Podatnik podatku od nieruchomości.

Prezydent Miasta Poznania na podstawie art. 14j § 1 i 3 w zw. z art. 14b, art. 14c i art. 14j ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r.,. poz. 749 z późn. zm.), w odpowiedzi na wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 14 stycznia 2015 r. (data wpływu do organu podatkowego) w zakresie przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 849 z późn. zm.)

W dniu (...) wpłynął wniosek o wydanie pisemnej indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego co do zakresu i sposobu stosowania przepisu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych z dnia 12 stycznia 1991 r. (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 849 z późn. zm. - dalej zwana u.p.o.l.).

Przedstawiono następujący opis stanu faktycznego:

Wnioskodawca jest dzierżawcą gruntów znajdujących się na terenie miasta (...). Przedmiotowe grunty są objęte prawem wieczystego użytkowania, a użytkownikiem wieczystym nieruchomości jest inny podmiot, z którym wnioskodawca zawarł umowę dzierżawy tych gruntów. Na dzierżawionych gruntach Wnioskodawca wybudował stację benzynową, w skład której wchodzą zarówno budynki jak i budowle w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2 u.p.o.l.

Do opisanego stanu faktycznego zadano następujące? pytanie:

Czy w odniesieniu do budynków i budowli wzniesionych przez dzierżawcę na gruntach dzierżawionych od użytkownika wieczystego podatnikiem podatku od nieruchomości jest zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych użytkownik wieczysty gruntów będący jednocześnie właścicielem budynków i budowli wzniesionych przez dzierżawcę?

Wobec zadanego pytania przedstawiono następujące stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, podatnikiem podatku od nieruchomości od wzniesionych przez dzierżawcę budynków i budowli na terenie na gruntów stanowiących przedmiot użytkowania wieczystego, jest użytkownik wieczysty gruntów będący jednocześnie właścicielem wzniesionych przez dzierżawcę budynków i budowli.

Wnioskodawca na poparcie własnego stanowiska cytuje treść art. 235 § 1 Kodeksu cywilnego, z którego wynika, że budynki i inne urządzenia wzniesione na gruncie należącym do Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego bądź ich związków przez użytkownika wieczystego stanowią jego własność. Również Wnioskodawca powołuje się na orzeczenia sądowe dotyczące prawa własności wzniesionych budynków i budowli na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste. Strona cytuje uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2011 r. sygn. III CZP 60/11, gdzie w uzasadnieniu do tej uchwały sąd podnosi, że: "(...) użytkownik wieczysty, oddając grunt w posiadanie zależne, nie przestaje być jego posiadaczem, dlatego też działania podjęte przez posiadacza zależnego, w tym wzniesienie budynku, mogą być traktowane w relacji do właściciela - jakby zostały podjęte przez użytkownika wieczystego. Można zatem zasadnie traktować budynek wzniesiony na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste przez dzierżawcę wywodzącego swoje prawa od użytkownika wieczystego jako wzniesiony-w rozumieniu art. 235 § 1 zdanie pierwsze k.c. - przez tego użytkownika". Wnioskodawca zwraca również uwagę na art. 31 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, z którego wynika fakt, iż oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej zabudowanej następuje z równoczesną sprzedażą położonej na tej nieruchomości budynków i innych urządzeń.

W świetle powyższego Strona wywnioskowała, że właścicielem budynków i budowli wzniesionych przez dzierżawcę na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, jest użytkownik wieczysty tych gruntów.

W konsekwencji powołanych wyżej wymienionych przepisów Wnioskodawca doszedł do wniosku, iż to na użytkowniku wieczystym będzie ciążył obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości w odniesieniu do wymienionych we wniosku obiektów budowlanych (budynki i budowle) wzniesionych przez dzierżawcę na gruncie, który przez użytkownika wieczystego został oddany w dzierżawę. Strona również zaznaczyła, iż obowiązek zapłaty podatku jest obowiązkiem spoczywającym na podmiotach określonych w art. 3 ust. 1 u.p.o.l. i nie może być modyfikowany za pomocą ewentualnych umów cywilnoprawnych. Na poparcie swojego stanowiska w tym zakresie Strona powołała orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 12 grudnia 2008 r. sygn. I SA/Kr 119/07, z którego wynika, że postanowienia umowne nie mogą modyfikować obowiązków podatkowych wynikających z ustawy.

