać na bezpośrednim przejęciu na własność zastawionych papierów wartościowych (na podstawie stosownych postanowień statutu i umowy zastawu). Zgodnie z art. 3 ustawy o Narodowym Banku Polskim, w zakresie nie uregulowanym tą ustawą, NBP działa na podstawie ustawy Prawo bankowe, a zatem dysponuje on - podobnie jak każdy bank - swobodą wyboru sposobu zaspokojenia się z przedmiotu zastawu. NBP może więc dochodzić od banku-zastawcy (dłużnika) swojej wierzytelności również w uproszczonym trybie, przewidzianym w art. 53 ust. 2 Prawa bankowego, tj. na podstawie tzw. bankowych tytułów wykonawczych (zaspokojenie następuje wówczas w postępowaniu egzekucyjnym, wg k.p.c. albo wg przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji). Jeżeli przedmiot zastawu ma być przejęty na własność, stosownie do treści art. 312 zd. drugie k.c. (w omawianym stanie faktycznym: zastawione papiery wartościowe mają być przeksięgowane na rachunek papierów wartościowych zastawnika), zachodzi konieczność uwzględnienia wymogów zawartych w ww. przepisach, dotyczących przenoszenia praw z papierów wartościowych dopuszczonych do publicznego obrotu, w celu zaspokojenia zastawnika.