Podatnik podatku od nieruchomości od części budynków stanowiących własność Skarbu Państwa, które zostały oddane w dzierżawę.

Prezydent Miasta Poznania na podstawie art. 14j § 1 i 3 w zw. z art. 14b, art. 14c i art. 14j ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.), w odpowiedzi na wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia (...) 2015 r. (data wpływu pisma (...) 2015 r.), w sprawie opodatkowania podatkiem od nieruchomości części budynków, które zostały oddane w dzierżawę".

stanowisko wnioskodawcy uznać za nieprawidłowe

W dniu (...) 2015 r. wpłynął wniosek (...) o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie następującego pytania:

"Czy (...) jest podatnikiem podatku od nieruchomości od części budynków, które zostały oddane w dzierżawę Dzierżawcy".

Przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wydzierżawią Dzierżawcy część nieruchomości stanowiącej budynek posadowiony na działkach (...) dla której Sąd Rejonowy w Poznaniu prowadzi księgę wieczystą (...). Budynek ten znajduje się w pasie drogi. Z wypisu ewidencji gruntów i księgi wieczystej wynika, że nieruchomość objęta przedmiotowym wnioskiem stanowi własność (...) w tym zakresie znajduje się w trwałym zarządzie Wnioskodawcy.

Do opisanego stanu faktycznego zadano następujące pytanie: Czy w świetle stanu faktycznego przedstawionego we wniosku (...) jest podatnikiem podatku od nieruchomości od części budynków, które zostały oddane w dzierżawę Dzierżawcy.

Wobec zadanego pytania przedstawiono następujące stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, (...) nie jest podatnikiem podatku od nieruchomości od Budynków. W związku z zawarciem przez Wnioskodawcę w imieniu i na rzecz (...) umowy z Dzierżawcą części budynku, podatnikiem podatku od nieruchomości od budynków będzie dzierżawca jako posiadacz zależny nieruchomości na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 4 ppkt a) w zw. z art. 6 ust. 2 u.p.o.l. Zdaniem wnioskodawcy punktem wyjścia w zakresie prawidłowego opodatkowania jest treść art. 3 ust. 1 pkt 4 ppkt a), zgodnie z którym podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym nieposiadające osobowości prawnej, będące posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej Skarbu Państwa lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne.

Zdaniem wnioskodawcy, aby podmiot uzyskał status podatnika podatku od nieruchomości, konieczne jest zaistnienie trzech przesłanek:

- grunt, budowla lub budynek przekazany do używania podmiotowi trzeciemu musi stanowić własność Skarbu Państwa;

- pomiędzy Skarbem Państwa a podmiotem trzecim została zawarta umowa, na podstawie której dochodzi do przekazania nieruchomości do używania podmiotowi trzeciemu-zawarcie umowy z właścicielem;

- podmiot trzeci jest posiadaczem gruntu, budowli, budynku, a posiadanie to wynika z wyżej wymienionej umowy zawartej przez podmiot trzeci ze Skarbem Państwa.

Zdaniem wnioskodawcy w zaistniałym stanie faktycznym zachodzą wszystkie trzy przesłanki.

Odnosząc się do pierwszej przesłanki, wnioskodawca podał, iż budynek stanowi własność (...), ponieważ w księdze wieczystej i ewidencji gruntów i budynków wpisany jest jako właściciel (...). Wnioskodawca powołał się na art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, wskazując, iż trwały zarząd jest forma prawną władania nieruchomością przez jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobowości prawnej, której oddano nieruchomość w trwały zarząd, ma prawo korzystania z nieruchomości, w szczególności w celu prowadzenia działalności należącej do zakresu jej działania. Może za zgodą organu nadzorującego oddać nieruchomość lub jej część w najem, dzierżawę albo użyczenie. Jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, którym zostały oddane w trwały zarząd nie stają się z tego tytułu podmiotami jakiegokolwiek prawa podmiotowego o charakterze prawnorzeczowym, jak również jakiegokolwiek innego prawa w rozumieniu cywilistycznym.