Wnioskodawca dokonał podsumowania wniosku, w którym wskazał, że podatnikiem podatku od nieruchomości (budynków i budowli) w świetle art. 3 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. wzniesionych na gruncie będącym w użytkowaniu wieczystym przez dzierżawcę jest użytkownik wieczysty gruntu, będący jednocześnie właścicielem wzniesionych budynków i budowli i wnosi o potwierdzenie prawidłowości swojego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje? się za prawidłowe.

W myśl art. 14b § 1 i 14j ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm. - dalej "Ordynacja podatkowa") minister właściwy do spraw finansów publicznych, a w zakresie swojej właściwości wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego. Zgodnie z art. 14b § 2 i § 3 Ordynacji podatkowej składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna winna zawierać ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny; można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie (art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej). W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym (art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej).

W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, że organ wydając interpretację dokonuje jedynie oceny prawnej stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, bez możliwości jego modyfikowania, czy też prowadzenia postępowania dowodowego w trybie przepisów działu IV Ordynacji podatkowej. Wobec tego interpretacja może dotyczyć wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, gdyż organ nie prowadzi żadnego postępowania dowodowego, nie ocenia też wiarygodności danych przedstawionych we wniosku. Obowiązkiem wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) ustawodawca obciążył wnioskodawcę, co oznacza, iż to wnioskodawca wskazuje elementy stanu faktycznego, jakie należy uwzględnić przy wydawaniu interpretacji.

Ponadto należy zaznaczyć, że interpretacja dotyczy wyłącznie przepisów prawa podatkowego, organ podatkowy nie jest uprawniony do interpretacji przepisów z innych dziedzin prawa.

Stanowisko przedstawione przez Stronę jest prawidłowe.

Zakres podmiotowy podatku od nieruchomości uregulowany został w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 849) w myśl, którego podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki nieposiadające osobowości prawnej, będące:

W kontekście powołanych przepisów stwierdzić należy, że obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości w pierwszej kolejności spoczywa na właścicielu nieruchomości lub obiektu budowlanego oraz na użytkowniku wieczystym gruntu.

Również taką interpretację przyjął w uzasadnieniu do wyroku z dnia 24 lipca 2013 r., sygn. II FSK 937/13, Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie i stanął na stanowisku, że: "(...) podatnikiem podatku od nieruchomości od budynków i budowli wzniesionych przez dzierżawcę na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste jest użytkownik wieczysty na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., gdyż jest on właścicielem tych budynków i budowli. Podatnikiem tym nie jest zatem dzierżawca gruntu".

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie zaakceptował pogląd wyrażony w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 25 listopada 2011 r., sygn. akt III CZP 60/11, iż art. 235 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 121) (zwany dalej "k.c.") przemawia za poglądem, że wszystkie przypadki wzniesienia budynku na gruncie oddanym w użytkowanie wieczystego powinny być w kontekście art. 235 § 1 zdanie pierwsze k.c. oceniane tak, jakby wzniesienia dokonał sam użytkownik wieczysty. W uzasadnieniu uchwały przedstawiono szereg argumentów za szerszym ujęciem wyjątku od zasady superficies solo cedit, przewidzianego w art. 235 k.c. Naczelny Sąd Administracyjny akceptując pogląd wyrażony w cytowanej uchwale stwierdza, że ma ona zasadnicze znaczenie dla ustalenia właściciela wzniesionych przez osobą trzecią budowli. Jeżeli budynki i budowle wybudowała osoba trzecia na gruncie oddanym w użytkowanie wieczyste, to ich właścicielem jest właśnie użytkownik wieczysty. Podatnikiem tym nie jest zatem osoba trzecia (dzierżawca gruntu).

Reasumując, stanowisko wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Zastosowanie się do interpretacji indywidualnej przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną nie może szkodzić wnioskodawcy, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej.

Niniejsza interpretacja, po usunięciu danych identyfikujących wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji, zostanie niezwłocznie zamieszczona w Biuletynie Informacji Publicznej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądy Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Prezydenta Miasta Poznania na adres Urząd Miasta Poznaniu Wydział Finansowy, 60-823 Poznań, ul. Słowackiego 22