PF-2/415/332/05 - Świadczenia na rzecz pracowników w postaci zorganizowanego dowozu do pracy.

Sp. z o.o. jest firmą komunikacji miejskiej. Na wniosek kierowców dojeżdżających rano do pracy firma jest zobowiązana zorganizować we własnym zakresie (własnym taborem) dowóz pracowników obsługujących linie komunikacyjne. Zdaniem wnioskodawcy, zorganizowanie dowozu do pracy pracowników obsługujących komunikację miejską jest zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 84 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są świadczenia z tytułu uprawnień do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego, wynikających z przepisów o uprawnieniach do ulgowych przejazdów.

Firma twierdzi, że gdyby pracownicy nie korzystali ze zorganizowanego przejazdu przez zakład pracy, korzystaliby z przejazdów bezpłatnych na podstawie Uchwały Rady Miasta z 2004 roku. W związku z powyższym odnosząc się do normalnej odpłatności pracownika wnioskodawca twierdzi, iż jest to świadczenie bezpłatne, a co za tym idzie nie podlega opodatkowaniu.

Organ podatkowy informuje, że nie zgadza się z przedstawionym stanowiskiem.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. Nr 14 z 2000 r., poz. 176 z późn. zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21 i art. 52 ustawy.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 84 powołanej ustawy zwolniona została z opodatkowania wartość świadczeń z tytułu uprawnień do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego kolejowego i autobusowego, wynikających z przepisów o uprawnieniach do ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego. Wolne od podatku są więc jedynie te świadczenia, które wynikają z ustawy z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejazdów środkami publicznego transportu zbiorowego (tekst jedn. Dz. U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440 z późn. zm.).

W związku z powyższym przepis art. 21 ust. 1 pkt 84 ustawy nie ma zastosowania do świadczeń jakie otrzymują pracownicy obsługujący komunikację miejską, a polegających na zorganizowanym przez pracodawcę dowozie tych pracowników do pracy.

Zasadą jest, iż wszelkie ulgi i zwolnienia podatkowe stanowią odstępstwo od zasady powszechności opodatkowania. Konsekwencją powyższego jest wyjątkowy charakter ulg i zwolnień pojmowanych ściśle i zawężająco.

Katalog zwolnień przedmiotowych zawarty w art. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym i nie można interpretować go rozszerzająco. Przepisy art. 21 powyżej powołanej ustawy nie przewidują zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych otrzymywanych przez pracowników świadczeń bezpłatnego dowozu do pracy. Oznacza to, iż świadczenia te należy potraktować jako świadczenia w naturze.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Reasumując świadczenia na rzecz pracowników w postaci zorganizowanego dowozu do pracy nie korzystają ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych, a stanowią dla pracowników przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 wyżej powołanej ustawy.

Tutejszy organ informuje, iż interpretacja odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez wnioskodawcę i przytoczonego w treści postanowienia stanu faktycznego.

Interpretacja jest aktualna według stanu prawnego na dzień jej dokonywania i do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez pytającego.