PO 7-8-8051-0260/93 - Podatki i opłata skarbowa.

"Nawiązując do pisma Nr PO 6-B-8051-0380/92 z dnia 18 listopada 1992 r. dot. stosowania przepisów o podatku od spadków i darowizn informuję, że w dniu 27 maja 1993 r. Sąd Najwyższy w pełnym składzie Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rozstrzygając pytanie prawne: "Czy wymiar podatku od spadków i darowizn po dniu 1 stycznia 1990 r. winien być dokonany na podstawie przepisów obowiązujących w dniu powstania obowiązku podatkowego, złożenia zeznania podatkowego czy dokonania wymiaru podatku?" podjął uchwałę, sygn. akt AZP 36/92, że podatek od spadków i darowizn po dniu 1 stycznia 1990 r. wymierza się na podstawie przepisów obowiązujących w dniu wymiaru podatku.

W powyższej uchwale Sąd Najwyższy rozstrzygnął tę kwestię w sposób odmienny niż w uchwale sygn. akt AZP 6/92 z dnia 12 czerwca 1992 r., podjętej w składzie 7 sędziów, stwierdzającej, że wymiar podatku od spadków i darowizn ustala się na podstawie przepisów obowiązujących w dniu złożenia zeznania podatkowego.

W obecnym stanie rzeczy moc obowiązującą miałaby oczywiście druga uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1993 r., z chwilą jej opublikowania.

Przekazując powyższe informuję jednak, że podjęte zostaną działania zmierzające do skierowania wniosku do Trybunału Konstytucyjnego w celu ustalenia powszechnie obowiązującej wykładni kontrowersyjnych przepisów ustawy o podatku od spadków i darowizn.

Do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia tej sprawy nie zmienia się stanowiska w kwestii interpretacji przedmiotowych przepisów, przedstawionego w powołanym na wstępie piśmie Ministerstwa Finansów.

Jednocześnie wyjaśniam, że podejmowanie decyzji zgodnie z przyjętą dotychczas interpretacją nie stanowi rażącego naruszenia prawa w świetle przepisów art. 156 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania administracyjnego, a zatem nie może stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności takiej decyzji na wniosek strony".