PD I 415/1/105/06 - Zaliczenie programu komputerowego do wartości niematerialnych i prawnych.
Pismo z dnia 8 listopada 2006 r. Urząd Skarbowy Wrocław-Krzyki PD I 415/1/105/06 Zaliczenie programu komputerowego do wartości niematerialnych i prawnych.
Zgodnie ze stanem faktycznym przedstawionym we wniosku podatnik do swojej Kancelarii prawnej w dniu 26 maja 2006 r. zakupił Notebook Jujitsu Amilopro w cenie 3.496,00 zł. netto. Dodatkowo podatnik zakupił program komputerowy MS Office 2003 OEM w cenie 749,26 zł. netto, który nie jest programem startowym a jedynie dodatkowym.
W dniu 24 maja 2006 r. podatnik zakupił dwa zestawy komputerowe Intel Cel-D 34 (bez monitora) w cenie za sztukę 1.700,00 zł. netto, w dniu 16 maja 2006 r. dwa monitory LCD 17" CTX w cenie za sztukę 609,00 zł. netto. Dodatkowo podatnik zakupił program komputerowy MS Office 2003 Basic Pl OEM.
W związku z powyższym wnioskodawca wnosi o wyjaśnienie czy laptop i dodatkowy program należy traktować jako jeden środek trwały oraz czy jeden zestaw komputerowy (z monitorem) i dodatkowy program należy traktować jako jeden środek trwały.
Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż w obu przypadkach komputer i program komputerowy należy traktować jako oddzielne towary bowiem program komputerowy jest dodatkowym, nieobowiązkowym programem, bez którego komputer funkcjonuje i spełnia swoje podstawowe funkcje, jak np.: umożliwia dostęp do Internetu, odbierania poczty elektronicznej, tworzenia prostych dokumentów, przechowywanie danych. Nie ma obowiązku instalacji tego programu aby sprzęt funkcjonował. Program ten ma na celu tworzenie bardziej rozbudowanych dokumentów, co jest niewątpliwie ułatwieniem dla podatnika.
Stanowisko organu podatkowego
Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty
o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Stosownie do art. 22b ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:
spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
licencje,
prawa do: wynalazków, patentów, znaków towarowych, wzorów użytkowych, wzorów zdobniczych,
wartość stanowiąca równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)
o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Stosownie do art. 22b ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:
W myśl art. 22d ust. 1 ww. ustawy podatnicy mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od składników majątku, o których mowa w art. 22a i 22b, których wartość początkowa, określona zgodnie z art. 22g, nie przekracza 3.500 zł; wydatki poniesione na ich nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania.
Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku podatnik zakupił do swojej Kancelarii prawnej dwa programy komputerowe, które nie są programami startowymi a jedynie dodatkowymi.
W związku z tym, iż program komputerowy nie jest programem niezbędnym do uruchomienia komputera i ze swej istoty może być zainstalowany w każdym komputerze nie stanowi on wraz z komputerem jednego środka trwałego. Nie jest on jednak, z uwagi na definicję środka trwałego, odrębnym środkiem trwałym. Analizy wymaga problem zaliczenia programu komputerowego do wartości niematerialnych i prawnych.
W oparciu o cytowany przepis art. 22b ust. 1 ww. ustawy należy stwierdzić, iż program komputerowy nie stanowi odrębnej kategorii praw majątkowych w związku z czym mieści się on w kategorii autorskich praw majątkowych oraz licencji. Aby jednak programy komputerowe można było zaliczyć do wartości niematerialnych i prawnych ich nabyciu powinno towarzyszyć przeniesienie autorskich praw majątkowych do tych programów lub udzielenie licencji na korzystanie z tych programów.
Stosownie do przepisów ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631 z późn. zm.) prawo autorskie chroni utwory (dzieła), będące dobrem niematerialnym (mimo materialnego ucieleśnienia). W myśl art. 52 ust. 1 ww. ustawy jeżeli w umowie sprzedaży tego wyraźnie nie zaznaczono, sprzedaż egzemplarza utworu nie powoduje przejścia na nabywcę autorskich praw majątkowych. Stosownie do art. 65 ww. ustawy w braku wyraźnego postanowienia o przeniesieniu prawa, uważa się, że twórca udzielił licencji. Zakupienie przez podatnika programu komputerowego w praktyce jest więc udzieleniem licencji na korzystanie z programu.
W związku z powyższym program komputerowy, jeżeli został nabyty jako licencja, powinien być zaliczany do wartości niematerialnych i prawnych. Ponieważ w przedmiotowej sprawie koszt poszczególnych programów komputerowych nie przekracza 3.500,00 zł. może być on zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.
Jak wynika z powyższego, w świetle przedstawionych przepisów stanowisko podatnika w sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych tj. uznania komputera (laptopa) oraz programu komputerowego za odrębne "towary" jest prawidłowe.