PO.III.0550-1/10 - Sposób opodatkowania sieci telekomunikacyjnej.

Prezydent Miasta Zielona Góra działając na podstawie art. 14j § 1 § 3 oraz art. 14c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), uznaje za nieprawidłowe stanowisko spółki X przedstawione we wniosku z dnia 19 sierpnia 2010 r. o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej w zakresie podatku od nieruchomości, w sprawie udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy w stanie prawnym obowiązującym od dnia 17 lipca 2010 r. linie telekomunikacyjne umieszczone w kanalizacji kablowej stanowią przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

W dniu 23 sierpnia 2010 r. wpłynął do tutejszego organu podatkowego wniosek spółki X o wydanie indywidualnej interpretacji w zakresie podatku od nieruchomości, tj. określenia czy w stanie prawnym obowiązującym od dnia 17 lipca 2010 r. linie telekomunikacyjne umieszczone w kanalizacji kablowej stanowią przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Przedmiotem wniosku jest art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych w związku z art. 3 pkt 1 i 3a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane w brzmieniu obowiązującym od dnia 17 lipca 2010 r.

Stan faktyczny:

Podatnik jest operatorem telekomunikacyjnym. W prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje on w szczególności linie telekomunikacyjne - zarówno umieszczone w kanalizacji kablowej, bezpośrednio w gruncie, jak i na słupach należących do innych podmiotów.

Stanowisko wnioskodawcy:

Zgodnie z przepisem art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają w szczególności budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Definicja budowli sformułowana w art. 1a ust. 1 pkt 2 ww. regulacji stanowi, że pod pojęciem tym należy rozumieć:

Obiektem budowlanym w świetle art. 3 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane jest:

Biorąc pod uwagę, że linia telekomunikacyjna umieszczona w kanalizacji z pewnością nie stanowi budynku, ani też obiektu małej architektury, konieczne jest jedynie zweryfikowanie tego, czy uzasadnione jest kwalifikowanie jej jako budowli.

Budowla w rozumieniu ustawy - Prawo budowlane (w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 maja 2010 r., Dz. U. Nr 106, poz. 675, wchodzącą w życie z dniem 17 lipca 2010 r.) jest zaś każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Ustawa z dnia 7 maja 2010 r., rozszerzając listę przykładowych budowli, wskazaną w art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane o obiekt liniowy, równocześnie wprowadziła w art. 3 pkt 3a definicję tego pojęcia. Jako obiekt liniowy należy zgodnie z tym przepisem rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności drogę wraz ze zjazdami, linię kolejową wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linię i trakcję elektroenergetyczną linię kablową nadziemną i, umieszczoną bezpośrednio w ziemi, podziemną wał przeciwpowodziowy oraz kanalizację kablową z zastrzeżeniem że kable zainstalowane w kanalizacji nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Odnosząc powyżej wskazane regulacje do stanu faktycznego niniejszego zapytania, należy przyjąć, że kanalizacja kablowa, w której umieszczana jest linia telekomunikacyjna stanowi obiekt liniowy. a w konsekwencji budowlę i obiekt budowlany w rozumieniu ustawy - Prawo budowlane. Linia telekomunikacyjna umieszczona w tej kanalizacji natomiast, w odróżnieniu od samej kanalizacji, ale też linii kablowej nadziemnej i podziemnej, tj. umieszczonej bezpośrednio w ziemi, została wyraźnie wskazana jako obiekt niebędący obiektem budowlanym lub jego częścią ani też urządzeniem budowlanym. Jednoznaczne wskazanie w ustawie - Prawo budowlane, iż linia umieszczona w kanalizacji nie stanowi:

przesądza zdaniem podatnika o tym, że linia ta nie spełnia definicji budowli w rozumieniu przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Tym samym nie stanowi ona przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości, a jej wartość, zgodnie z art. 6 ust. 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, nie jest uwzględniana w podstawie jego wymiaru począwszy od dnia 1 sierpnia 2010 r.

Podatnik oświadcza, że elementy stanu faktycznego objętego wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej.

Uzasadnienie prawne:

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zapis art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych stanowi, że budowla to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Ustawodawca definiując budowle na gruncie przepisów prawa podatkowego odsyła do przepisów prawa budowlanego w ograniczonym zakresie dotyczącym dwóch pojęć: "obiektu budowlanego" niebędącego budynkiem lub obiektem małej architektury oraz "urządzenia budowlanego", a zatem ustalając znaczenie budowli dla celów podatku od nieruchomości należy opierać się na wskazanych pojęciach funkcjonujących wprawie budowlanym. Nie można natomiast rozpoczynać wykładni od podobnego pojęcia funkcjonującego w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.). W art. 3 pkt 3, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (Dz. U. Nr 106, poz. 675), wchodzącą w życie z dniem 17 lipca 2010 r. wskazuje się, że budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową. Definicja ta nie jest katalogiem zamkniętym i opiera się na przykładowym wymienieniu obiektów, które należy uznać za budowle, stworzonym na potrzeby Prawa budowlanego, a nie podatkowego. Może ona ułatwić ustalenie charakteru danego obiektu na potrzeby opodatkowania podatkiem od nieruchomości, należy jednak wyraźnie podkreślić, że ustawodawca w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych bezpośrednio do niej nie odsyła. Gdyby chciał przyjąć tą definicję, to w art. 1a ust. 1 pkt 2 nie stwierdzałby, że jest nią obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury tylko odesłałby wprost do budowli w rozumieniu art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. Tego jednak nie uczynił, natomiast rozszerzył to pojęcie o "urządzenie budowlane", którym w myśl art. 3 pkt 9 jest urządzenie techniczne związane z obiektem budowlanym, zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jak przyłącza i urządzenia instalacyjne, w tym służące oczyszczaniu lub gromadzeniu ścieków, a także przejazdy, ogrodzenia, place postojowe i place pod śmietniki.

