PL/LS/833/5/SIA/10/1 - Opodatkowanie podatkiem od nieruchomości garaży.

Odpowiadając na wniosek z dnia (...) znak: (...) o wydanie interpretacji ogólnej przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w zakresie opodatkowania garaży, Ministerstwo Finansów wyjaśnia.

Nieruchomości będące budynkami stanowią przedmiot opodatkowania podatkiem

od nieruchomości zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844 z późn. zm.). Na podstawie tego przepisu opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają również stanowiące nieruchomości części budynków.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych przewiduje się odrębne stawki podatku od nieruchomości dla budynków lub ich części:

W celu ustalenia prawidłowej stawki podatku od nieruchomości w przypadku garaży kluczowym zagadnieniem jest rozstrzygnięcie, czy przedmiotem opodatkowania jest budynek, czy jego części będące nieruchomościami. W zależności bowiem od zaistniałego w konkretnym przypadku stanu faktycznego wystąpią odmienne stany prawne, co w konsekwencji powodować będzie opodatkowanie podatkiem od nieruchomości według różnych stawek tego podatku, określonych w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Garaż może być bowiem stanowiącą nieruchomość częścią budynku mieszkalnego albo elementem nieruchomości wspólnej w budynku.

Przyjmowana na potrzeby podatku od nieruchomości definicja nieruchomości zawarta jest w art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), zgodnie z którym są to części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Pod pojęciem części budynku stanowiących odrębne przedmioty opodatkowania podatkiem od nieruchomości, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, należy zatem rozumieć samodzielne lokale mieszkalne, a także lokale o innym przeznaczeniu, określone w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 z późn. zm.); zgodnie bowiem z tym przepisem mogą one stanowić odrębne nieruchomości. Samodzielny lokal mieszkalny został zdefiniowany w ustawie jako wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych (art. 2 ust. 2). Przepis ten stosuje się odpowiednio również do samodzielnych lokali wykorzystywanych zgodnie z przeznaczeniem na cele inne niż mieszkalne. Umowa o ustanowieniu odrębnej własności lokalu powinna być dokonana w formie aktu notarialnego; do powstania tej własności niezbędny jest wpis do księgi wieczystej (art. 7 ust. 2).

Biorąc powyższe pod uwagę, garaże wielostanowiskowe w budynku mieszkalnym, jak również garaże wydzielone trwałymi ścianami w obrębie tego budynku - jako samodzielne lokale będące odrębnymi nieruchomościami, stanowią odrębne przedmioty opodatkowania podatkiem od nieruchomości, przy czym charakter tych nieruchomości jest bez wątpienia niemieszkalny. W konsekwencji właściwe będzie w takim przypadku zastosowanie stawki podatku określonej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Powyższe stanowisko w zakresie opodatkowania lokali niemieszkalnych garaży stanowiących odrębną nieruchomość, stawką właściwą dla budynków lub ich części pozostałych potwierdza orzecznictwo sądowe, w tym wskazane w piśmie wyroki WSA w Białymstoku: z dnia 16 marca 2009 sygn. akt I SA/Bk 328/09 oraz z dnia 23 listopada 2007 r. sygn. akt I SA/Bk 407/07.

Natomiast garaż wielostanowiskowy mieszczący się w bryle budynku mieszkalnego, stanowiący element nieruchomości wspólnej z określeniem korzystania z poszczególnych miejsc w ramach podziału quoad usum, podlega opodatkowaniu stawką właściwą dla budynku mieszkalnego; nie jest on bowiem odrębnym przedmiotem opodatkowania. Stosowanie takiej stawki podatku jest właściwe dla takich obiektów budowlanych, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana na cele mieszkalne. W ten sposób został bowiem zdefiniowany budynek mieszkalny w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317, z późn. zm.). Zgodnie natomiast z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027, z późn. zm.) podstawą wymiaru podatków są dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. W § 65 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454) określono rodzaje budynków oraz stwierdzono, że przynależność budynku do odpowiedniego rodzaju ustala się zgodnie z zasadami Klasyfikacji Środków Trwałych.

Sumując, określenie właściwej stawki podatku od nieruchomości w przypadku garaży w budynkach mieszkalnych jest uzależnione od tego, czy stanowią one odrębne nieruchomości, czy też są elementami nieruchomości wspólnej.

Powyższe stanowisko nie stanowi interpretacji w rozumieniu art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), a jedynie opinię Ministerstwa Finansów w przedmiotowej sprawie i ma charakter kierunkowy.

Ponadto należy zauważyć, że na podstawie art. 14a Ordynacji Minister Finansów dokonuje interpretacji z urzędu. Przepis ten nie może natomiast stanowić podstawy prawnej występowania organu podatkowego do Ministerstwa Finansów o dokonanie interpretacji ogólnej prawa podatkowego.