Wnioskodawca wskazał, iż trwały zarząd jest administracyjnoprawnym prawem podmiotowym, jakie uzyskuje jednostka organizacyjna administracji publicznej w drodze charakterystycznej dla działania administracji względem nieruchomości - przedmiotu publicznej własności o znaczeniu ekonomicznym - w znaczeniu prawnym jest to własność Skarbu Państwa i w celu realizacji zadań publicznych. Ponadto wnioskodawca powołał się na art. (...) ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa, który stanowi, że (...) i (...) jako kierownik urzędu centralnego, reprezentuje Skarb Państwa w odniesieniu do powierzonego mu mienia w zakresie nałożonych na niego zadań.

Odnosząc się drugiej przestanki, wnioskodawca podał, iż dzierżawca nieruchomości zawarł umowę bezpośrednio ze Skarbem Państwa, w imieniu i na rzecz którego działał (...). Zarządca działa tutaj jedynie zamiast podmiotu uprawnionego w jego sferze prawnej w granicach określonych ustawą lub umową. Podał, iż trwały zarząd różni się od innych zarządów. Tę formę zarządu ustawodawca przyjął dla zarządzania własnością publiczną, jest on ustanowiony decyzją administracji publicznej, a treść trwałego zarządu wynika wyłącznie z woli ustawodawcy. Jednostka organizacyjna bez osobowości prawnej nie ma zdolności prawnej, czyli zdolności do zawarcia umów najmu lub użyczenia. Należy zatem przyjąć, że stroną takiej umowy jest Skarb Państwa. Wnioskodawca nadto powołał się na treść art. 34 kodeksu cywilnego, zgodnie z którym Skarb Państwa jest w stosunkach cywilnoprawnych podmiotem praw i obowiązków, które dotyczą mienia państwowego nienależącego do innych państwowych osób prawnych. Zatem stroną stosunku cywilnoprawnego mającego powstać pomiędzy (...) a Dzierżawcą nieruchomości jest w gruncie rzeczy Skarb Państwa, a czynność (...) polegająca za zawarciu umowy z dzierżawcą nieruchomości może już na gruncie samego kodeksu cywilnego być uważana za czynność Skarbu Państwa.

Odnosząc się do trzeciej" przesłanki, według której podmiot trzeci winien być posiadaczem nieruchomości, wnioskodawca podał, iż posiadanie to wynika z umowy zawartej przez Dzierżawcę nieruchomości z (...). Zdaniem wnioskodawcy chodzi tu wyłącznie o posiadanie zależne, które znajduje potwierdzenie w art. 336 kodeksu cywilnego. Samoistne posiadanie gruntu, budowli lub budynku przez osobę fizyczną, osobę prawną, jednostkę organizacyjną, w tym spółkę nieposiadającą osobowości prawnej stanowi osobną i samodzielną przesłankę uzyskania statusu podatnika podatku od nieruchomości w stosunku do posiadanego gruntu, budowli czy budynku na gruncie art. 3 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. Wnioskodawca podał, że opierając się na wynikach systemowej wykładni art. 3 u.p.o.l. należy stwierdzić, że skoro posiadanie samoistne stanowi samoistną przesłankę uzyskania statusu podatnika zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., a na gruncie polskiego prawa cywilnego istnieją wyłącznie dwa rodzaje posiadania, to przesłankę uzyskania statusu podatnika podatku od nieruchomości zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 4 ppkt a, u.p.o.l. stanowi posiadanie zależne.

Stanowisko organu podatkowego:

Na wstępie przypomnieć należy, że w myśl art. 14b § 1 i 14j ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm. - dalej "Ordynacja podatkowa") minister właściwy do spraw finansów publicznych oraz w zakresie swojej właściwości wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta lub marszałek województwa, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego. Zgodnie z art. 14b § 2 i § 3 Ordynacji podatkowej składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Interpretacja indywidualna winna zawierać ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny; można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie (art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej). W razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym (art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej).

W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany jest pogląd, że organ wydając interpretacje dokonuje jedynie oceny prawnej stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę, bez możliwości jego modyfikowania, czy też prowadzenia postępowania dowodowego w trybie przepisów działu IV Ordynacji podatkowej. Wobec tego interpretacja może dotyczyć wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, gdyż organ nie prowadzi żadnego postępowania dowodowego, nie ocenia też wiarygodności danych przedstawionych we wniosku. Obowiązkiem wyczerpującego przedstawienia stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) ustawodawca obciążył wnioskodawcę, co oznacza, iż to wnioskodawca wskazuje elementy stanu faktycznego, jakie należy uwzględnić przy wydawaniu interpretacji.