Z art. 3 pkt 1 lit. b) Prawa budowlanego wynika, że obiektem budowlanym (niebędącym budynkiem lub obiektem małej architektury), jest budowla stanowiącą całość techniczno - użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami. Należy podkreślić, iż przytoczona definicja nie uległa zmianie.

Skoro zatem na potrzeby opodatkowania obiektem budowlanym jest budowla stanowiąca całość techniczno-użytkową to można posiłkować się "budowlanym" pojęciem budowli, nie można jednak zapominać, że budowla stanowi całość techniczno-użytkową.

Bez wątpienia ustawowe elementy "podatkowej" definicji budowli w pełni wyczerpuje sieć telekomunikacyjna, na którą składają się m.in. linie kablowe oraz kanalizacja kablowa. Ma ona charakter sieci technicznej, o której mowa w art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego, i jako taka składa się z powiązanych ze sobą w związku funkcjonalnym różnych elementów. Skoro więc linie kablowe są w tym przypadku elementem powiązanym funkcjonalnie z całością sieci technicznej, nie mogą być uznawane oddzielnie za samodzielną budowlę. Są one funkcjonalnie powiązane z pozostałymi elementami sieci i tylko w ten sposób mogą być efektywnie wykorzystywane. Nie ma przy tym znaczenia, w jaki sposób połączona jest kanalizacja kablowa z kablami komunikacyjnymi w niej biegnącymi. Kable te oraz kanalizacja nie mogą być bowiem traktowane w oderwaniu od całości sieci telekomunikacyjnej.

Podkreślić należy, że w przypadku sieci telekomunikacyjnej nie ma wątpliwości co do funkcjonalnego powiązania wszystkich elementów. Aby budowla sieciowa (telekomunikacyjna) mogła być wykorzystana do prowadzenia określonej działalności gospodarczej, musi nastąpić połączenie wszystkich elementów. Bez tego każdy z nich w zasadzie nie byłby do niczego przydatny. W jakim celu wykorzystać kanalizację kablową bez kabla bądź też kabel teletechniczny bez kanalizacji? Kanalizacja stanowi swego rodzaju "osłonę" kabla przed uszkodzeniami zewnętrznymi. Jest ona niezbędna do tego, by kabel teletechniczny mógł pełnić swoją funkcję-transmisję danych. Połączenie tych elementów (całość techniczno-użytkową) skutkuje powstaniem sieci technicznej - sieci telekomunikacyjnej, (tak glosa do wyroku NSA z dnia 27 maja 2010 r., sygn. akt FSK 2049/09).

W świetle powyższego, w ocenie tut. organu podatkowego rozszerzenie od dnia 7 maja 2010 r. definicji budowli o obiekt liniowy, zdefiniowany dodatkowo w art. 3 pkt 3a Prawa budowlanego nie ma wpływu na sposób opodatkowania linii kablowych w kanalizacjach kablowych. Należy bowiem podkreślić, że sieć telekomunikacyjna, na którą składają się zarówno linie kablowe, jak i kanalizacja kablowa, jest obiektem budowlanym w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. b) Prawa budowlanego. Kable i obejmujące je kanalizacje, będąc w funkcjonalnym związku, tworzą całość techniczno-użytkową, wyczerpując tym samym kryteria budowli w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Ustawa - Prawo budowlane obiekt liniowy określa jako obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego. Zapis ten wprowadzony ustawą o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych budzi szereg kontrowersji interpretacyjnych. Wątpliwości budzi zwłaszcza końcówka cytowanego wyżej punktu, a mianowicie stwierdzenie: "(...) przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego (...)". Stwierdzenie to można rozumieć dwojako. Po pierwsze jako rodzaj wyłączenia, wedle którego kable zainstalowane w kanalizacji kablowej nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego. Innymi słowy kable zamontowane w każdym obiekcie, którego cechą charakterystyczną jest długość nie są traktowane jako obiekt budowlany lub jego część, ani urządzenie budowlane. Tego rodzaju stwierdzenie stoi jednakże w sprzeczności z innymi zapisami ustawy oraz faktem, iż kable telekomunikacyjne stanowią część sieci technicznej, która literalne w art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane została zaliczona w poczet obiektów budowlanych.

Mając na uwadze opisane wyżej sprzeczności za prawidłową należy przyjąć drugą z możliwych interpretacji, wedle której słowa "(...) przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego (...)" należy rozumieć jako określenie warunku zaliczenia danego obiektu do grupy obiektów liniowych. Definicja obiektu budowlanego i urządzenia budowlanego zostały zawarte w innych jednostkach redakcyjnych ustawy. Treść tych definicji winna mieć zatem zastosowanie do pojęć użytych w art. 3 pkt 3a ustawy - Prawo budowlane. W konsekwencji kontrowersyjny zapis winien być rozumiany następująco: obiekt, w którym zamontowano kable jest tylko wówczas obiektem liniowym, gdy zamontowane kable nie stanowią obiektu budowlanego, jego części, ani urządzenia budowlanego.

Opierając się na wskazanej wyżej interpretacji należy przyjąć, iż zmiana wprowadzona ustawą z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych nie wpływa na zakres opodatkowania podatkiem od nieruchomości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzeń w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się w terminie 30 dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie 60 dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy).