PO H/12214/95/740 - Dokonywanie odpisów amortyzacyjnych

Odpowiadając na pismo (...) w sprawie interpretacji przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z 20 stycznia 1995 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a także aktualizacji wyceny środków trwałych (Dz. U. Nr 7, poz. 34, z późn. zm.). uprzejmie wyjaśniam:

1. Na podstawie przepisu § 10 ust. 3 rozporządzenia przedsiębiorstwa energetyki zawodowej mają prawo do innego niż pozostali podatnicy rozliczenia przyrostów odpisów amortyzacyjnych obliczonych od zaktualizowanej wartości środków trwałych wykazanych w ewidencji na dzień 1 stycznia 1995 r. Podmioty te w 1995 r. - w miejsce obowiązującego inne podmioty limitu odpisów amortyzacyjnych za 1995 r. określonych w wysokości 124% odpisów amortyzacyjnych za 1994 r. - obliczały wielkość odpisów amortyzacyjnych uznawanych za koszt uzyskania przychodów jako sumę odpisów amortyzacyjnych za 1994 r. i kwoty odpowiadającej 24% różnicy, o której mowa w § 10 ust. 1 rozporządzenia.

Jednocześnie przepis § 10 ust. 4 rozporządzenia określił warunek, którego spełnienie daje prawo do stosowania rozliczenia przyrostów według wymienionego wyżej przepisu rozporządzenia.

Warunek ten dotyczy obowiązku dokonywania odpisów amortyzacyjnych wyłącznie według zasad określonych w rozporządzeniu. Jeżeli odpisy amortyzacyjne w latach 1995-1997 byłyby dokonywane przy zastosowaniu innych metod (dopuszczonych zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości), to podmioty energetyki zawodowej muszą stosować powszechnie obowiązujące zasady rozliczania przyrostu odpisów amortyzacyjnych określone w § 10 ust. 2 rozporządzenia.

Biorąc pod uwagę, że przepisy rozporządzenia określają zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, wymagalność stosowania tych zasad przez zakłady energetyki zawodowej dla zachowania prawa do rozwiązań określonych w § 10 ust. 3 rozporządzenia dotyczy tylko środków trwałych objętych obowiązkiem amortyzacji dla celów podatkowych. Oznacza to, że od składników majątku nie podlegających odpisom amortyzacyjnym dla celów podatkowych, wymienionych w § 3 ust. 3 rozporządzenia, dokonuje się odpisów amortyzacyjnych dla celów bilansowych, z jednoczesnym zachowaniem prawa do stosowania przepisów § 10 ust. 3 rozporządzenia.

2. Przepis § 10 ust. 5 rozporządzenia pozwala na statystyczne ustalenie kwoty odpisów amortyzacyjnych za 1994 r. w dwóch przypadkach: dla środków trwałych nie zamortyzowanych w 1994 r., np. czasowo wyłączonych z używania, oraz dla środków trwałych przyjętych do używania w trakcie 1994 r.

Wymieniony przepis rozporządzenia nie uprawnia podatników do podwyższenia kwoty odpisów amortyzacyjnych za 1994 r., dla celów ustalenia dopuszczalnego limitu amortyzacji podatkowej w latach 1995-1997, w przypadku zwiększenia wartości początkowej środka trwałego w wyniku poniesionych nakładów w 1994 r. na jego ulepszenie (rozbudowę, modernizację itp.) lub nieodpłatnego otrzymania odcinka linii wchodzącego w skład istniejącego numeru inwentarzowego.

Należy w tym wypadku zwrócić uwagę na generalną zasadę dokonywania odpisów amortyzacyjnych, która dotyczy zawsze liczenia ich od wartości początkowej. W związku z tym, w ewidencji naliczanych odpisów amortyzacyjnych nie wyodrębnia się odpisów dokonywanych od wartości początkowej przed ulepszeniem środka trwałego i po zwiększeniu tej wartości w wyniku nakładów poniesionych na jego ulepszenie.

Odpisy amortyzacyjne za 1994 r. dla każdego środka trwałego ujęte są w ewidencji w jednej kwocie, w związku z czym nie ma uzasadnienia dla ustalania statystycznych wielkości, które nie wynikają z prowadzonej ewidencji.