Organ podatkowy uznaje stanowisko prawne Wnioskodawcy jako niezasadne z poniżej wskazanych względów.

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, iż zgodnie z art. 34 kodeksu cywilnego, Skarb Państwa jako osoba prawna jest w stosunkach cywilnoprawnych podmiotem praw i obowiązków, które dotyczą mienia państwowego nienależącego do innych państwowych osób prawnych. Skarb Państwa jest jednak osobą prawną, która różni się od innych osób prawnych. Nie zarządza on bowiem żadną częścią mienia państwowego, gdyż całe mienie znajduje się w zarządzie innych państwowych osób prawnych lub państwowych jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej. Czynności związane z zarządzaniem wykonują państwowe jednostki organizacyjne, do takich jednostek należy zaliczyć m.in. (...). Zgodnie z dyspozycją art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. Z 2013 r., poz. 260 z późn. zm.) centralnym organem administracji rządowej właściwym w sprawach dróg krajowych jest Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad, do którego zadań należy: 1) wykonywanie zadań zarządcy dróg krajowych; 2) realizacja budżetu państwa w zakresie dróg krajowych. Zgodnie z zarządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 29 marca 2002 r. (Dz. Urz. Ministra Infrastruktury Nr 3, poz. 8 z późn. zm.) Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad jest centralnym urzędem administracji rządowej, obsługującym Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad. Jest to zatem jednostka organizacyjna, mająca obsługiwać centralny organ administracji rządowej. Jednakże w orzecznictwie wskazuje się, że okoliczność, iż jednostka budżetowa w obrocie cywilnym nie występuje jako samodzielny uczestnik tego obrotu, nie oznacza, że w świetle ustaw podatkowych nie może posiadać statusu samodzielnego podatnika. Ustalenie prawnopodatkowej podmiotowości jednostki budżetowej winno nastąpić przede wszystkim po dokonaniu właściwej wykładni przepisów ustawy podatkowej (wyrok NSA z dnia 29 września 2011 r., sygn. akt. II FSK 1716/10, Lex Omega nr 1099827), jedynie posiłkowo można uwzględnić definicje pojęć wypracowane na gruncie innych gałęzi prawa, w tym prawa prywatnego, jeżeli nie zostały one dookreślone w prawie podatkowym.

Przechodząc do analizy przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, należy wskazać, iż zgodnie z treścią art. 3 ust. 1, podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej będące posiadaczami nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie: wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Własności Rolnej, Skarbu Państwa lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości.

Obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości ciąży na wymienionych wyżej podmiotach również wtedy, gdy są one posiadaczami zależnymi lub zarządzają nieruchomościami albo obiektami budowlanymi niezłączonymi trwale z gruntem, stanowiącymi własność Skarbu Państwa lub gminy, jeżeli posiadanie wynika z umowy zawartej z właścicielem lub z zarządu ustanowionego przez właściciela.

Wnioskodawca swoje stanowisko w zakresie przeniesienia obowiązku podatkowego na Dzierżawcę opiera m.in. na wyroku z dnia 20 września 2013 r., (sygn. akt. II FSK 2631/11). W przywołanym wyroku Sąd uznał, że art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych i art. 43 ust. 2 pkt 3 w związku z art. 50 ustawy o gospodarce nieruchomościami, wynika, że oddanie w najem przez jednostkę organizacyjną, będącą trwałym zarządcą nieruchomości za zgodą właściciela tej nieruchomości prowadzi do powstania obowiązku podatkowego u najemcy. W uzasadnieniu wyroku, Sąd wskazał, iż trwały zarząd jest administracyjnoprawnym prawem podmiotowym jakie uzyskuje jednostka organizacyjna administracji publicznej w drodze charakterystycznej dla działania administracji względem nieruchomości - przedmiotu publicznej własności o znaczeniu ekonomicznym i w celu realizacji zadań publicznych. W dalszej części uzasadnienia Sąd podał, iż art. 43 ust. 2 pkt 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami należy odczytywać w związku z art. 50 tej ustawy, nakazującym do trwałego zarządu zastosowanie odpowiednio przepisów kodeksu cywilnego o użytkowaniu. Nie sposób zatem przyjąć, aby trwały zarządca działał w imieniu własnym i na własny rachunek jako użytkownik, czyli mając ograniczone prawo rzeczowe.

Organ podatkowy nie podziela powyższego stanowiska i wskazuje na pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wskazany w wyroku z dnia 15 października 2013 r. (sygn. akt. II FSK 2795/11), w którym przytoczono między innymi uzasadnienie NSA ogłoszonego w orzeczeniu o sygn. akt. II FSK 1090/2005, z którego wynika, że posiadacze zależni nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego oraz zarządcy takich nieruchomości są podatnikami tylko wówczas, gdy posiadanie wynika z umowy zawartej bezpośrednio z właścicielem lub z zarządu ustanowionego przez właściciela. Jeżeli umowa dzierżawy lub najmu nieruchomości należącej do Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego nie została zawarta z właścicielem a z trwałym zarządcą lub najemcą podatnikiem podatku od nieruchomości pozostaje nadal trwały zarządca lub najemca, pod warunkiem, że ich tytuł prawny do posiadania pochodzi bezpośrednio od właściciela nieruchomości.

Ponadto należy wskazać, że stanowisko uznające trwałego zarządcę za podatnika podatku od nieruchomości utrwalone w orzecznictwie sądów administracyjnych: wyrok WSA w Krakowie I SA/Kr 1393/14 z dnia 14 stycznia 2015 r., wyrok NSA II FSK 2967/14 z dnia 4 listopada 2014 r., wyrok WSA w Rzeszowie I SA/Rz 728/13 z dnia 26 listopada 2013 r., wyrok WSA w Gdańsku I S.A./Gd 117/14 z dnia 4 kwietnia 2014 r.

Dokonując wykładni przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, należy wskazać, iż zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a u.p.o.l., podatnikiem podatku od nieruchomości będzie osoba (fizyczna, prawna, jednostka organizacyjna), która objęła w posiadanie nieruchomości bezpośrednio od. właściciela, tj. od Skarbu Państwa. Oznacza to, iż podatnikiem podatku od nieruchomości będzie osoba, której właściciel przekazał nieruchomość w posiadanie na podstawie umowy albo innego tytułu prawnego, a zatem nie będzie nim podmiot, który obejmuje w posiadanie nieruchomość publiczną w sposób wtórny, tzn. nie od właściciela, ale posiadacza dysponującego już prawem posiadania w oparciu o określony stosunek prawny.

Istotne znaczenie ma przekazanie nieruchomości w posiadanie na postawie innego tytułu prawnego, którym w tym przypadku jest trwały zarząd.

W doktrynie i literaturze podkreśla się, że przez tytuł prawny należy rozumieć m.in. zarząd, użytkowanie (art. 252 k.c.) oraz inne szczególne formy prawne gospodarowania nieruchomościami Skarbu Państwa i jednostki samorządu terytorialnego (por. L Etel: Podatek od nieruchomości, rolny, leśny. Warszawa 2005). W wyroku z dnia 6 września 2006 r. (sygn. akt. II FSK 1090/05), NSA wyjaśnił, że przykładem innego tytułu prawnego posiadania w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych jest przekazanie nieruchomości w trwały zarząd jednostce organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej.

Instytucja sprawowania trwałego zarządu nieruchomościami stanowiącymi własność Skarbu Państwa oraz własność jednostki samorządu terytorialnego określa ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Artykuł 43 ustawy określa, iż: trwały zarząd jest formą prawną władania nieruchomością przez jednostkę organizacyjną. Natomiast ust. 2 tego artykułu stanowi, że zarządca ma prawo do oddania nieruchomości tub jej części w najem, dzierżawę albo użyczenie na czas nie dłuższy niż czas, na który został ustanowiony trwały zarząd, z równoczesnym zawiadomieniem właściwego organu i organu nadzorującego, jeżeli umowa jest zawierana na czas oznaczony do 3 lat, albo za zgodą tych organów, jeżeli umowa jest zawierana na czas oznaczony dłuższy niż 3 lata.

Zatem przymiot podatnika - stosownie do postanowień przywołanego już art. 3 ust. 1 u.o.p.l. - posiada także jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej, której przekazano nieruchomość w trwały zarząd. Staje się ona posiadaczem nieruchomości w rozumieniu art. 3 ust. 1 lit. a ustawy. Ustawodawca wskazuje w tym przepisie trzy przesłanki powstania obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości po stronie posiadacza, nie będącego posiadaczem samoistnym: 1) posiadanie nieruchomości na podstawie umowy zawartej z właścicielem (art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a) - człon pierwszy); 2) posiadanie nieruchomości na podstawie innego tytułu prawnego (art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. b), przy czym przekazanie przez posiadacza zależnego nieruchomości Skarbu Państwa w posiadanie dalsze, nie powoduje, że traci on status posiadacza zależnego, a co za tym idzie, że zwalnia go to z obowiązku podatkowego. Każda z tych przesłanek posiada samodzielną podstawę opodatkowania. W przypadku oddania przez posiadacza nieruchomości w dalsze posiadanie zależne osobie trzeciej mamy do czynienia z dwoma posiadaczami zależnymi.

Organ podatkowy podziela pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 września 2006 r. (sygn. akt. II FSK 1090/05), zgodnie z którym posiadacze zależni nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego oraz zarządcy takich nieruchomości są podatnikami tylko wtedy, gdy posiadanie wynika z umowy zawartej bezpośrednio z właścicielem lub z zarządu ustanowionego przez właściciela. W związku z tym należy przyjąć, że jeżeli umowa dzierżawy lub najmu nieruchomości należącej do Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego nie zostanie zawarta z właścicielem, a na przykład z zarządcą lub najemcą, podatnikiem podatku od nieruchomości pozostaje nadal zarządca lub najemca pod warunkiem, że ich tytuł prawny do posiadania pochodzi bezpośrednio od właściciela nieruchomości.

Kwestia podmiotowości podatkowej podatku od nieruchomości rozstrzygana była wielokrotnie przez Trybunał Konstytucyjny. W uchwale z dnia 6 września 1995 r., (sygn. akt. 20/94), stwierdzono, że art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych nie daje podstaw do wyboru podatnika przez organ podatkowy przy wymiarze podatku od nieruchomości, a w sytuacji gdy samoistny posiadacz nie jest właścicielem nieruchomości albo obiektu budowlanego nie złączonego z gruntem, określony w tym przepisie obowiązek podatkowy ciąży na samoistnym posiadaczu. W sytuacji, gdy dwóm-podmiotom można przypisać cechę posiadania zależnego, organom nie przysługuje prawo dobrowolnego uznania jednego z nich za podatnika. W takiej sytuacji, podatnikiem jest podmiot, który posiadanie objął na podstawie umowy zawartej z właścicielem bądź w oparciu o inny tytuł prawny.

Skoro zatem (...) jako jednostka budżetowa Skarbu Państwa posiada w świetle art. 3 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych-podmiotowość prawnopodatkową w zakresie podatku od nieruchomości, a instytucja trwałego zarządu jest przykładem "innego tytułu prawnego" posiadania w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 4 u.p.o.l, to (...) jest podatnikiem podatku od nieruchomości również od tych części budynków oddanych w trwały zarząd, które wydzierżawił osobom trzecim.

Zastosowanie się do interpretacji indywidualnej przed jej zmianą lub przed doręczeniem organowi podatkowemu odpisu prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego interpretację indywidualną nie może szkodzić wnioskodawcy, jak również w przypadku nieuwzględnienia jej w rozstrzygnięciu sprawy podatkowej.

Niniejsza interpretacja, po usunięciu danych identyfikujących wnioskodawcę oraz inne podmioty wskazane w treści interpretacji, zostanie niezwłocznie zamieszczona w Biuletynie Informacji Publicznej.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądy Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydal interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa {art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się {w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 i 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Prezydenta Miasta Poznania na adres Urząd Miasta Poznaniu Wydział Finansowy 60-823 Poznań, ul. Słowackiego 22.